Podiumangst

• Over
• Laatste berichten

Volg me

Peter van Lenth

Vroeguh was ik hartstikke links en gaf ik op rechts af. Maar ja, de tijden veranderen en ik ben tot nieuwe inzichten gekomen. Welke? Lees mijn artikelen.

Volg me

Laatste berichten van Peter van Lenth (alles zien)

• Is ‘Critical (Race) Theory’ echte wetenschap? - 14 december 2021
• Het internet als mindblower en de mensenrechten als bron van onrust - 17 april 2021
• De ernstige fout in de UVRM: Universalisme - 11 februari 2021

We weten allen wat podiumangst inhoudt. Het zal voor velen van ons gelden: zodra we voor een grote groep moeten acteren, slaat de angst toe en verstijven we. We vrezen zwetend naar het katheder te zullen gaan om daar hakkelend onze tekst te moeten afwerken. Sommigen van ons hebben ervaring opgedaan en weten hoe je het moet hanteren. Door een goede, inhoudelijke voorbereiding is men voorbereid op alle mogelijke kritische vragen vanuit het publiek, en de spanning vlak voor het opgaan wordt gebruikt om de concentratie verder op te voeren; teneinde afgaan te voorkomen.
Daarentegen hebben we geen van allen ‘publiekangst’. Ergo, we zitten er geen van allen mee om in de zaal te zitten, als publiek. Gezellig de armen over elkaar, desnoods onderuitgezakt, luisterend en kijkend naar de personen op het podium. Helemaal ingericht om de podiumgasten te beoordelen of desnoods zelfs te veroordelen.

Zou iets dergelijks gelden voor bloggen? Sommigen hebben er blijkbaar geen moeite mee om zich in een blog te laten kennen. Anderen voelen zich als bloglezer wel op hun gemak en veilig, maar lijken niet bepaald gemotiveerd om het blogpodium te betreden. Het kan natuurlijk zo zijn dat iemand werkelijk niks te vertellen heeft, ergo feitelijk een leeghoofd is. Ook heeft niet iedereen evenveel tijd om een gedegen tekst in te tikken. Maar ik vermoed dat er ook zijn die feitelijk blogangst hebben. Het is tenslotte een vrij nieuw medium, waarmee zeker de ouderen niet hebben leren omgaan op school. Een blogtekst ligt vast voor jaren, er zullen zeker anderen zijn die met scherpe opmerkingen komen of anders wel met leuke óf flauwe grapjes. En dan moet je nog terugreageren ook. Ja, het kan allemaal heel erg tricky uitpakken en er lijkt veel voor te zeggen maar helemaal niet actief mee te doen aan een weblog. Dat is wel zo risicoloos. Maar volgens mij is een risicoloos leven ook best wel saai. Waarom niet een beetje risico genomen?! Waarom niet eens toetsen in de praktijk of die blogangst werkelijk voor je opgaat?

Kortom, wie het nog niet geprobeerd heeft, wordt bij deze uitgedaagd mee te doen aan het bloggen. Wees niet bang, we bijten niet en wel. Dat wil zeggen, er is wat mis met je blog als er niemand bijt (je bent dan waarschijnlijk net even te gewoontjes geweest in je schrijven) en als er wel wordt gebeten, kan je altijd terugbijten. Zeker, er gelden regels, de zgn. netiquette. Aanvankelijk zul je die regels vast deels overtreden, maar je zal er op worden gewezen, en, sportief als je bent, zul je snel leren waar het allemaal om gaat: een frisse mening, ondersteund door argumenten en feiten, op een tekstueel waardige manier neergeschreven, zodat de anderen met plezier door je tekst heengaan, ondertussen het hoofd schuddend over zoveel onnozelheid bij je, en zich daardoor gedwongen voelend tot reaktie. Heerlijk. Of ze zijn het helemaal met je eens en willen laten merken blij te zijn met jou als bondgenoot. Nog heerlijker. Doe mee!

Wel één waarschuwing: Bloggen is wel degelijk verslavend, want dit alternatief vult een leegte tussen de gezellige borrelpraat op een feestje (waarvan niemand ooit notulen maakt die later nog eens nagelezen kunnen worden) en het consumeren van kranten, tijdschriften, radio en televisie (waarop we per definitie amper of niet kunnen reageren).