- Is ‘Critical (Race) Theory’ echte wetenschap? - 14 december 2021
- Het internet als mindblower en de mensenrechten als bron van onrust - 17 april 2021
- De ernstige fout in de UVRM: Universalisme - 11 februari 2021
Zaterdag 9 mei: de Artsen zonder Grenzen boot de MY Bourbon Argos verlaat de haven van Augusta in Sicilië. Dit schip is specifiek aangepast om zoek- en reddingsacties uit te voeren en acute medische hulp te verlenen. © Gabriele François Casini/MSF
Een van de organisaties die al jarenlang geld van me krijgt is Artsen Zonder Grenzen (AZG). Maar wat mij betreft komt hier acuut een einde aan. De mensen bij deze organisatie weten letterlijk of figuurlijk geen grenzen te stellen aan hun hulpverleningsneiging. Nu hebben zij zelfs een boot ronddobberen op de Middellandse Zee waarop maar liefst 400 mensen passen. Daarmee varen zij van vluchtelingenboot naar vluchtelingenboot om ‘mensen bij te staan die hun leven riskeren in hun pogingen om per boot Europa te bereiken‘. En dat terwijl hen al lang en breed verteld is dat ze door zo te handelen juist bijdragen aan het leed op die zee. Immers, het heeft een aanzuigende werking op alle Afrikanen die horen hoeveel moeite de Europeanen doen om ‘vluchtelingen’ te redden uit hun gammele boten. Arnold Karskens heeft Amnesty Internatonal al de les gelezen bij Pauw. Dat kan AZG niet zijn ontgaan en dus mag ik hier vaststellen dat ze tegen beter weten in stug doorgaan met fout zijn. Deze lieden hebben een enorm bord voor de kop. De eruit voortvloeiende hypocrisie is stuitend. Ik vind het niet langer verantwoord hen nog financieel of anderszins te steunen.
We leven in een land waar men voorlopig nog niet zal kiezen voor harde, militante opstand. Anders dan in het Midden Oosten, Afrika en andere oorden zijn wij Europeanen een braaf volk geworden. We laten weliswaar op allerlei manieren blijken wat we vinden van het handelen van onze politieke elite, maar we verbinden er geen al te grote consequenties aan als die onze mening in de wind slaan. Ja, we straffen ze af bij verkiezingen, maar zelfs dan doen ze alsof ze het niet snappen en zegt iemand als Diederik Samsom dat hij “nòg meer zijn best gaat doen“, waarna hij inderdaad nòg meer zijn best doet precies dat te doen wat we nou juist niet willen! De meesten doen daarna tot nu toe niet veel meer dan verzuchten dat het niets is en niets wordt. Er wordt niet besloten massaal de straat op te gaan. Soms is er een klein protest, maar veel stelt het niet voor, hoewel bijvoorbeeld de Duitsers het op dat punt beter doen dan de Nederlanders. Misschien denken onze politici daardoor zelfs dat ze eigenlijk toch best wel gesteund worden en dus maar door moeten gaan met hun beleid.
Je zou haast sympathie gaan opbrengen voor een harde confrontatie, ware het niet dat daarvan anno 2015 wereldwijd zoveel negatieve voorbeelden zijn, dat we dat nog maar even achterwege laten. Maar welke geweldloze aanpak werkt dan wèl? Zijn er nog andere dan harde, militante middelen? Ik zie er eentje die nog niet gedaan is: Trek massaal de sympathie voor organisaties als Artsen Zonder Grenzen en Amnesty International in, geef ze geen enkele duit meer, laat ze door geldgebrek en gebrek aan morele steun doodbloeden. Richt desnoods alternatieve organisaties op die hetzelfde werk doen, maar dan zonder die goedmens-oogkleppen op.
0 reacties op De grenzeloze goedmensen van Artsen Zonder Grenzen