- Is ‘Critical (Race) Theory’ echte wetenschap? - 14 december 2021
- Het internet als mindblower en de mensenrechten als bron van onrust - 17 april 2021
- De ernstige fout in de UVRM: Universalisme - 11 februari 2021
Vandaag komt een boek uit, van de hand van Ies Vuijsje, waarin wordt afgerekend met het ‘feit’ dat de Nederlanders pas vanaf 1943 het vermoeden kregen dat de gedeporteerde joden niet zozeer in werkkampen zaten, maar dat hen een nog veel erger lot getroffen had. Vuijsje deed historisch verantwoord onderzoek en moet concluderen dat Nederland het al in 1942 (toen de ‘Endlösung’ begon) wist of kon weten. Er moet sprake zijn geweest van verdringing, het om psychologische motieven niet wìllen weten. Zelfs Lou de Jong, onze nationale WOII-geschiedschrijver, deed klaarblijkelijk aan verdringing, gezien diens conclusie dat berichtgeving over genocide ‘niet frequent, niet regelmatig en niet vrij van innerlijke tegenspraak’ was. Laat dit alles nog eens tot je doordringen…. Stel je toch eens voor: Een bezettingsmacht houdt ons land in zijn sterke greep en is meedogenloos. Wie tegensputtert wordt extreem hard aangepakt. Er zijn op zeker moment razzia’s en dagelijks worden honderden moslims naar kampen afgevoerd. Al na enkele dagen (tegenwoordig na een enkel uur) komt een consistente stroom berichten op gang dat die moslims daar een injectie krijgen en vervolgens dood gedumpt worden in een massagraf. Wat zou je doen? Of zou je er alleen maar gelaten op reageren… met ongeloof, écht ongeloof, wellicht? Ik denk dat op zo’n moment zelfs de wel overtuigde eenling aanvankelijk volstaat met machteloos toekijken, in de wetenschap dat verzet alleen kans maakt als het op een georganiseerde wijze gebeurt. Deze eenling wacht op zo’n moment als het ware op signalen en instructies, van de verdreven regering of van de regering van een goedgezind land, om in verzet te komen. Zulke signalen en instructies zijn in 1942 niet gekomen. Nee, we stonden erbij en keken ernaar. En met ‘we’ bedoel ik dus vooral degenen die het voortouw in het verzet hadden moeten nemen: de regering in ballingschap bijvoorbeeld. Wij verwijten de oude Duitsers hun uitspraak “Wir haben es nicht gewusst”. Maar we moeten constateren dat de Nederlanders zelf ook een bord voor de kop hebben gehad.
Ik heb het vandaag gezien op het nieuws en ging vor de nieuwsgierigheid ook hier even wandelen.
Zoals ik het heb meegekregen wat het nieuws betreft, is het volgens mij niet alleen géén plaat voor de kop geweest, maar ik denk ook een héél groot stuk angst, om te helpen.
Vind het wel in en in triest dat zelfs Lou de jong dit niet vermeld heeft, terwijl hij ervan wist.
Voor mij is de grote vraag, waarom heeft hij dit verzwegen?
Ies Vuijsje opperde dat Lou de Jong op die manier zijn eigen medeschuld wegdrukte. De Jong was in de oorlog zelf in Engeland en in de positie om de regering te adviseren. Hij heeft toen niet gemeld wat er werkelijk in die kampen gebeurde en dat eveneens niet geadviseerd om het verzet te laten ingrijpen. Een schuldgevoel hierover na de oorlog zou hem ertoe hebben gebracht net te doen (ook naar zichzelf toe) alsof ‘we’ het in 1942 nog niet wisten.
Maar dat Lou de Jong dit heeft verzwegen, ook al zou het door schuldgevoel zijn, deugt natuurlijk van géén kanten.
Een broer vertelde me gister al dat mijn vader erover had geschreven in het ‘familieboek’ en dat hij daar kerst 1943 noemt. Ik heb mijn vader zonet even gebeld en hij bevestigt dat nogmaals. Hij hoorde van de vergassingen van een Pool die hij de Pyreneëen over moest smokkelen. Tot die tijd ging hij ervan uit dat er in de kampen heel veel doden vielen, maar dat het om vergassing ging was hem niet eerder bekend. Hij, zijn moeder en anderen vonden het – ik heb het nu over 1942 – meer dan vreemd dat bijv. zelfs babies werden opgeroepen om daarginds te ‘werken’. Anderen, zoals een broer, geloofden wel in dat mildere verhaal.
Het verhaal van de Pool schokte mijn vader wel degelijk. Toen pas drong het tot hem door wat het lot was geweest van zijn ouders en broers. Ook vertelde hij me zojuist nog dat hij na de bevrijding direct terugkwam naar Amsterdam in de verwachting dat er toch wel overlevenden zouden zijn. De volle omvang van de genocide was zelfs toen (in 1945 dus) nog niet doorgedrongen. Het ongeloof was tot dat moment nog steeds aanwezig, zelfs bij mijn argwanende vader.
Het verhaal van mijn vader weerspreekt de stelling dat de Nederlanders er al in 1942 van wisten. Er waren wel veel geruchten over vele doden in de kampen, die geruchten werden door sommigen meer geloofd dan door anderen. Of de Nederlanders er in 1942 al van konden hebben geweten, is een vraag waar het boek van Vuijsje wellicht bevestigend antwoord op geeft.
Wat overeind blijft, is mijn gevoel dat er een merkwaardige verantwoordelijheid ligt bij de destijdse regering in ballingschap, mocht die wel al eerder geweten (kunnen) hebben van wat zich in de concentratiekampen (mogelijk) afspeelde. Het is wellicht een feit dat de Duitsers bewust geheim wilden houden wat daar gebeurde (en je kan je afvragen waarom zij dat geheim wilden houden), maar ik vind het persoonlijk stug dat ze zoiets zolang echt geheim konden houden, zelfs toen.
Met Vuijsje is 20 april j.l. overigens een televisie-interview geweest.
De Meiden van Halal zijn terug!
Wekelijks vanaf zondag 23 april,
16.00 uur bij de NPS op Ned. 3
Na tv-uitzending online terug te zien, vanaf 18.00 uur ??
Of klik hier.
Wat ik ervan vond? Drie vlotte, prettige meiden. Als ze representatief (zouden) zijn, dan staat niet veel de integratie in de weg. Wel heb ik het gevoel dat ze het er een beetje om doen. Net zoals die joodse jongen trouwens.
Ik denk dat ze momenteel met die helmen in hun maag zitten, want ze mogen dus niet mee naar Duitsland. Dat bedrijf zit overigens in Vijfhuizen.