- Is ‘Critical (Race) Theory’ echte wetenschap? - 14 december 2021
- Het internet als mindblower en de mensenrechten als bron van onrust - 17 april 2021
- De ernstige fout in de UVRM: Universalisme - 11 februari 2021
Dopingcontroles moeten worden afgeschaft, vindt Max Pam (Volkskrant, Forumpagina), in navolging van andere pleitbezorgers van doping in het verleden. Twee argumenten voert hij aan, inzake de gezondheid en de eerlijkheid.
Doping zou ongezond zijn, maar ook zonder doping blijkt menig sport een groot gevaar voor de gezondheid te zijn, bijvoorbeeld gezien de vele blessures die er in de topsport telkens weer zijn. Inderdaad, lijkt mij, als gezondheid het ultieme criterium zou zijn, dan moeten heel wat spelregels worden omgebogen. Tegenwoordig hebben we een bepaalde kijk op de gladiatoren van het oude Rome, maar mogelijk kijkt men over enige eeuwen met een vergelijkbare meelevende blik terug op die topvoetballers uit de 21e eeuw. “Och arme, moet je kijken, wat zielig, zoals deze gladiator, genaamd Sneijder, die andere gladiator onderuit schoffelt.”
Doping zou oneerlijk zijn, maar ook zonder doping is er van eerlijke strijd geen sprake, althans als talent, lichaamslengte, spiertype en andere lichamelijke gegevenheden vanaf de start een cruciale rol spelen.
Verder stelt Max Pam dat doping niet per sé tot meer ongezondheid leidt, als het maar onder strikt medisch toezicht wordt toegepast. Ik zou nog verder willen gaan en durven beweren dat sommige doping in theorie of zelfs al in de praktijk beter voor de gezondheid van de topsporter is dan geen doping. Toch moet je op zo’n moment de vraag stellen of het dan nog wel als doping gezien moet worden. Er is namelijk ook nog een andere categorie: voeding ofwel voedsel. De beslissing of iets voeding of doping wordt genoemd is vaak ingegeven door de mate waarin het middel goed, neutraal of slecht voor het lijf is, niet alleen op de korte duur, maar ook op de lange duur. Een middel wordt als doping ervaren als het op de korte duur het lijf opkrikt en op de lange duur het lijf, ergens, sloopt. Om die reden wordt zoiets als water niet als doping ervaren. Men zou kunnen overwegen om sommige doping voortaan als voeding te beschouwen. De wijze van inname – eten, drinken, injecteren – lijkt me er los van te staan, ook al klinkt injecteren erg onnatuurlijk, zeker in de ogen van degenen die bang zijn voor injecties en toch graag willen topsporten.
Over oneerlijkheid als criterium is Max Pam ook uitgesproken. Hij zou graag een pilletje wensen waardoor hij aan het schaakbord kan wedijveren met Gary Kasparov. Hij vindt dat doping de oneerlijkheid vermindert die de natuur veroorzaakt heeft. Dat lijkt mij stug. Ik vermoed zomaar dat een al van nature getalenteerde hardloper nòg meer voordeel haalt uit doping dan een armzalige toebedeeld iemand. Kortom, volgens mij nemen de verschillen alleen maar toe. Akkoord, de máte van dopegebruik zal verschil kunnen doen afnemen, net zoals de mate van training dat effect kan hebben. Dus terwijl de ene topsporter zich het lamlazarus traint, neemt de andere nòg meer porties dope. Maar of dàt nou is wat Max Pam voorstaat, ik betwijfel het. En er kan ook nog een ‘wetenschappelijke’ wedloop ontstaan. Terwijl in de formule I de strijd niet zozeer tussen individuen plaatsvindt, maar vooral tussen technieken, terwijl de klapschaats opeens zomaar tienden van seconden winst, en dus dè winst, opleverde, terwijl voetbalschoenen lekker of juist klote pingelen, kan ook een zonet uitgevonden, vooralsnog geheim, pilletje of prikje die ene topsporter de gouden plak bezorgen.
Het mag duidelijk zijn, aan het vrijgeven van doping kleven, wat mij betreft, al evenzeer bezwaren. De problematiek zou verplaatst worden en mogelijk zelfs alleen maar bemoeilijkt. De vraag zou niet langer zijn òf er doping is gebruikt, maar of het een algemeen beschikbaar middel is en of het in de toegestane maximale hoeveelheid is gebruikt.
Een ander bezwaar zou zijn dat het degenen die er eigenlijk niet aan willen definitief op niet in te halen achterstand zet, en zonder dat ze ooit nog ergens hun moreel beklag kunnen doen.
En wat te denken van het effect op de niet-topsport? Idem, wat te denken van het effect op de niet-sport? En het effect op onze kinderen? Als het topsporters niet verboden wordt, dan is ook het vijfde elftal van de zaterdag-amateurs gevrijwaard van morele prietpraat. Op jouw werk is wellicht ook wel het nodige voordeel te halen uit pilletjes, of doe je dat al? En op welke gronden zou je je kind een pilletje nog kunnen weigeren als deze er weet van krijgt en bij het straatvoetbal een voordeel vermoedt?
Maar tenslotte, bij sport gaat het om spelregels. Men vergeet het vaak op te noemen in het reglement, maar de voedingsbeperkingen zijn feitelijk een integraal onderdeel van de spelregels. Spelregels zijn afspraken die de sport maken tot wat deze is. De eerlijkheid van de sport moet altijd worden gerelateerd aan de spelregels. Eenieder die binnen die spelregels kansen ziet, kan een gokje wagen. Eenieder die denkt dat die spelregels geen recht doen aan het eigen talent, kan beter een andere sport uitzoeken. Er is echt voor elk wat wils.
Is het oneerlijk dat Gary Gasparov beter kan schaken dan Max Pam? Is het oneerlijk dat Max Pam in alle vrijheid vandaag nog zijn mening kon verkondigen en Gary Gasparov dat onlangs niet kon? Op het tweede antwoord ik: Ja. Op het eerste zou ik willen antwoorden: Nee, daar gaat het slechts om ‘verschil’. Kom op Max, een beetje sportiever graag.
