- Is ‘Critical (Race) Theory’ echte wetenschap? - 14 december 2021
- Het internet als mindblower en de mensenrechten als bron van onrust - 17 april 2021
- De ernstige fout in de UVRM: Universalisme - 11 februari 2021
In Canada was bijna de sharia ingevoerd, maar de premier stak daar een stokje voor. Waar de premier geen stokje voor kon of, tot nu toe, wilde steken is het dragen van een dolk door Sikh-jongens, op school wel te verstaan! Een paar dagen geleden heeft het Canadese Supreme Court oordeel geveld in deze. Zo’n dolk heet in hun eigen taal een kirpan en het dragen ervan is voor Sikhs een religieuze vereiste sinds ongeveer 1600. Een andere vereiste is de metalen armband. Om de boel te completeren: ze dragen ook een speciale onderbroek, een kam en mogen het haar niet knippen. De beroemde tulband is bedoeld om dat ongeknipte haar nog enigszins in bedwang te houden.
Maar goed, laten we ons focussen op de kirpan. Het is niet zo dat zo’n Sikh-jongen in een of twee seconden die kirpan kan trekken. De kirpan zit in een houten kokertje, welke op zijn beurt weer in de voering van een kledingstuk zit, dichtgenaaid en al. Er zijn ook vooralsnog geen meldingen van steekpartijen met kirpans op Canadese scholen. Toch wekt de uitspraak verbazing, of eigenlijk moet ik zeggen wederom verbazing. Het gaat om een zaak welke in 2002 speelde en toen heeft een lagere rechter de kirpan al toegestaan, alleen voor Sikh-jongens uiteraard. Andere jongeren is het, conform de Canadese wet, streng verboden om een mes o.i.d. mee naar school te nemen. Tegenstanders van de beslissing zijn dan ook met stomheid geslagen en stellen dat de vrijheid van religie hier te ruim wordt toegepast.
Nuttig om te weten is dat, waar de V.S. een smeltkroes is, Canada moet worden gezien als een mozaïek van culturen.
Meer dan in de V.S. mogen culturele groeperingen er hun eigen cultuur koesteren. Multiculturalisme is er officieel regeringsbeleid. Zo mogen Canadese politieagenten die het Sikh-geloof aanhangen hun tulband ophouden, een norm welke in Nederland vooralsnog ondenkbaar is. De Engelsen hebben een ongeveer vergelijkbaar beleid. Naar ik meen te begrijpen hoeven Sikhs in Engeland géén helm op bij het motorrijden. In Frankrijk hebben de Sikhs uitgebreid meegedaan aan de demonstraties tegen het hoofddoekjesverbod. Zie de foto.
In Canada leven zo’n 250.000 Sikhs. In Nederland zijn er zo’n 8.000. Bedenk dat Canada zo’n 30 miljoen bewoners telt en je ziet direct dat Canada voor Sikhs blijkbaar een stuk prettiger land is dan Nederland. Wellicht is dat vanwege die culturele tolerantie. Toch, ik vraag mij af hoe de Nederlandse Sikhs dat doen met hun kinderen op de Nederlandse scholen… En ook ben ik benieuwd naar jullie mening. Ik ben uiteraard tegen, maar dat zal wel te maken hebben met mijn atheïstische kijk op zaken, toch?
Meer informatie, door mij verzameld:
http://www.sikhs.nl/
Een discussietje op Sanathan.darm.net
Zie ook het artikel hieronder.
______________________________________________
Het volgende artikel stond in het NRC van 21 mei 2002. Het is niet meer makkelijk te vinden op hun website, dus publiceer ik het hier nogmaals.Op dit artikel berust weliswaar auteursrecht van het NRC.
Canadese scholier mag van rechter ceremoniële dolk dragen
Door onze correspondent Frank Kuin
MONTRÉAL, 21 MEI. Een Canadese basisschool mag het een 12-jarige Sikhleerling niet verbieden een zogenoemde kirpan, een ceremoniële dolk, mee naar school te nemen. De jongen moet worden toegestaan de kirpan te dragen, mits de dolk in een botte houten huls wordt gehouden die op zijn beurt in een dichtgenaaide buidel zit.
Dat heeft een rechter in de Canadese deelstaat Québec bepaald na een vijf maanden durende controverse die de scherpe kanten van multiculturele accommodatie in Canada aftastte. De regel van de openbare school nabij Montréal dat geen enkel wapen op school wordt geduld kwam daarbij in botsing met de religieuze vrijheid van Sikhs om te allen tijde een kirpan bij zich te dragen. Dat gebruik is een van de belangrijkste uitdrukkingen van het Sikh-geloof.
Het conflict begon nadat de leerling, Gurbaj Singh Multani, zijn kirpan per ongeluk liet vallen op het schoolplein. Hoewel ongeveer tien procent van de kinderen op de school Sikh is, was het schoolbestuur er niet van op de hoogte dat gelovige Sikhs een dolk onder hun kleding dragen. Gurbaj mocht na het incident, waarbij de kirpan niet als wapen werd gebruikt, niet meer met zijn dolk naar school komen. Zijn ouders hielden hem daarop thuis.
De Sikhs beriepen zich bij de rechter op ,,het recht op onderwijs zonder discriminatie.” Een woordvoerder van de familie van Gurbaj wees erop dat de kirpan geen wapen is – een cruciaal punt van interpretatie. ,,Hij is niet bedoeld om iemand mee aan te vallen,” verklaarde hij. Als onderbouwing werd aangevoerd dat in Canada geen enkel geval bekend is waarbij de ceremoniële dolk als steekwapen is gebruikt.
Niettemin had de directeur van de school bedenkingen. ,,We respecteren alle religieuze symbolen,” verklaarde Danielle Descoteaux. ,,Waar de school moeite mee heeft is dat dit symbool gevaar kan opleveren voor de veiligheid van andere kinderen.” Advocaten van het schoolbestuur stelden dat veiligheid op school voorop staat. Niet voor niets is een beleid van zero-tolerance op wapenbezit in de klas van kracht, meenden zij. Messen vallen daaronder, punt.
Dergelijke argumenten werden door de Sikhs verworpen als afleiding van het echte probleem: wantrouwen en intolerantie jegens minderheidsgroepen. ,,Het streven om de religieuze en culturele gebruiken van iemand te veranderen om hem geschikter te maken voor de bredere samenleving, is de essentie van onverdraagzaamheid,” aldus een verklaring van de Sikhs.
Maar volgens bezorgde ouders heeft hun bezwaar niets met racisme te maken. ,,Zou je iemand accepteren met een vuurwapen, ook al is het verzegeld?” vroeg Réal Nadeau, vader van een elfjarige jongen en een negenjarig meisje op de school. ,,Een mes is een mes, en ik wil niet dat mijn kinderen naar een school gaan waar mensen een gelegenheid hebben ze te letsel toe te brengen.”
Anderen toonden zich verbolgen dat een grotere inschikkelijkheid wordt verwacht van de lokale gemeenschap dan van nieuwkomers. Gurbaj’s familie immigreerde zes jaar geleden naar Canada.
Canada is over het algemeen trots op zijn traditie van verdraagzaamheid. Volgens ’s lands officiële beleid van multiculturalisme wordt van nieuwkomers in principe een minimum aan aanpassing vereist. In tegenstelling tot de Amerikaanse ‘smeltkroes’ is Canada in beginsel een ‘mozaïek’, waaraan alle culturen onverwaterd een bijdrage kunnen leveren. Een gevierd voorbeeld is dat Sikhs bij de Canadese politie, de Mounties, twaalf jaar geleden het recht verwierven een tulband te dragen in plaats van een traditionele politiepet.
Niettemin kostte het beide zijden in het conflict over de kirpan enige moeite om tot een compromis te komen. Suggesties dat Gurbaj een kirpan van plastic mee naar school zou nemen, of een mini-kirpan aan een halsketting, vonden geen genade bij de Sikh gemeenschap. Een tegenvoorstel om de dolk in een metalen huls te plaatsen stelde het schoolbestuur en de ouders weer niet gerust.
Het oordeel van de rechter bekrachtigde een schikking die uiteindelijk toch werd bereikt, tot tevredenheid van de vader van Gurbaj. ,,Toen zij de kirpan eenmaal accepteerden, konden wij aan hun voorwaarden tegemoet komen,” zei hij. ,,We zijn een vredelievend volk.”
Niet iedereen kon zich echter onmiddellijk vinden in het compromis. ,,Je kunt geen verschillende regels hebben voor verschillende leerlingen,” reageerde Sylvie Blais, een lid van de schoolcommissie. ,,Ik heb niets tegen Sikhs, maar godsdienst is voor in de kerk. Het hoort niet thuis op school.” Tegen de uitspraak kan nog in beroep worden gegaan.
