- Is ‘Critical (Race) Theory’ echte wetenschap? - 14 december 2021
- Het internet als mindblower en de mensenrechten als bron van onrust - 17 april 2021
- De ernstige fout in de UVRM: Universalisme - 11 februari 2021
De angst van vele vpro-critici is bewaarheid; de meeste kijkers vonden Dyab Abou Jahjah over het algemeen binnen de grenzen van het redelijke blijven en zijn daardoor binnen zijn invloedssfeer terechtgekomen. Ja, weliswaar overtuigd van zijn eigen kijk op alles, en dus wel radicaal te noemen, maar niet extreem extremistisch, dus al die poeha was grote onzin, zo vonden deze mensen gezien hun tweets daarover. Sterker, het leverde de vpro vast de nodige aanmeldingen op, misschien wel meer dan de 90 die van tevoren hadden opgezegd. Het gros van die aanmeldingen zal een soort van wraak zijn op al dat opzeggen van al die zuurpruimen, zoiets. En wat wil je, als alom gewaardeerde lieden als Jelle Brandt Corstius spreken over een van de beste zomergasten-uitzendingen ooit en aanraden erom lid te worden. Waarbij hij dan wel ‘verzuimt’ te melden dat hij niet helemaal objectief is, als vroegere presentator ervan.
Wat een geweldige Zomergasten-uitzending gisteren, een van de beste ooit. Een goede reden om VPRO-lid te worden. https://t.co/1Bgtbuyl2z
— Jelle BrandtCorstius (@jellebc) 1 augustus 2016
Er waren ook veel tweets waaruit bleek dat Abou Jahjah vooral gewaardeerd wordt door hen die toch al vijandelijk (naar eigen zeggen, kritisch) staan tegenover Israël vanwege het vele leed dat die de Palestijnen hebben aangedaan. Het zijn precies die linkse lieden die alle ellende in de wereld verklaren als het gevolg van kolonialisme, kapitalisme en (uiteraard westers) racisme. De problemen in het midden-oosten verklaren ze als het gevolg van zionisme, de joodse variant van kolonialisme.
Zij vinden Jahjah aan hun zijde, dus moeten zij hem wel positief waarderen. Deze opvattingen, 
die echt alleen maar ter linkerzijde bestaan, vingen in ons land aan eind jaren zestig en breidden zich sindsdien als een olievlek uit. De sympathie voor Israël was tot dan in ons land alom, maar nam sterk af en maakte plaats voor een Israël-kritische opstelling. Die leek aanvankelijk rationeel van aard, maar geleidelijk aan werd het sommige ‘observatoren’ duidelijk dat er meer aan de hand was: de sympathie voor Israël leek bij dit links te zijn verdwenen als sneeuw voor de zon en voor Israël pleitende feiten werden steeds minder geloofd; de pro-Israël-sfeer was omgeslagen in een anti-Israël-sfeer, tot grote ergernis van met name de Nederlandse joden. Wie de moeite neemt om zich die geschiedenis eigen te maken, zal ontdekken dat de eerste migranten uit landen als Tunesië (Frankrijk) en Marokko (België en Nederland) hierin een grote rol speelden (lees Remco Ensel: Haatspraak, 2014). Destijds leken het trouwens geen gelovigen te zijn, maar gewoon socialistisch en communistisch geöriënteerde migranten. Eigenlijk is hun invloed nooit meer helemaal verdwenen; de verwevenheid van hun organisaties (met name de Marokkaanse arbeidersvereniging KMAN) en als typisch Nederlands ervaren linkse organisaties (met name het Nederlands Palestina Komittee) is tot op de dag van vandaag erg groot.
Waarom ik dit erbij sleep: Standpunten als verwoord door Abou Jahjah staan zeer dicht bij die van menige linkse Nederlander. Of eigenlijk, menige linkse Nederlander is, zonder het zelf te beseffen, in de loop der jaren hevig beïnvloed door ideeën die allang leefden in de Arabische wereld, en Abou Jahjah injecteert hen nogmaals met die ideeën. Voor deze mensen zijn dat geen extremistische ideeën, maar juist een bevestiging van ideeën die ze allang hadden. Logisch dat zij Jahjah niet als extremist ervaren. Ja, ze zullen misschien erkennen dat hij op sommige punten extremist is, maar ze verbinden daar geen consequenties aan, want dan zouden ze een ‘bondgenoot’ verliezen.
Dat laatste werpt de volgende vraag op: Stel iemand is op de meeste punten de redelijkheid zelve en op een enkel punt extremistisch, vind je hem dan een redelijk mens of toch een extremist?
Probeer je standpunt in deze eens uit door te tellen na hoeveel extremistische punten je deze persoon toch wel extremist zal gaan noemen, of bij welk – enkele – punt je de balans toch voldoende vindt doorslaan.
En vind je dat ook een extremist best drie uur de tijd mag krijgen om al zijn redelijke èn onredelijke (extremistische) standpunten uit te leggen? Had je anno 1933 best drie uur lang Hitler op de tv radio gegund om daarna te bevinden dat best veel mensen hem toch ook best wel een redelijk redenerend mens vonden?
