- Is ‘Critical (Race) Theory’ echte wetenschap? - 14 december 2021
- Het internet als mindblower en de mensenrechten als bron van onrust - 17 april 2021
- De ernstige fout in de UVRM: Universalisme - 11 februari 2021
Maar liefst 766 politici zitten in het Europees Parlement, waarvan slechts 26 uit Nederland komen. Dat betekent dat Nederland elke keer bij het stemmen vrijwel niets in te brengen heeft. Daar komt bij dat die 26 Nederlandse politici niet bepaald samenwerken waardoor de Nederlandse stem nog meer verstrooid raakt.
Vandaag heb ik mijn stem uitgebracht, maar eigenlijk kan dit Europees Parlement beter helemaal opgeheven worden. Wel heb ik een alternatief in de aanbieding. In de eerste plaats kent het een veel kleiner parlement, van laten we zeggen 100 vertegenwoordigers, dat bestaat uit politici van werkelijk Europese politieke partijen. We stemmen dan niet op een Nederlandse kandidaat, maar op een Europese kandidaat. De Europese partijen zijn dan partijen die onafhankelijk zijn van welke landelijke politieke partij dan ook.
Ander essentieel onderdeel van mijn alternatief is dat de landen met elkaar heel strikte afspraken maken omtrent de bevoegdheden die deze landen voorlopig gunnen aan de EU en welke bevoegdheden men per se in eigen land wil houden. Uitgangspunt daarbij moet zijn dat een bevoegdheid niet wordt overgedragen als er binnenlands geen overduidelijke, zeer ruime meerderheid vòòr is en de tegenkrachten niet heel fel gekant zijn tegen de overdracht. Het kan er ook toe leiden dat sommige landen bepaalde bevoegdheden wel overdragen waar andere landen die in eigen hand houden. Kortom, een overdracht van een bevoegdheid moet niet leiden tot tweespalt binnen een land. En ‘voorlopig’ betekent dat alles erop voorbereid moet zijn dat een land op zeker moment zo’n bevoegdheid weer wil terugnemen. Zo’n zeker moment zal idealiter wel een vooraf afgesproken moment zijn, bijvoorbeeld na vijf jaar. Er wordt dan steeds verlengd en niets is definitief. Dat voorlopige impliceert ook dat een gemeenschappelijke munt niet slim is en maar beter achterwege kan blijven, c.q. teruggedraaid kan worden. Wel opent het de mogelijkheid dat ieder land enerzijds een eigen munt heeft, maar dat landen evengoed afspreken hun munten een afgesproken periode aan elkaar te koppelen. Een andere implicatie is dat een gezamenlijk leger hooguit symbolisch gezamenlijk is, dus niet waar het de keuze van bijvoorbeeld bases en wapens betreft. Weer een andere implicatie is dat een Europees ‘minister van intercontinentale zaken’ zich slechts mag uitlaten over zaken die binnen de gesanctioneerde bevoegdheden vallen en dat er bij gevoelige zaken slechts wordt gesproken na toestemming van landelijke ministers van ‘Europese zaken’. Er moet geen federatie ontstaan waarin landelijke regeringen amper nog wat in te brengen hebben. Een confederatie is bespreekbaar.
Beide onderdelen – een klein parlement op basis van Europese partijen en een strikte lijst van voorlopig overgehevelde bevoegdheden – zijn even noodzakelijk in dit alternatieve model, enerzijds om te vermijden dat landelijke partijen hun politici naar Straatsburg zenden om daar hun tijd vooral te verdoen met het beschermen van landelijke belangen en anderzijds om landelijke partijen te vrijwaren van de discussies over de voor het geheel van Europa belangrijke zaken. In dit model houden gemeentelijke partijen zich bezig met gemeentepolitiek, landelijke partijen met landelijke politiek en Europese partijen met Europa-brede politiek. Wel zijn gezamenlijke landelijke partijen in staat om de EU-deelname op punten op te zeggen. Dat zou trouwens ook wat zijn voor gemeenten, als het aan mij ligt. Een gemeente zegt dan tegen de Nederlandse overheid dat het een bepaald aspect zelf wel gaat oppakken. Tegenover het hedendaagse probleem dat er steeds meer macht naar het buitenland gaat stellen we dan een tegenstroom die steeds meer macht naar de eigen mini-regio haalt.
Wie doet er mee?
Het voor mij grootste probleem, de veel te lage opkomst om het democratisch te noemen, wordt er niet mee opgelost. De kloof tussen de burgers en de EU-politici kan juist nog groter worden. Die kloof heeft niet eens zoveel te maken met de politici, maar met de media. Het meeste spreekt in NL de landelijke verkiezingen aan en dat is niet gek, de meeste media schrijven daar regelmatig over. Vervolgens vinden we lokale politiek belangrijk en dat komt door de regionale kranten en omdat dat bestuur het dichtste bij de mensen staat. Provinciaal trekt al veel minder stemmers, omdat de provinciale omroepen en kranten weinig voorstellen en er veel minder berichten over de provincies worden gepubliceerd. Bij de EU is dat nog minder, noem maar eens een EU-Omroep of een EU-krant op. Die zijn er feitelijk niet. We krijgen het alleen indrirect te horen via de landelijke kranten en omroepen. En daardoor voorzien van een landelijk sausje.
Dus als men de opkomst boven de 50% (wat ik een minimum vind om verkiezingsuitslagen serieus te nemen) wil hebben, dan zal er iets aan dat medialandschap moeten gebeuren. Maar misschien wil ik (en heel veel andere mensen) deze extra politieke laag niet. Schaf dan het EU-Parlement af en laat nationale politici afgevaardigden voor de EU kiezen die vooral op een ambtelijk en niet op een politiek niveau met elkaar bekijken of de EU dingen goed aanpakt.
@Ximaar, goede reactie. Ik ga mijn hierboven geschetste alternatief dan ook niet in beton gieten en vanaf nu tot in den treure verdedigen. Ik zie het meer als verder nadenken over hoe we in Europa dan wél kunnen samenwerken. Ook jij denkt daarover na, zo bleek me bij lezen van je eigen blog.
Over één ding zijn we het eens, en dat is dat het huidige systeem niet goed werkt. Een andere systeem moet wel echt tegemoet komen aan het geluid van de EU skeptici. Ik ben ervan overtuigd dat daaronder maar een enkeling helemaal geen enkele samenwerking wenst. De skepsis betreft de hoeveelheid en soort macht die wordt overgeheveld.
Jouw notie van een meer ambtetlijk controleapparaat spreekt me wel aan. De controle houdt dan in dat er gecontroleerd wordt of de ingrepen conform het ‘contract’ (tussen de EU en het land) zijn. Dat lijkt een beetje op de rol van de Eerste Kamer. Over beleidskeuzes die de EU voorstelt zou dan elk landelijk parlement moeten debatteren en stemmen. We zouden daarvoor een ministerie van Europese zaken moeten opzetten. Ook de notie dat zulke controle misschien beter vanuit de landelijke parlementen gedaan kan worden is het overwegen meer dan waard.
In de Volkskrant had Marc Peeperkorn vandaag een artikel dat deze hele thematiek ook bespreekt.
Gewoon terug naar de EEG, met elk land een eigen valuta.
Alles komt terug op het ambivalente Verdrag van Lissabon, dat de grenzen van mogelijkheden heeft bereikt, tenzij democratie wordt opgeofferd voor politieke idealen.
Daarom,is een nieuw verdrag op afzienbare termijn onvermijdelijk om de structuren van een ‘ander’ Europa dan dat van een Europese Raad en de uitgesproken denkbeelden van de President, Van Rompuy, die stap voor stap stug verder gaat en handig gebruik maakt van compromissen om zijn denkbeelden en visie door te drukken. Dat moet anders, in een normale democratie moet ook president, een staatshoofd zich onderwerpen aan een parlement.
En, in de politiek draait uiteindelijk alles om geld, moet de ECB weer op afstand van de politiek worden gezet. Politici moeten hun grenzen binnen de EU weer leren kennen en door controlerende instanties op hun nummer kunnen worden gezet. En naar huis worden gestuurd.
De stille getuigen dat het om deze redenen fout ging, is de eurocrisis een vertrouwenscrisis en nu de Ukraine crisis, welke nu wordt gebruikt om EU-burgers erop te attenderen, hoe bevoorrecht ze zijn.
Me dunkt, dat is toch het minste wat men mag verwachten binnen een soort samenwerkingsverband, dat daar specifiek voor is opgericht is.
Hoog tijd dan ook gekozen leden per ‘deelstaat’ in een Senaat, terwijl iedere deelstaat gewoon een regeringsleider heeft, die het maar met zijn senaatslid moet uitzoeken en niet met de President van deze organisatie, die aan de Senaat en het Europese parlement verantwoording aflegt..
Dan gaan er andere, transparantere machtsverhoudingen ontstaan, democratie waardig.
After, all, men moet er niet aan denken, wat er gebeurt wanneer democratie nog verder wordt opgeofferd terwille van wat een aantal regeringsleiders in onderonsjes beslissen.