- Is ‘Critical (Race) Theory’ echte wetenschap? - 14 december 2021
- Het internet als mindblower en de mensenrechten als bron van onrust - 17 april 2021
- De ernstige fout in de UVRM: Universalisme - 11 februari 2021
Horst Mahler, medeoprichter extreemlinkse RAF, nu lid van extreemrechtse NPD
In mijn boekenkast blijk ik al een tiental jaren een boek uit 2003 van Emerson Vermaat te hebben: ‘Het is allemaal de schuld van Joden en Amerikanen’. Antisemitisme, Antizionisme, Anti-Amerikanisme. Daarin gaat Vermaat al die ideeën te lijf. Ik heb het recent aan iemand uitgeleend die wel wat bijsturing in het schuld toewijzen kan gebruiken. Vandaag bleek me dat Vermaat een behoorlijk productief schrijver is. Het verwondert me dat hij desondanks slechts mondjesmaat opduikt in de media. Hij verdient meer aandacht. Zo schreef hij in 2008 een wellicht onderbelicht gebleven boek over de blijkbaar vele samenwerkingsverbanden tussen nazi’s, communisten en islamisten in de loop van de tijd. Ik heb het boek besteld. Dit blog is een voorgedachte erover, althans na lezing van deze webpagina.
Vermaat doorloopt de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog, de tijd van de RAF en de recente ‘geschiedenis’. Hij neemt waar dat schijnbaar lijnrecht tegenover elkaar staande lieden evengoed geregeld de samenwerking zochten. Hij heeft het dan met name over extreemrechtsen, antisemieten, communisten, extreemlinksen en islamisten. Deze zouden frappant vaak hebben samengewerkt, niet zozeer vanuit het idee dat ‘als jouw vijand ook mijn vijand is wij dus vrienden zijn’, maar vooral omdat de belangen deels parallel liepen en je daarom maar beter zolang kon samenspannen tegen de gezamenlijke vijand. Om die samenwerking mogelijk te maken moesten/moeten al deze lieden wel het nodige verbouwen aan de eigen pure ideologie. Maar ook meent Vermaat dat die ideologieën soms verdomd weinig verbouwing nodig bleken te hebben.
Hoe kan het dat sommige neonazi’s niets moeten hebben van moslims en dat andere neonazi’s sympathiseerden met de voormalige president van Iran, Ahmadinejad? En waarom is zowel bij neonazi’s als bij de nodige linkse extremisten en antiglobalisten de complottheorie over 9/11 – dat deze door de Joden en de CIA is gepleegd – zo populair? Waarom komt holocaustontkenning niet alleen voor bij neonazi’s, maar ook bij moslims? En hoe kan het dat menig extreemlinks (huh, extreem?) persoon zich verwant voelt met de islamist aangaande het idee dat het zionisme de schuld is van het zware lot van de Palestijnen? Waarom sloten de nazi’s van Hitler en de communisten van Stalin aanvankelijk een pact? Zo kan nog wel even worden doorgegaan. In het boek van Vermaat moet het duidelijk worden.
Toch, er is één aspect dat me nu al een beetje dwarszit. Vermaat maakt extensief gebruik van termen als extreemrechts, extreemlinks, neonazi, communist en islamist. Ofwel, hij deelt mensen in bij een van de links-rechts categorieën, grofweg extreemlinks, gematigd links, gematigd rechts en extreemrechts. En verder ben je binnen zo’n categorie een subcategorie, bijv. of een neonazi of een communist of een antiglobalist of een islamist. Wanneer hij een politieke partij noemt laat hij deze vergezeld gaan van een bijvoeglijk naamwoord. De Duitse NPD is dan dus ‘de neonazistische NPD’. Hij bedoelt het goed, want dan weten wij lezers tenminste hoe we het in ons hoofd moeten plaatsen. Maar die manier van schrijven heeft wel een nadelige kant. Het is namelijk zeer wel mogelijk dat we met name individuen onjuist gaan bestempelen. Wellicht dat iemand op zeker moment ermee akkoord gaat antiglobalist te worden genoemd, maar wat nu als die persoon opeens een wijziging in het mensbeeld ondergaat? Die wijziging kan ertoe leiden dat het antiglobalisme op losse schroeven komt te staan en dat er wordt opgeschoven richting, laten we eens wat bedenken, nationalisme. Die persoon gaat zelden direct weg bij de club van antiglobalisten. Sterker, die persoon zou weleens een grote leider van die club kunnen zijn en zo die gehele club kunnen meeslepen in die andere richting. Idem kan het gebeuren dat een enkele wijziging in het mensbeeld ertoe leidt dat iemand niet meer wordt ondergebracht bij het linkse kamp, maar bij het extreemrechtse kamp. Zoiets gebeurde bij Horst Mahler, maar dat oordeel overkomt zeker in onze moderne tijd ook menigeen die zich van geen verrechtsing bewust is.
Vermaat zal, zo vermoed ik, in zijn boek uitgaan van statische mensbeelden bij personen. Dus van personen die of het een zijn of het ander, en dat ook blijven. Als die personen dan evengoed samenwerken met anderen, dan is dat al snel omdat ze dezelfde deelbelangen hebben en pas van die anderen afscheid nemen (of die juist gaan bevechten) zodra die deelbelangen binnengehaald zijn. Maar wat nu als ik gelijk heb dat personen niet statisch zijn en in hun mensbeeld van tijd tot tijd veranderen? Dan zou het zomaar kunnen zijn dat ze na het behaalde succes elkaar toch niet gaan bevechten. (Of juist wel, ondanks dat ze zo verwant aan elkaar leken, zie bijv. hoe soennitische en shiitische islamisten met elkaar omgaan.) In elk geval zou het gevolgen hebben voor de analyses die we moeten maken van hun ideologie van het moment. Dan volstaat het niet meer om Jantje te brandmerken als antiglobalist en Mohammed als Islamist. Dan zal het brandmerken losgelaten moeten worden en moet je bij ieder persoon meerdere kenmerken aan- of afvinken én regelmatig herijken. Het vinden van een lekkerbekkende term voor die persoon zal moeilijker worden. Misschien moet een computerprogramma die taak maar gaan overnemen.
Ook aan holocaustontkenning besteedt Vermaat in dit boek aandacht. Daarover wil ik nog even de volgende voorgedachte kwijt: Het is voor mij nog geen uitgemaakte zaak dat het dan dùs om puur antisemitisme gaat. Immers, zegt de holocaustontkenner er niet eigenlijk mee dat hij het heel erg zou vinden als het wèl waar zou zijn?! Het kan ook duiden op een al te hardnekkig ongeloof in wat eigenlijk ook ongelofelijk is. Zo duurde het behoorlijk lang voordat de Engelse inlichtingendienst de berichten over de gaskamers serieus nam. Verder zie ik bij nogal wat andere mensen al eveneens een enorm wantrouwen om gevestigde meningen zomaar te geloven. Al deze mensen koesteren hun eigen argwaan en noemen zichzelf criticus of zelfs cynicus of zelfs vrijdenker. Gek dat diezelfde mensen evengoed eisen (ja, eisen) dat de massamoord op de joden expliciet wordt erkend als ‘de Holocaust’ en de massamoord op de Armenieërs als ‘genocide’. Beter kan er per ontkenner eerst worden doorgevraagd, om te achterhalen of de ontkenning onderdeel uitmaakt van een verhaal dat wèl duidelijk bedoeld is om iets wat superkrom was toch goed te praten. Een vervolgvraag zou kunnen zijn hoeveel doden er dan wel waren en hoe die mensen tot hun eind kwamen. Uit het antwoord kan vast worden opgemaakt of we die persoon gewoon meer moeten gaan onderwijzen of dat er duidelijk schuld wordt afgeschoven.
Dat ‘vaststaande feiten’ bij wet moeten worden beschermd zou toch aan het denken kunnen zetten.
Dat dat zo ver gaat dat één van de best tweede wereldoorlog historici drie jaar in een cel zat, dat lijkt veelzeggend.
Het verband tussen de Balfour verklaring en het zenden van VS troepen naar Europa in 1918 wordt uiteraard ontkend, helaas kun je in de gepubliceerde dagboeken van Harold L Ickes vinden dat er in 1938 grote opwinding in Washington ontstond, senator Nye had bij zijn onderzoek naar waarom de VS troepen zond, tot dusver geheime diplomatieke documenten ontdekt, die de samenhang aantoonden.
Nationaal socialisten en communisten sloten in 1939 geen pact, beide groeperingen konden het verstandshuwelijk Hitler Stalin niet begrijpen.
En niet vanwege de reden die hout sneed, dat na de verdeling van Polen de USSR en Duitsland meteen aan elkaar grensden.
Molotov maakte bij z’n bezoek aan Berlijn eind 1940 glashelder dat Hitler nu aan de genade van Stalin was overgeleverd.
Hitler viel dus preventief aan, of hij wist dat Stalin’s geplande aanval drie weken na zijn aanval had plaats moeten vinden, dat blijft onduidelijk.
Piterfris, waar zou jij jezelf op een links-rechts schaal plaatsen? Of is het niet zo simpel?
Goed opgemerkt. Het is de titel vam dat boek en hij gaat daarin juist die houding te lijf. Ik heb de tekst erop angepast.
Over zijn reformatorisme: Da’s nou weer jammer om te lezen. Het maakt sommige lezers vast weer vooringenomen of zelfs niet langer bereid hem te lezen.
Verder, hoe een fatsoenlijk iemand niet anti zionistisch kan zijn, mij ontgaat het.
Of kan etnische zuivering door de beugel ?
Ik heb geen idee wie die Vermaat is, maar voor mij begon het VS imperialisme in 1830 met de Monroe verklaring.
Rond 1860 kwam daar Manifest Destiny bij.
Lees b.v. David Lavender, ‘The American West’, London 1965.
In 1946 concludeerde het republikeinse deelt van de VS senaats onderzoek commissie naar Pearl Harbour dat Roosevelt de aanval bewust had geprovoceerd.
In 1965 schreef de VS historicus Glaser dat zelfs de pro Roosevelt historici dat impliciet toegaven.
Wie Kennedy vermoordde weten tot op vandaag niet, dat Oswalt niet de enige was die (misschien) schoot, staat vast.
Dat de officiële versie van 11 sept van geen kanten klopt staat ook vast.
“Iemand, die de feiten wil weergeven, kan niet vanuit welk gezichtspunt dan ook schrijven.”
Mocht je dit echt vinden dan is dat gewoon zelfbedrog. Je mensbeeld bepaalt wel degelijk welke feiten je zoekt dan wel negeert. Je geeft in de verdere reactie daarvan de bevestiging. Blijkbaar ben je in contact gekomen met één ander die jou wees op bepaalde ‘feiten’. Je bent je vervolgens in die ‘feiten’ gaan verdiepen waarbij die ander en weer anderen je verdere tips (“lees dit en dat boek”) gaven. Ik vind dat trouwens een meer dan interessant mechanisme. Het leidt er wellicht toe dat iemand die aanvankelijk alleen maar twijfelt aan de omvang van de holocaust uiteindelijk, na de nodige jaren, transformeert tot antisemiet.
Ik lees boeken met zeer tegengestelde meningen, juist omdat ’the truth emerges from the clash of opinions’.
In Hans Buchheim, ‘Anatomie des SS-Staates, Band 1, Die SS – das Herrschaftsinstrument, Befehl und Gehorsam’, 1965, 1967, München,
of in
Anatomie de SS-Staates Band 2, Martin Broszat: Nationalsozialistische Konzentrationslager 1933 – 1945, Hans – Adolf Jacobsen : Kommissarbefehl und Massenexekutionen sowjetischer Kriegsgefangener, Helmut Krausnick : Judenverfolgung, 1965, 1967, München,
staat een verwijzing naar
Arthur R. Butz, ´The hoax of the twentieth century, The case against the presumed extermination of European Jewry’, Costa Mesa CA, 1977, 1989.
Ik las het laatste boek ook, en, op aanraden van Butz, het staat in z’n boek,
Raul Hilberg, ‘The destruction of the European Jews’, student edition, Teaneck, 1985,
één van de beide ‘standaardwerken’ over de holocaust.
Verder een aantal boeken geschreven door mensen die concentratiekampen hadden overleefd, en boeken over de moordpartijen op joden door Polen en Litauers, zoals
Dan Jacobson, ‘Heshels Rijk Familiekroniek’, Amsterdam 1998 en
Jan T. Gross, ‘Neighbours, The Destruction of the Jewish Community in Jedwabne, Poland, 1941’, 2003, London
Dat heeft geleid tot inzichten.
Het is uiterst merkwaardig dat wordt verondersteld dat er geen objectieve mensen zijn.
Dat sociaal democraat zijn houdt vooral is dat de overheid door middel van inkomensoverdrachten inkomen weghaalt bij de rijken en geeft aan de armen.
Verder ben ik zeer geïnteresseerd in waarheid, integriteit en gerechtigheid, ook als dat leidt tot onwelkome feiten.
Maar eigenlijk vind ik het een rare vraag, alsof feiten afhankelijk zouden zijn van politieke of morele opvattingen.
De PvdA acht zichzelf tegenwoordig de enige sociaal-democratische partij in Nederland. Ik zie dat anders: http://pvanlenth.wordpress.com/2014/03/30/als-wilders-het-zegt-is-ook-hij-een-sociaaldemocraat/
Of het mens het zelf in de gaten heeft weet ik niet, maar wat ze regelt gaat er, lijkt me, toe leiden dat Draghi een 500 miljard ‘overtollig’ geld uit onze pensioenfondsen gaat stelen.