- Is ‘Critical (Race) Theory’ echte wetenschap? - 14 december 2021
- Het internet als mindblower en de mensenrechten als bron van onrust - 17 april 2021
- De ernstige fout in de UVRM: Universalisme - 11 februari 2021
Ahmed Marcouch pleit voor een hardere aanpak van racisme en discriminatie. Hij vindt dat dit tot nu toe niet bepaald doeltreffend is aangepakt.
Marcouch: “We mogen niet langer tolereren hoe mensen op straat of via de social media worden beschimpt om hun huidskleur, hun geloof of hun seksuele geaardheid. De PvdA wil dat het kabinet racisme en discriminatie gaat behandelen als high impact crimes. Dat betekent een hogere prioriteit, meer veroordelingen en een doeltreffendere aanpak door politie en justitie. Daar zal ik voor pleiten tijdens de begrotingsbehandeling van het ministerie van Veiligheid en Justitie.”
Momenteel lees ik het boek Haatspraak van Remco Ensel, onder andere medewerker van het NIOD. Daarin bespreekt hij tot in detail alle overduidelijke en minder duidelijke gevallen van racisme en antisemitisme in den Nederlanden in de afgelopen 50 jaren, en actueel tot begin deze zomer. Wie dat boek leest ontkomt niet aan het idee dat het allemaal helemaal niet meevalt, maar het zou kunnen dat elke opsomming achter elkaar van probleemgevallen iemand opzadelt met het idee dat het een en al kommer en kwel is. Ofwel, misschien ben ik de balans kwijt. Toch denk ik het niet; Ensel is niet het type publicist dat de overdrijving – door weglating van de overige gevallen – doelbewust inzet; integendeel, je moet moeite doen te achterhalen wat hij zelf over het hele onderwerp vindt. Waar je van een sterk betrokken Jood nog kan vermoeden dat deze al te snel zal spreken van antisemitisme, zie ik Ensel steeds zoeken naar de relativering en nuancering. Geregeld komt hij tot de uitspraak dat een bepaalde uiting hoogstwaarschijnlijk eerder ironie, provocatie, grappenmakerij of puberaal gedrag was, terwijl vrijwel elke columnist schande had gesproken over zo heftig antisemitisme.
Waarom nu noem ik Ensel’s boek tezamen met Marcouch’s pleidooi? Een van mijn drijfveren tot het lezen van Haatspraak was de vraag of het racisme en antisemitisme in Nedeland gaat over de gehele bevolking of over specifieke groepen erbinnen. Mijn gevoel zei me dat het vooral voorkomt bij allochtonen uit Islamitische landen en slechts beperkt bij autochtonen, al merkte ik wel een toegenomen weerzin onder autochtonen jegens Islamitische allochtonen en ook een vorm van antisemitisme – okay, van antizionisme, wat mij betreft erg zat – bij zekere linkse mensen, al of niet autochtoon. Na lezing van het boek (ik moet alleen nog het laatste hoofdstuk lezen) is mijn conclusie dat ik dat allemaal best goed zag.
Nu zou ik verwachten dat een politicus die racisme en discriminatie wil bestrijden deze realiteit ook durft te benoemen. Echter, bij Marcouch merk ik daarvan niets. In het hele stuk wordt het onderscheid tussen groepen niet gemaakt en daardoor lijkt het alsof racisme en discriminatie in ons land alom voorkomen, dus zowel onder allochtonen als onder autochtonen. Dat laatste probeert Marcouch zelfs te benadrukken door te schrijven:
“Als aangifte doen ook echt tot veroordeling leidt, zullen meer slachtoffers van discriminatie, zoals homo’s, joden en moslims, bereid zijn aangifte te doen.”
Dat ‘en moslims’ is duidelijk bedoeld om ook de autochtonen te betichten, zodat alle moslims hem maar niet zullen verwijten alleen op hen de pik in te hebben. Ik vermoed dat het niet nader benoemen van de echt ware racisten en antisemieten, én het toevoegen van ‘en moslims’, een zeer bewuste keuze is geweest. De tekst is vast onder de loep genomen door een interne werkgroep die erop heeft gehamerd dat duidelijk benoemen vooral niet moet worden gedaan, omdat de PvdA dan nòg minder op de steun van allochtone kiezers zal kunnen gaan rekenen. Bovendien zou het weleens de verdenking op zich kunnen laden dat de sociaaldemocraten zelf partij gekozen hebben tegen die groepen allochtonen.
Wat moet ik hiervan nou vinden… Eerlijk gezegd heb ik dan toch liever een Wilders die wèl het beestje bij zijn naam noemt. Daarin schuilt ook precies het bestaansrecht van de PVV; zonder die partij is er tot op de dag van vandaag helemaal niemand in de politiek die klare wijn schenkt. Met populisme heeft dat m.i. helemaal niets te maken. Sterker, wat Marcouch doet is eerder populisme, want het niet precies benoemen van dingen is juist gedaan om de potentiële allochtone stemmers niet af te schrikken.
