- Is ‘Critical (Race) Theory’ echte wetenschap? - 14 december 2021
- Het internet als mindblower en de mensenrechten als bron van onrust - 17 april 2021
- De ernstige fout in de UVRM: Universalisme - 11 februari 2021
… en deed dat live vanuit Den Haag. Ik heb niet zo goed opgelet. Bovendien moest ik ondertussen ook nog afwassen, sorry, het gewone leven gaat natuurlijk door. Af en toe keek ik en zag dan met lede ogen aan hoe vooral Maarten van Rossem de Amerikanen op de hem zo typerende arrogante wijze de oren waste. Hij was duidelijk in zijn element, want er was, althans op dat moment, niet of nauwelijks tegenstand van gespreksleider Twan Huys of de andere deskundigen aan tafel. Die hele tafel bestond trouwens uit geachte Nederlanders, autochtonen zogezegd. De Irakezen waren weliswaar rijkelijk aanwezig, maar dan vooral als publiek. Niet dat ze helemaal niks in te brengen hadden. Af en toe stelde Twan een vooraf ingestudeerde vraag aan een van hen, bijv. of deze nog van plan was ooit terug te keren. Echt van die human interest vragen, dus vooral niet vragen om een politieke analyse. Nee, die vragen waren voorbehouden aan de Nederlandse deskundigen, en dat was een kolfje naar de hand van vooral Maarten.
De uitzending liep op zijn eind en toen was er opeens één, goed Nederlands sprekende en keurig in het pak zittende, Irakees van middelbare leeftijd die dàt zei wat ikzelf daar heel graag had willen zeggen. Hij nam het op voor de Amerikanen die, met de bevrijding van Irak van Saddam Hoessein, na WOII hun beste daad hadden verricht. En hij nam het de linkse journalisten en commentatoren kwalijk dat die de VS zo negatief neerzetten. Er ontstond opeens zenuwachtig en lacherig geroezemoes in de zaal, niet in de laatste plaats doordat ook de Nederlandse deskundigen zich gingen roeren, want die voelden zich blijkbaar – en terecht – aangevallen. Maarten van Rossem raakte er zelfs opgewonden van, draaide zich naar de Irakees om en kon nog net opmerken “dat dit ècht allemaal onzin is” voordat Twan Huys ingreep in deze live-uitzending. Dat kon Twan min of meer gelegitimeerd doen omdat de zendtijd er bijna opzat; het zal een pak van zijn hart geweest zijn.
Wat mij deze avond heeft gestoord, is dat het panel van deskundigen niet ook minstens één persoon bevatte die nog steeds de Amerikaanse ingreep van destijds wil verdedigen, en dat men slechts autochtone deskundigen aan tafel heeft uitgenodigd, althans ik heb er geen anderen gezien, maar dat zou aan de afwas hebben kunnen liggen.
Ook ben ik blij met die ene Irakees, want zijn – terechte – ergernis over het verloop van de avond heeft hij mij duidelijk getoond.
Maar ach, ik maak me geen grote illusies. Er is een zeer sterk anti-Amerikaans ressentiment in de samenleving. Helaas…
