- Is ‘Critical (Race) Theory’ echte wetenschap? - 14 december 2021
- Het internet als mindblower en de mensenrechten als bron van onrust - 17 april 2021
- De ernstige fout in de UVRM: Universalisme - 11 februari 2021
‘Made in Green’ stond er op het label van de spijkerbroek in de Mango.
We waren afgelopen zondag in Nijmegen en besloten een beetje te gaan winkelen in het centrum. In de Primark was alles werkelijk supergoedkoop, zo goedkoop dat ik het niet vertrouwde. Eerder deze maand was er nog een uitzending geweest van ‘De slag om de klerewereld’, een ‘drieluik over onveilige fabrieken en barre werkomstandigheden die al decennia de textielindustrie kenmerken’. In die documentaire gaat de journalist undercover als kledinghandelaar die een order wil plaatsen bij een fabriek in Bangladesh. Daarbij probeert hij de prijs almaar lager en lager te krijgen, wat hem in behoorlijke mate steeds lukt. De docu maakte me duidelijk dat er wel degelijk fabrieken zijn waar de arbeidsvoorwaarden beter zijn, maar dat er nog immer een immense hoeveelheid fabriekjes is waar de controles flink wordt ontdoken en dat ook de controleurs van de handelsfirma’s om de tuin te leiden zijn. Terug naar de Primark…
Ik probeerde in de Primark op de labels informatie te vinden over de fabricage. Er werd werkelijk niks prijsgegeven. Gaandeweg werd het me duidelijk dat alle bezoekers hier òf uit onschuld rondneusden òf geen zier gaven om werkomstandigheden, als het maar goedkoper dan goedkoop was. Kicken op een spijkerbroek van 14 euro… Mag ik het hebzucht noemen? Gierigheid? Sommigen zullen zeggen dat het leven al duur zat is. Is dat een geldig argument om je kleren bij de Primark te kopen? Ik vind van niet. Juist als je arm bent, moet je solidariteit voelen én tonen met arbeiders in landen als Bangladesh, ook door geen kleding te kopen die goedkoper dan goedkoop is. Veertien euro voor een spijkerbroek is gewoon te goedkoop. Het kan niet anders of het product komt uit een obscuur fabriekje in een ontwikkelingsland. Ik vind dat het hoog tijd is dat Nederlandse burgers daarvan doordrongen zijn en weigeren om nog langer zulke kleding aan te schaffen. Wel moet die burger geholpen worden, door de winkels wel te verstaan. Die moeten de kleding duidelijk labelen en de eigen normen en waarden transparant kenbaar maken. Een zo’n winkel is Mango, zo bleek me even later.
Bij Mango trof ik op de meeste labels ‘Made in Green’ aan. Ik had geen idee wat dat inhoudt en zocht het op mijn mobiel op. Het blijkt dan inderdaad te gaan om een certificatie die borgt dat er volgens ethische richtlijnen is geproduceerd. Daarmee is de klant dus geholpen, want die kan dan met een gerust hart dat kledingstuk kopen, ook als het goedkoop lijkt. Nu is het een feit dat er evengoed nog van alles mis kan zijn, ondanks de certificatie. Er zijn vast meerdere certificatiesystemen. De ene zal strenger zijn dan de andere. Iedereen zal zelf moeten uitzoeken welke mate van certificering voldoende wordt bevonden. Een ander punt lijkt mij of de winkelketen die zich bindt aan een certificatiesysteem die belofte ook werkelijk waarmaakt. Er is minstens één website die dit soort certificeringen toetst en daarover rapporteert. Dat is een goede zaak, want de burger wil natuurlijk niet dat zo’n certificaat slechts als ‘window dressing’ wordt gebruikt. Je denkt dan als klant goed bezig te zijn, maar je wordt alsnog in het ootje genomen. Dat willen we liever voorkomen, toch?!
Terug naar ‘Made in Green’. Mijn zegen heeft het, en dus ook de winkelketen Mango. Mocht jou blijken dat Mango het beloofde niet helemaal waarmaakt, dan zal je bij hen je beklag moeten doen. Me dunkt dat deze industrie serieuzer werk ervan maakt als voldoende klanten zich kritisch tegen hen uitlaten.
En Primark? Daar lopen we voortaan natuurlijk met een hele grote boog omheen. Het is niet eens meer een blik waardig. Laat ze maar failliet gaan. En als ze dat niet willen, dan zullen ze alsnog een certificaat moeten gaan aanhangen. Maar ja, dan kunnen ze niet meer zo goedkoop leveren en verdwijnt in feite hun onderscheidende verdienmodel.
Dus mensen, wees eens wat kritischer over al die lage prijzen bij dit soort zaken. We moeten niet voor een dubbeltje op de eerste rang willen zitten, want we zijn dan al gauw niet beter dan de uitbuiters van arme mensen in arme landen.
