- Is ‘Critical (Race) Theory’ echte wetenschap? - 14 december 2021
- Het internet als mindblower en de mensenrechten als bron van onrust - 17 april 2021
- De ernstige fout in de UVRM: Universalisme - 11 februari 2021
Rotterdam is wellicht de multiculturele hoofdstad van ons land, maar was het zeker dit afgelopen weekend, althans voor ons.
We kregen vrijkaartjes voor de Musicals in Ahoy show in Rotterdam en boekten dus ook maar een hotel voor een nacht. Na een uurtje rijden parkeren we de auto bij het Zuiderpark (gratis) en lopen verder naar Ahoy. We zitten op de tweede ring, maar hebben wellicht juist daardoor een goed uitzicht, niet alleen op het podium, maar ook op de mensenmassa.
Indrukwekkend, dat is het beste woord voor de wervelende show van drie volle uren. 
De geluidsinstallatie is massaal, maar toch goed van kwaliteit, de details van de musicalsterren worden op grote schermen links en rechts van het podium live uitgezonden, de lichtinstallatie is fenomenaal en de lichtontwerpen zijn aan de lopende band prachtig met onder andere perfecte projecties op gigantische zwanevleugels die bij de opening van de show uitklapten, de regie is uiterst precies en doordacht, inclusief de manier waarop de show even wordt stilgelegd vanwege een onwel geworden toeschouwer, de cast doet het werk vol overtuiging en uiterst professioneel, en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Ik betrap mezelf erop dat ik niet, zoals de meeste toeschouwers, er in op ga. Nee, ik zit veelvuldig om me heen te kijken, naar de details, naar het publiek dat me fascineert, naar de technici in het midden, achter hun monitoren en schuifpanelen, naar de werklui die in de hoge stellages tegen het plafond aan geklommen zijn om een lamp beter te richten. Toch pik ik wel wat van de show mee; Het is schitterend en razend knap. Het is cultuur van de bovenste plank. Het is een prestatie die slechts mogelijk is door zeer vergaande samenwerking, van begaafde technici (beta’s) en mogelijk nog begaafdere talenten op gebieden als licht, muziek, acteren, zang en dans (alfa’s).
Die avond gaan we naar de Rotterdamse Schouwburg, naar de Dansnacht, een initiatief van de Rotterdamse dansgezelschappen. 
In de hele schouwburg zijn gezelschappen tegelijkertijd bezig met een varia aan voorstellingen. Het is zodoende onmogelijk alles te zien. Wij nestelen ons in de Grote Zaal en zien de meest fantastische balletvoorstellingen, van de gezelschappen CJD, Meekers en Scapino. Ook hier is er sprake van veel professionaliteit, maar het genre is geheel anders, namelijk voornamelijk abstract modern ballet, bijvoorbeeld op muziek van Henryk Gorecki.
Deze avond blijk ik niet zoveel op de randverschijnselen te letten. Ik ga nogal op in wat zich voor me afspeelt; de beelden en de muziek overmeesteren me en maken me stil, ook van binnen. Het duurt allemaal lang, maar niet lang genoeg. Het applaus dwingt me weer te bewegen. Hup, naar bed, in het hotel, na eerst nog in het bad te hebben gebubbeld.
De volgende middag gaan 
we naar het Zuiderpark waar het gratis Dunya festival juist nu is. Op dit evenement tref je alle stands aan die je ook op bevrijdingspopfestivals aantreft. Indiase kleding, Surinaams eten, linkse politieke partijtjes, ze zijn voorbeelden die genoeg zeggen, neem ik aan. De muziek bevat een ware verrassing voor me: Madioko & Rafika. Deze band heeft Afrikaanse roots en komt uit Parijs. Een perfecte Afrikaanse funk maakt dat ik niet anders kan doen dan ook het lichaam nu overgeven. Was ik gistermiddag vooral onder de indruk en er gisteravond stil van, nu ga ik erin op en beweegt het lijf mee.
In twee dagen maakte ik drie culturen mee en die blijken prima naast elkaar te kunnen bestaan. En dan doel ik toch vooral op de toeschouwersgroepen. Iedere groep geniet schijnbaar intens van zijn eigen voorkeuren. Zo kan je het woord multicultureel ook uitleggen. Of maak ik nou een denkfout en gaat het hier alleen maar om subculturele verschillen?
0 reacties op Multicultureel in Rotterdam