- Is ‘Critical (Race) Theory’ echte wetenschap? - 14 december 2021
- Het internet als mindblower en de mensenrechten als bron van onrust - 17 april 2021
- De ernstige fout in de UVRM: Universalisme - 11 februari 2021
Dit is mijn vertaling van een artikel in The Boston Globe op 16 januari 2006. Origineel auteur is Alan Dershowitz, auteur van o.a. het boek ”Why Terrorism Works”,
Wat men ook vindt van de artistieke kwaliteiten van Steven Spielberg’s nieuwe film ”Munich”, niemand moet ervanuit gaan dat het hier om een accurate weergave van het gebeurde gaat.
”Munich” gaat over een aantal geheim agenten van de Israëlische Mossad, geleid door ene Avner Kauffman, die de Black September terroristen, welke verantwoordelijk waren voor het bloedbad onder de Israëlische atleten van de Olympische Spelen van 1972, opsporen en vermoorden. Gaandeweg de film wordt Avner meer en meer gedesillusioneerd inzake de missie.
Zijn voornaamste zorg is dat dit ‘contraterrorisme’ alleen maar meer terrorisme opwekt, met weer contraterrorisme tot gevolg, enzovoort. Afijn, een negatieve geweldsspiraal dus. De film eindigt met het beeld van het World Trade Center in New York, daarmee een direct verband suggererend met de 9/11 aanslag.
Het probleem met dit geweldsspiraal-perspectief is dat het oorzaak en gevolg verwart. Ten tijde van de Munchen-aanslag waren er vele vliegtuigkapingen. Palestijnse kapers waren daarin succesvol omdat zij vaak erin slaagden te ontsnappen en zelfs wanneer dat niet zo was al snel weer werden vrijgelaten als eis vanwege een eropvolgende kaping.
Het was in deze sfeer dat de Black September aangemoedigd werd om het Olympisch Dorp uit te kiezen voor nog een aktie.
Zoals ik in mijn boek ”Why Terrorism Works” schreef: ”Based on the reaction to international terrorism over the previous four years, the terrorists planning the Munich operation could expect to succeed in attracting the world’s attention and be relatively certain that if any of the terrorists were captured, they would not be held for long.”
Kortom, terrorisme werkt omdat het succesvol is en succes vraagt om herhaling.
In de laatste scene van de film vraagt Avner aan zijn Mossad-baas waarom Israël de Black September leden niet arresteert, maar juist vermoordt. Het antwoord wordt in de film niet gegeven. Maar feit is dat arrestaties tot dat moment hadden gefaald. Gearresteerde terroristen werden nooit veroordeeld tot lange gevangenisstraffen. Tussen 1968 en 1975 werden 204 terroristen gearresteerd buiten het Midden Oosten. Eind 1975 zaten er nog slechts drie in de gevangenis. George Habash, leider van het ‘Popular Front for the Liberation of Palestine’ (een marxistische groep verantwoordelijk voor sommige van de meest brute massaslachtingen door de Palestijnen), gaf aan dat de weigering van Europa om terroristen daadwerkelijk lang gevangen te zetten inhield dat het succes van kapingen en aanslagen voor 100 procent verzekerd was.
Neem het voorbeeld van de PFLP vliegtuigkaapster Leila Khaled. In 1969 kaapte zij een TWA toestel. Ze werd gearresteerd, maar spoedig weer vrijgelaten. Slechts één jaar later, in september 1970, leidde zij wederom een kaping, deze keer inzake een El Al vlucht naar New York. Khaled werd vastgehouden in een Britse gevangenis waar zij, volgens eigen zeggen, werd behandeld als een officiële staatsgast. De Britten lieten haar vrij — na haar tweede vliegtuigkaping! — nog voordat zij ook maar een maand gevangen had gezeten.
Zowel Israël als de VS oefenden druk uit op de Britten om Khaled uit te leveren aan Israël voor berechting aldaar. Engeland weigerde echter, in lijn met het beleid destijds van elk ander Europees land inzake Israël.
En het is niet alleen Israël waarvan de uitleveringsverzoeken destijds werden gefrustreerd. In 1985 bijvoorbeeld gaf Italië toestemming aan Abu Abbas, meesterbrein achter de kaping van het cruiseschip ‘Archille Lauro’, om de wijk te nemen naar Tunesië. Dit in weerwil van een uitleveringsverzoek van de Amerikanen die hem de dood van de Amerikaanse cruiseganger Leon Klinghoffer aanrekenden.
Het beste bewijs waarom de arrestatie-methode, zoals blijkbaar impliciet gepropageerd door de maker van ‘Munich’, niet werkte werd geleverd door de Black September zelf, juist bij de Munchen-aanslag. Hun eis was dat Israël meer dan 200 gevangen terroristen zou vrijlaten. Israël begreep donders goed dat toegeven hieraan alleen maar toekomstige vergelijkbare terrorisme-akties zou opwekken. Zonder de hulp van Europa zou Israël weinig kansrijk zijn in het terugdringen van terrorisme. Opvallend genoeg liet Duitsland de overlevende Black September terroristen vrij nog geen twee maanden na de Munchen-aanslag, als reactrie op de kaping van een Lufthansa toestel.
Het was met name deze Duitse beslissing die Golda Meir er destijds toe bracht om ‘de nodige stappen’ te nemen om haar burgers te beschermen, maar deze achtergrondinformatie komt helaas niet aan bod bij het zien van de film ‘Munich’.
Alan Dershowitz is ‘professor of law’ op Harvard University. Zijn meest recente boek is ”The Case For Peace: How the Arab-Israeli Conflict Can Be Resolved.”
0 reacties op Vertelt de film ‘Munich’ het juiste verhaal?