- Is ‘Critical (Race) Theory’ echte wetenschap? - 14 december 2021
- Het internet als mindblower en de mensenrechten als bron van onrust - 17 april 2021
- De ernstige fout in de UVRM: Universalisme - 11 februari 2021
Wij zijn van de zon, zong Jon Anderson in het Frans op Tales from Topographic Oceans, het zesde studioalbum van de roemruchte rockband YES. Om een of andere reden heeft dat altijd indruk op me gemaakt, ook al kon ik met de beste wil van de wereld geen touw vastknopen aan de lyrics van de song. Waarschijnlijk heb ook ik, atheïst pur sang, een diepe behoefte om bezit te zijn van iets hogers. Of nou ja, bezit moet het niet genoemd worden. Het gaat meer om een behoefte deel uit te maken van iets heel groots, letterlijk en figuurlijk. Ik kan op bepaalde, met name emotionele, momenten echt overweldigd worden. Dan zie en voel ik de zon, letterlijk, schreeuw het uit: “NOUS SOMMES DU SOLEIL….” en voel op zo’n moment de onontbeerlijke invloed van de zon op alle leven op aarde, waaronder mijn eigen leven. Tuurlijk, het zal de zon een rotzorg zijn hoe het met mij loopt. En toch…
Religie is volgens mij ten diepste gestoeld op een behoefte aan geborgenheid en zorgeloosheid. Het is een (terug)verlangen naar de moederschoot, naar de tijd dat je nog voor helemaal niets zelf verantwoordelijkheid moest, of maar kon, dragen, naar de tijd dat je gekoesterd, beschermd en verwarmd werd. Ja, verwarmd! Verwarmd door in ultimo de zon. Natuurlijk niet verzengend verwarmd, maar behaaglijk verwarmd.
Die diepe behoefte hebben alle mensen, dus atheïsten ook. Maar ja, atheïsten zijn te ver heen om nog in een hogere, laat staan hoogste, macht te geloven, dus wat moet de atheïst dan met die diepe behoefte? Als ik vind dat gelovigen zichzelf bedriegen, ben ik dan al evenzeer bezig met zelfbedrog als ik iets heb met de zon? Ach, het kan vast geen kwaad de zon af en toe aan te roepen in een emotionele schreeuw, of beter: in een emotionele catharsis. Maar hoezo catharsis? Tsja, het waren gewoon zware weken voor me, geveld door een longontsteking die met een infuus vol antibiotica bestreden moest worden. (Dit was mijn tweede longontsteking; de eerste was toen ik een half jaar oud was. In de echte natuur zou ik dus maar 6 maanden oud zijn geworden.) Longontsteking is voor sommigen misschien een kwestie van een wat uit de hand gelopen verkoudheid, maar voor anderen is het een total breakdown, een sloper pur sang. Alle energie was in de kortste keren volstrekt weggetrokken uit me en die kwam maar heel traag terug. En het was tijdens dat terugkomen van de energie dat de catharsis plaatsvond.
Huisartsen weten er alles over: de welbekende depressie als gevolg van de uitputting door de ziekte*. Met name griep is er berucht om. Veel mensen weten het niet, maar het is een simpel feit dat nà de griep de depressie toeslaat. Die is altijd van heel korte duur en ook niet heel diep. Het is een kwestie van gemakkelijk in huilen uitbarsten, bij een film of bij een blik in de spiegel. Mijn advies: Geef eraan toe, maar doe dat wel in de wetenschap waar het door komt en dat het snel zal overgaan. Je bent aan de beterende hand en neem dat moment te baat om je overwinning op wat je velde te vieren, met een huilbui en een knipoog naar de zon. Want: NOUS SOMMES DU SOLEIL
* Update: Mijn idee dat die depressie door de uitputting komt, blijkt toch niet juist. Zoals hier valt te lezen, blijkt het te komen door een onderdeel of bijwerking van de reactie van het immuunsysteem op een infectie.
In de yoga is de zonnegroet de basis om zowel met jezelf als de omgeving te aarden.
Zonnegroeten uit Hawassa!