- Is ‘Critical (Race) Theory’ echte wetenschap? - 14 december 2021
- Het internet als mindblower en de mensenrechten als bron van onrust - 17 april 2021
- De ernstige fout in de UVRM: Universalisme - 11 februari 2021
Wanneer is iemand een dictator? Pas sinds zeer kort stel ik me deze vraag écht. Dat komt, vroeger vertelden de media mij òf iemand een dictator was. Wel zo makkelijk natuurlijk. Ik had al eerder geleerd dat dictators heel erg zijn, dus zo’n kranten- of televisiebericht was goed voor de vorming van mijn mening over de wereld. Meepraten over alle politieke ellende in de wereld werd een eitje. We waren het allemaal misschien niet totaal eens met elkaar, maar grosso modo wisten we wie dictator was of niet, want ook onze eigen krant had dat woord al of niet gebruikt. En ook wisten we dat we het hier in het westen eigenlijk heel goed getroffen hadden, want, hier inderdaad geen dictator aan het roer, maar, links of rechts, toch een echte democraat!
Ja, die goeie oude tijd toch… Ho, wacht eens even! De media gebruiken nog steeds zulke woorden, hoor. Let maar eens op hoe ze ons ermee om de oren slaan. Dictator Zus en dictator Zo. Het is maar dat je weet wie we dictator moeten noemen. Nog steeds dus wel zo helder.
Was het maar zo helder. De waarheid is dat diezelfde media allerhande leiders géén dictator noemen terwijl hun handelen wel degelijk de (eerste) symptomen ervan laten zien. Of eigenlijk, er lijkt geen journalist het lef te hebben als eerste een leider dictatorschap aan te rekenen. Nee, eerst moet er een grote en relevante hoeveelheid politici zijn die dat woord wel al heeft durven gebruiken. Pas dan durft ook de journalist dat woord te gebruiken. Daarna is het niet meer te stuiten en raakt zo’n leider niet meer van dat stempel af. Eens een dictator, altijd een dictator, zal ik maar zeggen. En dat oordeel is terecht, zullen velen zeggen, want dictatorschap zit ‘m in de persoonlijkheidsstructuur. Je bent dictatoriaal aangelegd of je bent dat niet.
Hebben zij gelijk? Ik durf dat te betwijfelen. Ik geloof eerder in de theorie (theorie?) dat je steeds meer kenmerken van een dictator ontwikkelt naarmate je langer aan de macht bent en de daarbij horende ‘rechten’ je zodanig bevallen dat je gaat opzien tegen de tijd dat je weer van die macht afscheid hebt moeten nemen. In een desperate (desperaat?) poging dat afscheid af te stellen, neem je meer en meer afstand van morele en ethische principes die zich niet verdragen met dictatuur. Dat afstand nemen is uiteindelijk een kwestie van rationaliseren. Het doet er niet toe of je van rechts kwam of van links, van gelovige huize of puur atheïstische. Er is altijd wel een draai te geven aan je standpunten. Naar het volk zal altijd de redenering gebruikt worden dat ‘de opdracht’ die ‘het volk’ jou gaf nog steeds niet bereikt is en dat je daarvoor meer tijd nodig hebt. Sterker, dat je ook echt meer machtsmiddelen bevoegdheden nodig hebt, omdat er zoveel kritiek subversieve sabotage door de andere polititieke partijen vijanden van je kiezersvolk het volk plaatsvindt. En misschien wel omdat ook de leider zelf deze verandering maar geleidelijk ondergaat, wordt de ontwikkeling richting dictatuur door slechts weinigen waargenomen, laat staan zo benoemd. Een ontwikkeling die overigens onontkoombaar is, want de leider is nu eenmaal als de dood voor het opgeven van alle voordelen die aan het hebben van macht vastzitten. Ja, er is wel aan te ontkomen, maar dat vereist altijd (altijd!) ingrijpen van buiten de muren van ‘het paleis’.
Nu is even de kritische vraag aan jou: Zie jij het op tijd, dus al in een vroeg stadium, gebeuren? En wat denk je dan over mensen die met meer dan een braaf bord de straat op gaan, mogelijk een coup proberen of zelfs die leider proberen te doden?
