Is de Bond Tegen Vloeken ook tegen Harde Woorden?

• Over
• Laatste berichten

Volg me

Peter van Lenth

Vroeguh was ik hartstikke links en gaf ik op rechts af. Maar ja, de tijden veranderen en ik ben tot nieuwe inzichten gekomen. Welke? Lees mijn artikelen.

Volg me

Laatste berichten van Peter van Lenth (alles zien)

• Is ‘Critical (Race) Theory’ echte wetenschap? - 14 december 2021
• Het internet als mindblower en de mensenrechten als bron van onrust - 17 april 2021
• De ernstige fout in de UVRM: Universalisme - 11 februari 2021

Vorige week gekeken naar de documentaire over de Bond Tegen  Vloeken, van de EO uiteraard. Uiteraard? Nou ja, die mensen van die bond willen wel graag wat meer afstand nemen van dat religieuze, maar uiteindelijk blijken ze toch allemaal, stuk voor stuk, verbonden aan een kerkgenootschap en door hun religie gedreven te worden. Maar goed, hun boodschap is mij helder: ‘Tegen vloeken’ moet toch ook niet-gelovigen kunnen aanspreken, want vloeken is bij uitstek een middel waarmee mensen gekwetst worden en ook niet-gelovigen hebben zo hun gevoeligheden en dus belang bij een maatschappij waarin de mensen niet vloeken. Eens.

Nou ja, eens… Ik moet nu denken aan de frappante stijl van Geenstijl. Annabel Nanninga was lange tijd daarvan een boegbeeld en zij was er buitengewoon populair, juist door de stijl die haar teksten kenmerkte. Het is een stijl die nog steeds veel wordt toegepast op Geenstijl en die je ook wel her en der overgenomen ziet worden. Het is de stijl waarbij flink de draak wordt gestoken met zo ongeveer iedereen die, naar het idee van de schrijver, een foute mening heeft, maar wel bij het grote publiek als gerespecteerd persoon door het leven gaat. Bij Geenstijl vinden ze dan dat die persoon maar eens op zijn plaats gezet moet worden, dat ons aller respect voor die persoon maar eens moet worden ondermijnd. Dat afbreken van dat respect doen ze nooit uit baldadigheid, maar vanuit een diep besef dat die persoon met die in-ultimo foute standpunten niet met slechts beschaafde argumenten van het voetstuk gestoten kan worden. Er werd en wordt zodoende een heel scala aan termen en beschrijvingen uit de kast getrokken, alles met karaktermoord als doel. Ze zijn daar zeer bedreven in, waarbij opvalt dat ze nooit ook maar een enkel scheldwoord uit de top-100 van de Bond Tegen Vloeken gebruiken. Twee simpele voorbeeldjes zonet van Geenstijl geplukt, mijn vet:

“Kijk. Het ideaal van PvdA, GroenLinks en D66 in beeld: opgelegde omgangsnormen in de gebiedende wijs. Vooral die intens betuttelende “we”-vorm kun je niet anders dan lezen in de krassende stem van een PvdA-schooljuf met zo’n sociaaldemocratische schreeuwjurk, een moeilijk montuurtje en houten oorbellen die ze van duurzaam waaihout heeft gemaakt bij de workshop Afrikaanse Wereldculturen in het buurthuis. …

“Hero Brinkman bestreed ooit te vuur en te zwaard die gemene draak Wachtgeld. Niets was het kamerlid Brinkman te dol in zijn moedige strijd tegen die Moloch, die van ex-kamerleden vetbetaalde nietsnutten maakte. (Tot 11:00 uur in je nest liggen, in de pyjama naar het NOS Journaal van 13:00 uur kijken, zo rond een uur of vijf eens een keer douchen, en dan lekker uit eten, want toch geld zat en morgen niks te doen.) Het kan allemaal in het Nederland van de ex-parlementariër. Maar gelukkig was daar Hero Brinkman. Hero, the Wachtgeld Killer. Kamervragen hier, wetsvoorstellen daar. Onverdroten voorop en altijd in de voorste loopgraaf. Hardwerkend Nederland was TROTS op Hero Brinkman. Beetje een rare snijboon, die Drinkman. Maar hier had ie wel een PUNT. Opstaan. Werken voor je sodemieter. Nu vooruit. Zin in de toekomst. Solliciteren met je voormalige pluche-bips. Wij hielden van Hero. Oorverdovend was dan ook de knal waarmee gisteren onze klomp brak. Redactiebreed zakte hier op HQ onze broek af. Daar kwam de inkomensaap uit de mouw. HERO BRINKMAN GAAT AAN HET WACHTGELD. Daarom gaat de Thom de Graaf Wisselbokaal voor Totale Hypocriete Flapdrollen naar Hero Brinkman. En dat is nog niet alles. GeenStijl presenteert tevens de Hero Brinkman Wachtgeld-0-Meter. (Zie onder: de Allochtoon-0-Meter.) Een vetkoele teller die exact bijhoudt hoeveel taxpoet inmiddels op de rekening van Hero de Uitvretende Steuntrekkende Handophouder is bijgeschreven. En omdat we de beroerdste niet zijn, hebben we de Hero Brinkman Wachtgeld-0-Meter heel sociaalmediaal shareable gemaakt. In de lees verder een knip & plak code voor op uw site. Handig man!”

Annabel Nanninga blijkt er trouwens een soort van theorie over te hebben. Ze schreef daar kortelings over op Jalta.nl, waar ze volgens het colofon weken later nog steeds adjunct-hoofdredacteur is, maar met het aantreden van Esther Voet uit eigener beweging weer snel afgedaald blijkt tot het meer plebse schrijversvolk. Helaas laat de zoekfunctie op Jalta.nl voorlopig nog te wensen over. Het staat er ergens in het meest verse deel van het archief, maar waar-o-waar. Ik moet de hyperlink jullie onthouden, helaas. Anyhow, haar ’theorie’ kwam erop neer dat zij daarmee in elk geval voor zichzelf een middel heeft gevonden om lucht te geven aan haar emoties – met name kwaadheid – over personen, partijen en andere groepen. En ze vindt het niet slechts een recht om dat te kunnen ventileren, ook niet ieders plicht, maar wel buitengewoon goed om te doen, want met zachte woorden word je niet gehoord en verandert er niks. Zij heeft het helemaal gehad met dat zogenaamd beschaafde, neutrale, beheerste, diplomatieke. Zij wil dat de mensen weten wat zij ergens echt over vindt en zij wil weten wat anderen er echt over vinden. Een opmerking als “mama is verdrietig” vindt ze waarschijnlijk maar niks. Nee, “mama is BOOS, HEEL BOOS, oelewapper”. Ze wil dat mensen hun ECHTE emotie tonen, niet dat ze een spelletje spelen uit tactische overwegingen en om zelfs mensen die een negatieve invloed hebben te sparen. Ook voor Annabel doet de toon er dus wel degelijk toe, maar dan vooral de zogenoemd negatieve toon. Elders schreef Annabel:

“Maar je bereikt toch niks met zo’n tóón? Je mag wel fel uit de hoek komen, spotten, beledigen, maar het hoeft toch niet? Als we nou allemaal een beetje beschaafd en respectvol doen, daar knapt de hele maatschappij toch van op?”

Je hoort het vaak, en in theorie is het betoogje niet onwaar. Als ik tegen u zeg “Hee amoebe. Zie je dit glas? Leeg he? Nou vort, hollen met je kadaver, geef me een nieuw drankje.” is de kans aanzienlijk kleiner dat u mij van een nieuwe borrel voorziet dan wanneer ik u vraag “Ach, zou u zo goed willen zijn een drankje voor me te halen?”

Punt is, dat sommige zaken op den duur zo wringen, zo zijn scheefgegroeid en zo ten onrechte boven elke kritiek verheven zijn geraakt, dat de beleefde aanpak niet meer volstaat. Het koningshuis is een mooi voorbeeld, een door geboorterecht boven ons gestelde familie die een eigen, extraspeciaal wetje heeft dat ze beschermt tegen dat waar elke burger in dit land gewoon tegen moet kunnen: belediging. “Jamaar de koning kan zich niet verweren!” Hou toch op. Als hij dat wel kon, denkt u dat hij dan tegen zo’n hamas-activist die ‘fuck de koning’ roept, zou gaan terugschelden? Dat hij hem opbelt, “stommerd!” blaft en voldaan gaat slapen, want lekker van zich afgebeten tegen een burger?

En dan is er nog het probleem met ‘beleefdheid’. Een spotprent is toch wel de meest beschaafde, beleefde manier van kritiek leveren. Dat de gevaarlijkste ideologie in het Vrije Westen wordt gewezen op haar eigen ridicule dogma’s en dwang door middel van cartoons getuigt van een grote mate van fatsoen en zelfbeheersing. Lieden die onze maatschappij afwijzen en willen ontwrichten, door middel van een tekening van hun profeet (geweld is altijd met hem) bekritiseren, is zachtaardig.

Toch knallen sommige lieden om zo’n schetsje finaal uit hun panty, en de gevolgen kennen we. De vraag is niet, moeten we die mensen wel zo kwetsen, de vraag is, moeten die gekken wel zo gekwetst zijn? Wat onze maatschappij al decennia kwetst, tot op het bot, is de islamitische doctrine van vrouwenhaat, jodenhaat, homohaat, haathaat en slachtoffergejank als iemand er iets van zegt. En wij reageren daar op met debat, met cartoons, met kritiek en ja, met harde woorden zo nu en dan. Niet met geweld en terreur. Gevrijwaard blijven van zaken die ons kwetsen, is geen recht.

Schelden en spotten is zeker geen plicht, maar het is goed dat we het wel doen en blijven doen. Het toont meedogenloos aan waar de pijnpunten in het publieke debat liggen, en die punten onder een deken van fatsoen en beleefdheid toedekken maakt de maatschappij niet beschaafder, maar alleen laffer. Het OM laat zijn ware aard zien in de griezelig selectieve vervolging van een mijnheer met afwijkende meningen, de Europese radicaalmoslims laten hun masker vallen zodra ze onderwerp worden van satire. Heilige huisjes vraag je niet vriendelijk of ze misschien even willen kantelen, je moet er soms tegen schoppen om ze hun onterecht heilige status te ontnemen.

En zo is het allemaal maar net, Annabel. Jij en ik zijn niet vóór vloeken, maar wel vóór het recht op het gebruik van Harde Woorden en de gedachten prikkelende negatieve vergelijkingen, met name als alleen die je in staat stellen een ander duidelijk te maken dat je pissed-off bent. Uiteraard gunnen we dat recht niet alleen onszelf, maar ook onze opponenten. Wel is het waar dat er een zekere ‘dynamiek’ ontstaat als alle kampen zich ervan bedienen. Je kan je met recht afvragen of er dan nog ooit vrede tussen alle kampen kan ontstaan. Ik denk van wel, zeker als het een dynamiek is die een bepaald stadium kenmerkt en kan worden opgevolgd door ‘onderhandelingen’ of desnoods door een oorlog waarbij één zijde de andere gewoon het zwijgen oplegt.

Ik ben benieuwd wat de Bond Tegen Vloeken van deze overdenkingen vindt.