- Is ‘Critical (Race) Theory’ echte wetenschap? - 14 december 2021
- Het internet als mindblower en de mensenrechten als bron van onrust - 17 april 2021
- De ernstige fout in de UVRM: Universalisme - 11 februari 2021
Vandaag werd mij duidelijk, uit een interview, met meerdere personen op de radio over de moord op Jesse Dingemans in Hoogerheide, dat minister Van der Hoeven (van Onderwijs) afgelopen zaterdag zei dat de deuren van basisscholen voortaan op slot moeten. En in datzelfde interview stelden zowel een directeur van een lagere school als politiek leider Pechtold voor de conciërge weer structureel terug te brengen in het schoolsysteem.
Wat krijgen we nou weer! Er kan ook niet dàt gebeuren of het haalt de voorpagina van de landelijke pers, die vervolgens de politici erop aanspreekt, die vervolgens de gebeurtenis aangrijpen om weet ik veel welke misstand nu weer aan de kaak te stellen en meteen maar even met de sublieme oplossing voor de dag te komen, in de hoop ooit nog eens de Nobelprijs voor de Perfect Gemaakte Samenleving te zullen ontvangen.
Bert Wagendorp maakte in het interview gewag van een nog veel omvangrijker gebeuren in Engeland in de jaren negentig (van de vorige eeuw ja, van wanneer anders). De Engelsen reageerden destijds nogal hysterisch op het gebeuren, door te besluiten dat de scholen door hoge hekken omzoomd moesten gaan worden en de kinderen voortaan door poortjes naar binnen moesten. Bert’s dochter overkwam dat ook, want hij en zijn gezin woonden toen aldaar. Hij stelde dat de hoge muren niet bepaald een gevoel van veiligheid gaven, integendeel zelfs.
Mensen mensen, laten we er nou niet intrappen. De samenleving is echt niet perfect te maken, fouten en fatale incidenten zijn er altijd geweest en zullen er altijd zijn.
Uit een ander interview op diezelfde radio (radio 1, heel aardige zender inderdaad) werd mij duidelijk dat de soldaten die destijds in Srebrenica niet konden, of in elk geval niet hebben, voorkomen dat ruim 7500 moslimmannen werden vermoord, nu door onze demissionaire regering, bij monde van minister Kamp, alsnog hebben vernomen dat het aan hen niet heeft gelegen, dit mede blijkend uit het krijgen van een speciale onderscheiding. Dit tot grote woede van ‘de echte slachtoffers’, maar ook van iemand als Selma Leydesdorff, hoogleraar oral history aan de Universiteit van Amsterdam. Zij vindt het ongehoord dat de Dutchbatters een onderscheiding krijgen.
Ik heb begrip voor zowel de voor- als tegenstanders van dit onderscheiden. Maar ik voel toch iets meer mee met de voorstanders dan met Selma Leydesdorff. Stel je voor, het is 1944, ergens in België staat een bataljon Amerikanen op een kilometer afstand van een willekeurig plaatsje. Ze slagen er niet in de moffen aldaar te verdrijven. Of eigenlijk, ze pogen het niet eens. Hun inlichtingendienst heeft hen immers gemeld dat de vesting ietsje te goed verdedigd wordt. Terwijl de Amerikanen verder wachten op de versterking, welke pas een week later zal kunnen komen, verrichten de moffen in het plaatsje nog de nodige razzia’s. Wie neemt het deze Amerikanen kwalijk dat zij niet simpelweg dapper de heldendood tegemoet gingen? Ik niet. Het is van alle oorlogen; veldslagen worden verloren en gewonnen, maar ook geregeld niet gevoerd. Het hoort allemaal bij de taktiek, voor heldenmoed is maar beperkte ruimte, wil je niet binnen de kortste keren door al je manschappen heen zijn.
Het grote verschil tussen die Amerikanen destijds en de Dutchbatters van zo’n 10 jaar geleden is dat die Amerikanen een week later, en weer een week later en weer een week later, de kans kregen hun passiviteit bij dat ene plaatsje te compenseren, door daarna succes op succes te boeken. Voor de meeste Dutchbatters gold dat het hun enige en laatste missie was. Hen is daarmee de kans ontnomen om later alsnog te laten blijken dat hun mentaliteit op zich in orde was.
