- Is ‘Critical (Race) Theory’ echte wetenschap? - 14 december 2021
- Het internet als mindblower en de mensenrechten als bron van onrust - 17 april 2021
- De ernstige fout in de UVRM: Universalisme - 11 februari 2021
Ook bij Xenos gaat de vakbond weer inzetten op een sociaal plan voor de 250 werknemers die moeten afvloeien. En dat sociaal plan bevat dan ook “het begeleiden naar ander werk”. Hoe sociaal toch. Of eigenlijk, hoe a-sociaal toch. Want het betekent dat voor iedere succesvol herplaatste Xenos-werknemer een andere al langer werkloze vooralsnog werkloos blijft. Met solidariteit heeft het dus niets te maken. Eerder met egoïsme.
Ah, ik hoor menig lezer nu alweer zuchten. Die Van Lenth heeft alleen maar kritiek, maar komt met geen enkele oplossing. Daarom alhier een oplossing, ook al vermoed ik dat diezelfde lezers het geen oplossing zullen vinden, want “volkomen onrealistisch”. Daarmee ben ik het natuurlijk niet eens. Okay, hier die oplossing:
RECHT OP ARBEIDSUREN
(zie ook: 21 november 2012)
In 2012 was er het bericht dat er per arbeidsgeschikte Nederlander 21 uren beschikbaar zijn. Laten we dat nou eens letterlijk elk van die individuen gunnen, waarbij we het thema van arbeidsongeschikt zijn nog even vergeten.
Elk jaar weer valt prima te meten hoeveel arbeidsuren er in totaal beschikbaar zijn. En idem weten we exact hoeveel individuen er behoefte hebben aan inkomen. Het is vervolgens een simpele rekensom om vast te stellen op hoeveel ieder individu recht heeft. Stel dat dit momenteel inderdaad 21 uren is. Dan hebben de personen die nu 36 uren maken feitelijk 15 uren teveel en de werklozen 21 uren te weinig. Maar er zijn ook mensen die niet werken èn niet willen werken. In mijn model komt er een levendige ruilhandel tot stand. Mensen kunnen hun recht deels of geheel voor een periode verkopen aan een ander, die er dan dus recht bijkoopt.
Let wel, in dit model gaat het slechts om uren en dus vooral niet om uurloon! Er vloeit dus niet een recht op een bepaald inkomen uit voort. De nu werkloze kan wel recht op een baan claimen, maar niet recht op een bepaald bedrag. Wie 21 uren werkt tegen een tarief van 100 euro zal rijker worden dan degene die 21 uren werkt tegen een tarief van 10 euro. En waarschijnlijk terecht, want het uurtarief wordt bepaald door factoren als opleiding, talent, inzet en geluk. Het recht op uren moet worden gezien als het mechanisme dat het recht op gelijke kansen moet borgen.
In mijn omgeving reageerden mensen telkens weer razendsnel met de opmerking dat veel bedrijven niet goed overeind blijven als iedereen in deeltijd werkt. Ik vind dat een merkwaardige kijk, want 36 uren is uiteindelijk ook deeltijd, zelfs een zeer arbitraire. Het is een tijdsspanne waarop we ons hebben afgestemd. Wat let ons om de werkprocessen enigszins te hervormen?
Anderen stellen dat we te weinig zouden verdienen als we maar 21 uren zouden mogen werken. Hoezo? Het uurtarief kan volgens mij prima omhoog, juist omdat het ook gevolgen zal hebben voor de WW-uitkeringen. Die gaan namelijk helemaal verdwijnen. Immers, iedereen heeft recht op 21 uren arbeid, dus iedereen moet die gelegenheid worden geboden. Zijn er geen banen? Dan zullen anderen (de teveel werkenden) moeten minderen om zo extra banen te scheppen. Zo simpel is het.
Ja maar, zo zeggen anderen dan weer, sommigen kunnen nu eenmaal bijna niets of er zijn gewoon te weinig banen die bij hun (gebrek aan) opleiding passen. Tsja, jammer dan voor de maatschappij, maar die mensen zullen evengoed bediend moeten worden. Lukt dat echt niet, omdat alle bedrijven hen weigeren? Dan koop je hun uren maar af. Alleen, dat mag je echt geen WW noemen. Het is immers de maatschappij die in gebreke bleef.
En wat doen we dan met de onwilligen? Tsja, als je deze mensen wel een baan aanbiedt en ze weigeren die, dan hebben ze het aan zichzelf te wijten. Hun recht op uren blijft bestaan, maar ze hebben evengoed geen inkomen. Het beste wat die mensen kunnen doen is hun recht zo duur mogelijk tijdelijk verkopen, op de urenbeurs, zoiets.
De arbeidsongeschikte werd in dit model even buiten beschouwing gelaten. Maar dat hoeft natuurlijk niet. Gun ook deze personen, vanaf een zekere leeftijd, het recht op arbeidsuren. Zij zullen al evenzeer hun uren kunnen verhandelen. En wat mij betreft kunnen zij via een verzekeringsknop extra inkomen krijgen, want pech moet je solidair willen verzekeren.
En hoe zit het dan met kinderen, zal de ouder denken. Moeten ouders recht op extra uren krijgen voor ieder kind? Misschien wel. Ik ben er nog niet helemaal uit. Want hoe doen we het dan met het gezin dat 10 kinderen op de wereld zet versus het gezin dat aan maximaal twee dacht of nog minder? Ik denk dat er moet worden voorkomen dat een recht op extra arbeidsuren een verkeerd uitpakkende overweging wordt voor de gezinsplanning. Het kan ouders stimuleren veel kinderen te nemen of hen daarin juist ontmoedigen. Zo beschouwd biedt het een knop om enigszins aan bevolkingsplanning te doen.
