- Is ‘Critical (Race) Theory’ echte wetenschap? - 14 december 2021
- Het internet als mindblower en de mensenrechten als bron van onrust - 17 april 2021
- De ernstige fout in de UVRM: Universalisme - 11 februari 2021
Sinds de Corporate Governance Code door de overheid werd ingevoerd (beter bekend onder de naam van de commissie die de code schreef: de Code Tabaksblat) is er iets merkwaardigs gebeurd. De overheid dacht er goed aan te doen om aandeelhouders meer macht te geven, teneinde zo machtsmisbruik van positie door directies en besturen in te dammen. Idee erachter was natuurlijk dat aandeelhouders een gezond tegenwicht zouden gaan bieden. De stommerds hadden echter niet gedacht aan de mogelijkheid dat aandeelhouders incidenteel een juist ongezond tegenwicht zouden gaan bieden.
Verreweg de meeste aandeelhouders waren, zijn en blijven egoïsten. Denk niet dat ze uit ideële overwegingen aandelen ABN-Amro kopen of verkopen. Nee, ze willen het onderste uit de kan, ook al weten ze van de beleggingscursus dat ze dan vaak het deksel op de neus krijgen. In het geval van ABN-Amro zijn ze niet tevreden gebleken met de dikke 36 euro die Barclays biedt, nee, ze willen er nog een paar euro bij. Wat heet willen, nee, ze eisen het. Degenen die al een tijd geleden deze aandelen hebben ingeslagen, voor laten we zeggen 24 euro, zijn niet tevreden met 50 procent winst. Dat moet toch wel minstens 65 procent worden. Ze eisen dat er tot het gaatje wordt gegaan. Dat daardoor bijvoorbeeld werkgelegenheid op het spel komt te staan interesseert deze egoïsten geen moer.
Het wordt tijd dat er zich nog een andere tegenkracht in het spel gaat mengen. De werknemers hebben al voorzichtigjes laten blijken wat ze ervan vinden, maar zij voelen zich nog tezeer aan handen en voeten gebonden om werkelijk de kont tegen de krib te gooien. Dan maar de grootste en belangrijkste colonne: de klanten!
Als teveel klanten hun gelden bij zo’n bank opnemen, is niet alleen de koers binnen de kortste keren omlaag gekelderd naar diepten waarvan het bestaan niet eens bekend was, maar is de bank ook per omgaande superfailliet. Wanneer is ‘teveel’ bereikt? Ikzelf vermoed dat zoiets al het geval is bij tien procent, maar ik kan ernaast zitten.
En wat als het er niet teveel zijn die opzeggen, maar wel gewoon veel? Ook dan is de koers al de volgende dag met donderend geweld aan het kelderen, zoiets als we een paar jaar geleden bij Albert Heijn meemaakten. Wanneer is sprake van ‘gewoon veel’? Ik vermoed al bij 1000 ex-klanten. We zijn nou eenmaal kuddedieren en aandeelhouders bij uitstek zijn angsthazen die massaal uitstappen bij de allereerste sterk neerwaartse lijn.
Ik denk dat de werknemers van ABN-Amro het dan maar moeten aangeven of ze ‘onze’ hulp willen. Wijzen ze het consortium af? Zeg het ons en we zullen eendrachtig die aandeelhouders duidelijk maken wie de echte macht in het bedrijf vormt. In eerste instantie dreigen, de tanden laten zien, zal zeer waarschijnlijk al voldoende zijn.
Overigens heb ik mijn eigen aandelen ABN-Amro vorige week al verkocht, voor 36 eurootjes ’t stuk. Toch een aardig aandeel voor me gebleken, want ik had ze al jaren. Toonde ik me daarmee een egoïst? Och, ik vond het fijn om eraan te verdienen. Maar zo vond ik het wel genoeg. Zoiets als werkgelegenheid gaat me wèl aan het hart. Maar reken er niet op dat veel andere aandeelhouders er zo tegenaan kijken.
