- Is ‘Critical (Race) Theory’ echte wetenschap? - 14 december 2021
- Het internet als mindblower en de mensenrechten als bron van onrust - 17 april 2021
- De ernstige fout in de UVRM: Universalisme - 11 februari 2021
De PVV had vandaag de euvele moed om een motie in te dienen waarin wordt geëist dat parlementsleden, staatssecretarissen en ministers slechts de Nederlandse nationaliteit mogen hebben en in die motie werden Albayrak en Aboutaleb (schrijf ik het zo goed?) met name genoemd. De kamervoorzitter sprak er schande van en stelde dat de motie zo niet kon worden behandeld. De referentie naar de twee beoogde bewindslieden werd eruit gehaald en toen mocht de motie wel.
Waar haalt de PVV de euvele moed vandaan? Ik zou zeggen, daar is het een politieke partij voor. Opvallender dan wat de PVV deed, was de Pavlov-reactie van de gevestigde orde; direct begon men te grommen, de scherpe tanden te tonen en het kwijl liep al de mond uit. Schande!, riep men.
Schande!, roep jij misschien ook wel. Nou, roep dan ook maar schande over mij, want ik vond en vind dat de PVV wel een punt heeft aangeboord waarover nagedacht moet worden. Enige argumenten, zowel voor als tegen het idee van de motie.
Wie twee nationaliteiten bezit, heeft een voorsprong op allen die slechts een enkele nationaliteit hebben. Je hebt meer keuze, wat betreft vestigingsland. En da’s mogelijk oneerlijk. Daar valt tegenin te brengen dat bijvoobeeld Canadezen hun woonplek kunnen uitzoeken in een gebied dat vast wel honderd keer zo groot is als Nederland. Da’s al net zo min eerlijk. En de Ivorianen hebben weliswaar evenveel nationaliteiten als de Nederlanders (eentje dus), maar menig Ivoriaan zou best willen ruilen met die van ons. Hun woonplek is naar hun idee, en mogelijk terecht, niet van dezelfde kwaliteit als de onze. Kortom, een dubbele nationaliteit hebben is niet bij voorbaat en in alle gevallen een voorsprong boven slechts één nationaliteit. Maar voor een Turk die bovendien de Nederlandse nationaliteit heeft, is het wel een voorsprong boven een Turk die alleen Turk is, en ook boven een Nederlander die alleen Nederlander is. Ergo, de Nederlandse Turk is altijd in het voordeel ten opzichte van de autochtone Nederlanders en de autochtone Turken. En dat is niet eerlijk.
De voordelen spelen in de binnenlanden. Binnen Nederland heeft de Turkse Nederlander alle voordelen van de Nederlander. Zijn niet-Nederlandse mede-Turk heeft die voordelen hier niet. Binnen Turkije geldt het vergelijkbaar. De Nederlandse Nederlander moet daar een visum aanvragen om er te mogen werken, om maar eens wat te noemen.
Goed, genoeg over het, al of niet oneerlijke, voordeel. Een ander punt is dat je binding en loyaliteit onduidelijk liggen zolang je een dubbele nationaliteit aanhoudt. Het Turkse Besiktas komt hier tegen Ajax voetballen. Wat doet de Turkse Nederlander? Voor wie juicht hij? Het zal toch niet Besiktas zijn? En scheurt hij daar echt met de Turkse vlag door de stad als onverhoopt Besiktas Ajax in de Arena verslaat? Uit de psychologie komt de term ‘dubbele binding’ (in het Engels: double binding). Dit begrip speelde een belangrijke rol bij de theorievorming over schizofrenie. Schizofrene patiënten zouden dubbele boodschappen ontvangen hebben in de opvoeding, bijvoorbeeld een vader die ja knikte en nee zei. Voor mensen met een dubbele nationaliteit moet het al evenzeer vaak schipperen tussen twee werelden zijn. In het ene land vindt men zus, in het ander land vindt men zo. Mensen kunnen maar het beste duidelijk kiezen. Wil je in dit land graag wonen? Kies dan ook volledig voor dit land. Blijf niet tezeer hangen in dat vorige land. Integreer. Of beter, geef jezelf en je kinderen de volle kans om te integreren, door niet te blijven hangen in je oude normen, waarden en gewoonten. Ga er voor.
Wat gebeurt er juridisch wanneer een Turkse (nee, laat ik me nu eens concentreren op een ander land: Russische) Nederlander in Nederland een zwaar delict pleegt en uitwijkt naar Rusland? Zal Rusland de landgenoot uitwijzen op ons verzoek? Ik denk het niet, want er is geen uitleveringsverdrag en voor je landgenoten ga je door het vuur, zelfs als het moordenaars zijn. Recent voorbeeld is de vergiftiging van Alexander Litvinenko met polonium. De verdachte wordt mooi niet uitgeleverd aan de Britten en dat zouden de Russen ook niet doen als het een Russische Brit was. Of neem het voorbeeld van de twee Nederlandse kinderen die door hun Syrische vader werden meegenomen naar Syrië, ook al zo’n land waar we geen uitleveringsverdrag mee hebben.
Op de radio werd al gesuggereerd dat het hek los van de dam is als we van Albayrak en Aboutaleb gaan eisen hun tweede nationaliteit op te geven. Want dan moet zulks ook worden verlangd van politiemensen, marechaussee, militairen, trambestuurders, enzovoort. Tsja, waarom niet eigenlijk, denk ik dan. Maar laat ik me in dit stadium slechts focussen op openbare bestuursfuncties. Wij vinden het normaal, eisen het zelfs, dat deze lieden geen bezwaarlijke nevenactiviteiten (bijbanen, commissariaten, bestuursfuncties) hebben. En het gaat er daarbij om dat zelfs de schijn van mogelijke belangenverstrengeling al voldoende reden is om een nevenactiviteit af te wijzen. Voor Albayrak geldt dat zij uit hoofde van de haar aangeboden baan ook het Generaal Pardon moet gaan uitvoeren. In dat licht bezien vind ik haar Turkse nationaliteit vergelijkbaar met een bezwaarlijke nevenactiviteit, althans wat betreft de kans op belangenverstrengeling. Let wel, ik suggereer hier volstrekt niet dat Albayrak en Aboutaleb niet integer zijn. Maar we wijzen ook bezwaarlijke nevenactiviteiten zonder aanzien des persoons af nog voordat misbruik in de praktijk aangetoond is.
Ik breng nog maar eens in herinnering hoe half Nederland over Ayaan Hirsi Ali/Magan heenviel, want zij zou niet de Nederlandse nationaliteit bezitten. Een niet-Nederlandse in het parlement? Ondenkbaar! Vertel mij, waarom is het geen enkel punt als sprake is van een dubbele nationaliteit?
Ik hoop hierboven enige valide argumenten te hebben aangedragen. Zelf ben ik al vele jaren de mening toegedaan dat immigranten een tijdje twee nationaliteiten mogen hebben, maar op zeker moment wel hun keuze definitief moeten maken. De Marokkanen schijnen zich niet formeel los te kunnen maken van hun Marokkaanse nationaliteit, door de wetgeving aldaar. Maar ze zouden toch evengoed wel duidelijk informeel afstand ervan kunnen nemen?! Gewoon, uit loyaliteit met het geprefereerde land, hopelijk Nederland. En voor in Nederland woonachtige mensen geldt, wat mij betreft, pas een recht op openbare bestuursfuncties als zij kozen voor … Nederland. Simpel toch?
