- Is ‘Critical (Race) Theory’ echte wetenschap? - 14 december 2021
- Het internet als mindblower en de mensenrechten als bron van onrust - 17 april 2021
- De ernstige fout in de UVRM: Universalisme - 11 februari 2021
De reacties op mijn recente blogs waren tot nu toe beperkt, maar in mijn omgeving waren er evengoed de nodige reacties die me nopen tot het schrijven van dit blog.
In De Volkskrant was de immigratie de afgelopen tijd een thema dat veel aandacht kreeg en afgelopen zaterdag was de afsluiter. Daarin was ook een oneliner die beschrijft hoe immigratiecritici zoals ik en Gutmenschen (sorry, ik weet even geen betere term) tegenover elkaar staan: Het zou dan gaan om ‘mensen zonder hart’ versus ‘mensen zonder hoofd’. (Zie, o.a. hierover, ook een mooi blog van Toon Kasdorp.)
De meeste kritiek komt in feite neer op de beschuldiging dat ik een mens zonder hart ben geworden. Dat is uiteraard de grootst mogelijke flauwekul, maar ik begrijp donders goed wat men denkt. De vraag is of een verweer hierop mogelijk is zonder in te leveren op de standpunten. Ik probeer het toch maar even.
Een mens zonder hart is een mens zonder empathie. Ik kan echter makkelijk aantonen zeer empathisch te kunnen zijn. Alleen, voor wie heb ik empathie? Of beter, wat besluit ik te doen met welke empathie? Als ik het toelaat, dan kan ik empathie voelen voor een individuele bootvluchteling, zeker nadat deze zijn geschiedenis heeft uitgelegd. Zelfs kan ik empathie voelen zonder me op de hoogte te stellen van de echte geschiedenis, simpel door me een geschiedenis te verbeelden. Echter, en daarmee onderscheid ik me van de Gutmensch, ik heb bewust besloten die empathie te onderdrukken. Ik leg straks uit waarom. Eerst wil ik het nog hebben over empathie voor weer anderen. Denk dan bijvoorbeeld aan empathie voor ‘de Europeanen’ of voor de dorpsbewoners die de asielzoekerscentra in hun midden krijgen of voor de bewoners van de buurten waar de economisch kansloze immigranten gaan terechtkomen of voor mijn en jouw kinderen, kleinkinderen en kleinkleinkinderen die straks opgezadeld zitten met de problemen die ‘wij’ laten groeien en groeien. Die empathie onderdruk ik vooral niet. En ik stel me zo voor dat de Gutmenschen die empathie wèl onderdrukken. Ach, misschien onderdrukken ze die niet, maar missen ze het vermogen om zich in te leven in die groepen.
Een mens zonder hoofd is dan een mens die, overmand door empathische gevoelens bij het zien van een kind in prikkeldraad, niet langer in staat is tot nuchter nadenken en dientengevolge, door gebrekkige analyses, slechts tot het bedenken van flutoplossingen in staat is. Zeer helaas bieden de MSM deze mensen een grote voorraad empathie-opwekkend materiaal aan. Neem als voorbeeld de Volkskrant waar dan de redactie in het overleg met de hoofdredactie heeft besloten dat er een focus gelegd moet gaan worden op het laten zien van ‘de individuele mens’; uit een verzameling van honderden bootvluchtelingen worden dan drie mensen ertussenuit gepikt en geïnterviewd, uiteraard met een gevoelige foto erbij. Dit is staand beleid bij de VK, al behoorlijk lang, bedacht in een tijd dat verslaggeving nogal objectief en zakelijk was en men meerwaarde vermoedde van dit soort verhalen. De impact ervan is enorm gebleken. Waar we vroeger in staat waren om hard te oordelen èn hard op te treden, heerst deze decennia het idee dat we alles moeten oplossen door ons in te leven en in gezamenlijkheid te zoeken naar een verlichting van de klachten. Waarbij we helemaal zijn doorgeschoten, want sommigen hebben simpelweg onredelijke behoeften en klachten of manipuleren ons zelfs. Een voorbeeld van dat laatste schijnt trouwens aan de hand te zijn met dat kind bij dat prikkeldraad; volgens sommigen is het in scene gezet.
Ik heb nog een ander argument dat verklaart waarom ik zo harteloos lijk te zijn geworden. Al tien tot twintig jaar wordt er gewaarschuwd voor de problemen. Al die jaren wordt er niet serieus iets met die kritiek gedaan, althans in de ogen van de critici zoals ik. Al die jaren hebben die critici moeten aanzien hoe de problemen door al het getreuzel erger en erger werden. Als er in een vroeg stadium accuraat was gehandeld, dan waren de ingrepen minimaal geweest. Vandaag de dag zijn de problemen zodanig uit de klauwen gelopen dat de serieuze criticus er niet meer onderuit komt om te pleiten voor zeer grote ingrepen. Het is als met een ziekte die alle tijd wordt genegeerd; die breidt zich heftig uit en de dokter kan niet anders meer dan hard ingrijpen, of hij wordt een zachte heelmeester genoemd. Is die arts een mens zonder hart? Ik dacht het niet.
En dan tenslotte nogmaals: Ja, ik beschouw de Islam als een kwaadaardige ideologie. Ik zet het op één lijn met nazisme en fascisme. Je kan het daarmee hartgrondig oneens zijn, maar je mag me daarvoor niet veroordelen tot de marge van randdebielen. Er is een keur aan feiten en argumenten die ik kan aanwenden om de vergelijking te onderbouwen. Okay, je gelooft me niet? Jammer. Maar stèl nou eens dat ik toch gelijk heb, is het dan niet volkomen logisch dat ik daar harde conclusies uit trek? Hoe sta jij tegenover een nazi of fascist? Bestaan er in jouw ogen ook gematigde nazi’s en gematigde fascisten? Ik ben benieuwd naar je antwoord op die vraag.
Ah, je denkt dat ik dùs de ‘gematigde moslim’ gelijkstel aan de geradicaliseerde islamist? Tuurlijk doe ik dat niet. Wat ik wel doe is ervan uitgaan dat ook de ‘gematigde moslim’ zomaar zou kunnen radicaliseren zodra er vanuit zijn moslimomgeving druk op hem wordt uitgeoefend om zich eindelijk eens te houden aan de ware wetten die de Koran en Hadith voorschrijven. Zo’n radicalisering kan in luttele maanden plaatsvinden, zo wijst de praktijk uit. Een praktijkvoorbeeld is wellicht de Thalysterrorist, die zou tot voor kort nooit enige interesse hebben getoond in politiek.
Ik ben me niet bewust van een wijziging in de schrijfvorm. Waarin zit ‘m het verschil, vind jij?