- Is ‘Critical (Race) Theory’ echte wetenschap? - 14 december 2021
- Het internet als mindblower en de mensenrechten als bron van onrust - 17 april 2021
- De ernstige fout in de UVRM: Universalisme - 11 februari 2021
De Europese commisaris van Handel heeft ons gisteren gewaarschuwd dat kleding voor de Europese consument vanaf de herfst duurder gaat worden door het dispuut tussen Europa en China, althans als we het Chinese textiel blijven weigeren bij de grens.
Nou ja zeg, dat is toch wel omdraaien van feiten. Feit is dat Europa sinds begin dit jaar wordt (sorry, werd) overspoeld met zeer goedkoop Chinees textiel. Die nieuwe situatie betekende bijna de nekslag voor het restant textielindustrie dat we in Europa nog hebben. De Europese landen wensen die Europese industrietak toch wel te beschermen en hebben zodoende een importstop met China afgesproken. Natuurlijk is het zo dat we goedkoper textiel zouden krijgen als we de Chinese import geen haarbreed in de weg zouden leggen. Maar we moeten nu niet net doen alsof we ‘duurder’ uit zijn als we de grens nog even lekker dicht houden. Immers, vergeleken met de situatie van álle voorgaande jaren is er geen sprake van duurder worden. En die Europese industrie is ons toch wel wat euro’s waard, toch?!?
Hieronder volgt een (ik geef het toe) heel lang en best theoretisch betoog. Ik schreef het vlak na het referendum. De Volkskrant sloeg het af voor publicatie als lezersbrief, maar ik beschouw het zelf als een van mijn beste stukken. Aan jou de vraag het te lezen en erop te reageren. Het gaat wel degelijk over de kleding-problematiek en bevat tevens mijn antwoord op jouw kritiek.
Nu de kloof tussen de professionele politici en de bevolking eindelijk, zelfs voor die politici, duidelijk aan het licht is gekomen, wordt het de hoogste tijd de aandacht maar eens te gaan verleggen naar een al even fnuikende kloof, namelijk die tussen onze internationale ondernemers en de bevolking. Ik doel dan op de internationaal opererende ondernemers die ‘elders’ produceren en ‘hier’ afzetten.
In het NEE-kamp kwam een belangrijke wrevel naar voren, namelijk inzake de verhouding tussen ons eigen zorg- en salarisstelsel en het zorg- en salarisstelsel in goedkope-lonen landen.
Het is niet allemaal natuurlijk echt nieuwe problematiek. Wat we feitelijk al tientallen (honderden?) jaren zien, is dat er veel in goedkope-lonen-landen wordt geproduceerd dat wij dan lekker goedkoop kunnen kopen. Daarbij zijn we al die jaren, met een bord voor de kop, voorbijgegaan aan de ons onwelgevallige conclusie dat bij die lagere lonen ook slechts een marginaal zorgstelsel hoort. Feit is dat wij hier in het Westen onze welvaart voor een goed deel te danken hebben gehad aan de slechte zorgstelsels elders in de wereld. Het werd al die decennia (eeuwen?) goedgepraat door te zeggen dat het eigenlijk best een goede vorm van ontwikkelingswerk is; op den duur zou de hele wereld gelijkgetrokken zijn, met overal zelfde salaris- en zorgstelsels. Ondertussen was er ook het idee dat de niet-westerse wereld alleen de ongeschoolde en minder geschoolde arbeid zou gaan overnemen. Het rijke Westen zou de hooggeschoolde arbeid behouden; wel zo makkelijk en geruststellend. Wat nieuw lijkt is dat de niet-westerse wereld heeft besloten zich in die zin niet langer te beperken! De hooggeschoolde arbeid wordt daar momenteel reeds op zekere schaal waargemaakt en die schaal zal alleen maar sterk toenemen. Die ‘veilige sector’ van de hooggeschoolde arbeid zal achteraf dus toch niet onze veilige sector blijken te zijn.
Omdat we niet meer kunnen wegvluchten in redeneringen over die veilige sector, zullen internationele ondernemers niet langer weg kunnen komen met dat simpele verhaal over high tech. Als ze maatschappelijke acceptatie nodig hebben – en wie van hen zal zo arrogant durven denken het zonder zulke acceptatie ook wel te zullen redden – dan zullen zij toch op zoek moeten gaan naar een balans inzake hun plekken van produceren en hun plekken van afzet.
Ik zie drie mogelijkheden: 1) In een aantal gevallen kan net zo goed of zelfs beter geproduceerd worden daar waar de afzet is. Zorg- en salarisstelsel zullen er per definitie in balans zijn. 2) In andere gevallen zou erop toegezien kunnen worden dat het salaris- en zorgstelsel van het ver weg gelegen gebied waar geproduceerd wordt behoorlijk vergelijkbaar is met het gebied waar afzet gezocht wordt. Zo ontstaat er meer ruimte voor efficiëntere productie en eerlijke concurrentie. 3) Desnoods wordt geproduceerd in een gebied met een lager zorgstelsel, maar dan moeten de betrokken staten wel (overheids)maatregelen met elkaar afspreken die de ongelijkheid tegengaan. Oppervlakkig gezien lijkt de WTO zo’n rol momenteel te vervullen, maar hun handelen is niet specifiek gericht op juist het opheffen van die ongelijkheden. Het heeft meer iets van machtsspel en protectionisme. Ik zit juist meer te denken aan onderlinge verrekeningen, waarbinnen wellicht zelfs alle ontwikkelingshulp kan worden geregeld.
Soms kan alleen maar elders geproduceerd worden; wij hebben hier in Nederland nou eenmaal geen geschikt klimaat voor koffieplantages. Maar ook die sectoren horen minimaal binnen de derde genoemde mogelijkheid te vallen.
Waar het om gaat is dat er telkens weer een balans gezocht moet worden tussen de zorgstelsels en salarisstelsels; deze horen in lijn met elkaar te zijn. Dat zou een morele keuze kunnen zijn, maar niet noodzakelijkerwijs. Het kan ook een slechts pragmatische keus zijn. Immers, daar waar je afzet wilt, zul je moeten zorgen voor een bevolking die inkomen heeft. Arbeid lijkt toch wel de meest logische bron van inkomen. Zonder arbeidsvoorziening geen afzetmarkt.
Internationale ondernemers zullen wat mij betreft in hun jaarverslagen verantwoording moeten gaan afleggen over de balans tussen hun afzetmarkt en hun productiemarkt, wat betreft zorg- en salarisstelsels.
Het zorgstelsel waar jij het over hebt is een uitvinding. Of zo je wil een vondst. Door het zorgstelsel in Nederland zijn we in staat een soort minimaal bestaansrecht te garanderen voor Medelanders. Vadertje Drees met zijn AOW en Hitler met zijn Kinderbijslag zijn voorbeelden van politici die zich bezig hielden met de zorg voor de hunnen. Sorrie dat ik die Hufter van een Adolf hierbij noem maar dit onderwerp raakt mij en ik wil op de een of andere manier aan je duidelijk maken dat zoiets als een zorgstelsel bij mij alle haren doet rijzen. Medelanders zijn dat alleen maar Nederlanders of zijn dat ook Europeanen? Of mogen de Turken er ook bij horen en wat vind je van de Zuidafrikaners, horen die ook bij ons. Zijn dat ook Medelanders?
Frits Philips is voor mij een voorbeeld van een zorgstelsel dat functioneert. Ga met zijn allen geld verdienen en verdeel dat enigzins op een eerlijke manier. Deel in de volksbeleving, voetbal. Zorg voor eten, huisvesting en cultuur. Wat is er mis met een Frits Philips die dit niet alleen realiseert in Eindhoven maar ook voor Chinezen, Amerikanen, Russen en Europeanen realiseert? Een MAc Donalds is dat nou zo’n slechte organisatie? Veel werk, onderwijs, lekkere hamburgers, oke hoog cholesterol gehalte, maar toch .. we worden niet verplicht om die half gare koeien te vreten. AAN ONS DE KEUS. Bij het woord zorgstelsel heb ik een gevoel van een overheid, expres niet met hoofdletters, die voor de domme burger bepaalt wat goed voor hem is. In de natuur ga je gewoon dood als je langzaam loopt als antiloop, dan word je door de tijger, leeuw of ander snel vleesetend dier opgevroten. En dan gaan ze rusten en voor elkaar zorgen, voor hun zorggenoten. Daar hebben ze geen stelsel voor nodig. Vreten, vlees, dat hebben ze nodig..
Salarisstelsels, ook zoiets vrezelijk bedachts en betuttelents. Als ik nou als ondernemer een bepaald risico aan ga. Daar hoort toch bij dat je een werknemer een bepaalde zekerheid biedt zodat hij niet te snel weer vertrekt. Als iemand geen kunstje kan en alleen weinig te bieden heeft. Dan verdient iemand minder geld en zal hij zelfs harder moeten werken om hetzelfde te bereiken als iemand die een talent heeft. Die verschillen zijn er.
Zorgen voor elkaar is iets anders dan een zorgstelsel. Vrije handel hoeft niet asociaal te zijn. Ik vind het juist sociaal. Beperkingen opleggen aan medeAardlingen vind ik een asociaal stelsel. Dat vind ik echt, ik vind het onnatuurlijk, oneerlijk, rassistisch. Bang zijn we met zijn allen tegelijkertijd. Wij zijn bang om te moeten knokken voor ons bestaansrecht. We leunen liever tegen ons zorgstelsel aan en weten dat we niet verhongeren. Die andere mensen zijn niet bang om te verhongeren, nee, ze zijn bang om niet gezien te worden, niet te bestaan, geen bestaansrecht te hebben, niet de mogelijkheid te krijgen hun kennis te gebruiken en een manier te vinden om mee te doen, om Medeburgers van de Aarde te zijn , om te zijn. Zijn, Bestaan, dat het ertoe doet dat je er bent, en dan niet als nieuwsitem op CNN of alljaintereseertmetochgeenzierjaaa, verrek maar, wrong country, wrong parents, wrong colour, nogo you die before you can play. En dat allemaal vanwege zorgstelsels, betutteling, bescherming en angst van de rijke sloebers. Want sloebers zijn we allemaal uiteindelijk. In die zin is het zorgstelsel zo gek nog niet, een verademing zelfs en met een beetje ontwikkelingshulp kunnen we die mensen die niet in MEdeland wonen misschien toch nog een beetje koest houden.
Bijna Af .. Sorrie. Onzin, allemaal onzin. Dank aan de preview. Leuk dat getijp. Yvonne gaat gauw bevallen en ik moet er niet aan denken dat ik me echt moet gaan afvragen hoe ik de tering naar de nering mag zetten.. Raar spreekwoord. Onzin allemaal. De zorg voor eigen huis en haard telt, is belangrijk. Daar past enige bescherming zeker bij en wat heb ik te maken met die chinees die met wat linnen zijn gezinnetje tracht te voeden? Laat die voor zijn eigen stelsel zorgen. Mij boeit het niet. Fijn is het dat ik weet dat er morgen weer een dag en mijn koelkast werkt en is niet leeg. Heerlijk dat er formulieren zijn die ik kan invullen en dat er dan kinderbijslag weer gaat komen en dat ik op mijn 65e niet meer hoef te werken. Tenminste als die Chinezen niet onze welvaart inpikken. Dicht die grenzen, sluit de sluizen, kappen met die lui. Geen bami, nasi of rijst zal ik meer eten, doe mij maar aardappelen, boerenkool en een lekkere rookworst.
Ja, eigenlijk is er geen oplossing. Als het openen van grenzen betekent dat ik chinees moet gaan lullen om mijn kinderen te kunnen voeden, dan koop ik geen chinees schapenwollen hempie meer maar gewoon een Haarlems hempie. Maar weet jij waar ik dat kan krijgen voor een beetje weinig?? 🙁 😕 😉 😮
Heerlijk, zoals je mij en andere lezers keer op keer op het verkeerde been zet. Of sta ik nou juist op het verkeerde been? Word jij niet af en toe een beetje gek van je eigen warrigheid? Wat moet dat worden in de gelederen van de PvdA. 😀
In het tweede stuk neem je een precies tegenovergestelde positie in als in het eerste stuk, blijkbaar nadat je de preview had gelezen. Ikzelf neem, op het moment dat ik me bedenk, tegenwoordig altijd de beslissing om de reeds getypte tekst zwaar te veranderen of desnoods zelfs te vegen. Ook als dat vele paragrafen zijn. Het is voor mij, net als voor vele anderen, een leerweg geweest om niet langer de gedachtenstroom sec op te schrijven. Ik heb ontdekt dat ik uitstekend, en volledig overtuigd van mijn eigen gelijk, kan doorbreien op een gedachte, om er vervolgens pas heel laat achter te komen dat ik al aan het begin een denkfout maakte. Het mooie van getypte tekst is dat je zulks prima kan verbloemen door flink te vegen. 😀
Toch heeft het wel wat om die tegengestelde delen te lezen. Ik denk dat in zowel het eerste als het tweede stuk, naast zwakke argumenten, meerdere waarheden zitten. Overigens heb ik in mijn stuk geen uitspraken gedaan (wie gaat dat effe checke?) over de inhoudelijke kanten van allerlei zorg- en salarisstelsels. Ik gebruik die woorden hier ‘neutraal’. Alle landen hebben een zorgstelsel en salarisstelsel. In het ene land is het een pamperstelsel, in het andere land minimaal. Idem hebben alle landen een salarisstelsel. In het ene land verdien je niet meer en niet minder dan wat landelijk is afgesproken in een CAO, in het andere land is eerder sprake van hoeveel invloed je familie heeft. Waar ik mee zit, is dat stelsels makkelijk kunnen dissoneren. Neem die import van hempies uit China. Wie zegt jou dat het financieel voordeel door de importeur wordt doorgespeeld naar jou? Wie zegt jou dat het hempie niet gemaakt is door kinderen? Op dit soort zaken moeten we meer grip krijgen, vind ik. Over pamperen heb ik het niet gehad.
Marian hoopt voor jou dat jullie een meissie krijgen. Geen idee waarom dat nou zoveel leuker is dan een jochie. 😛