- Is ‘Critical (Race) Theory’ echte wetenschap? - 14 december 2021
- Het internet als mindblower en de mensenrechten als bron van onrust - 17 april 2021
- De ernstige fout in de UVRM: Universalisme - 11 februari 2021
Diederik Stapel
Gisteren nog zette ik Radio 1 af omdat ik moest walgen van zekere mensen, vandaag gingen mijn handen bij datzelfde Radio 1 spontaan op elkaar.
Thijs van den Brink had Diederik Stapel te gast. Die brak op zeker moment en had toen woorden die mij raakten. Iets eerder draaiden ze Don’t give up van Peter Gabriël samen met Kate Bush. Toen de muziek eindigde en Thijs weer Diederik aan het woord liet brak de laatste. Na zich te hebben herpakt vertelde hij waarom dat lied hem zo heeft geholpen:
Peter Gabriël, die zingt van ik ben opgegroeid in een periode van ik heb altijd gewonnen en we waren sterk en we moesten vechten en nu is er iets gebeurd en nu verlies ik en nu weet ik niet waar ik naartoe moet en ik ben alles kwijt en ik dool hier rond. En dan zegt die vrouw, in dit geval Kate Bush waar we net naar luisterden: “Hé, niet opgeven, er is een plek … voor ons”.
Waarbij voor hem vooral troostend is dat er ook dan mensen zijn die bereid blijven zich met je te verbinden en je te helpen. Over dat helpen had hij ook nog de anekdote van een oom die ooit psychiater was en hem op zeker moment vroeg of hij nou nog steeds blind was of het onderhand toch wel had ingezien. Diederik had geantwoord dat hij vreesde nog steeds blind te zijn. Waarop die oom vroeg wat we dan moesten doen. Diederik vond dat een rare vraag en antwoordde bij wijze van grap “hem een herdershond geven”. En dat was precies wat die oom ook vond: Accepteer de hulp die anderen je bieden, anderen die wèl zien wat jij niet ziet, die wel je herder wllen zijn en die je zo willen behoeden. Anderen die bereid zijn een verbinding met je aan te gaan en je te begeleiden waar je zelf nog even, of misschien wel voortaan, niet zelfstandig je weg weet te vinden. Ga vooral niet jezelf afzonderen van degenen die zich met je willen verbinden, maar accepteer die verbinding. En ook, toon je bereid om je te verbinden met anderen die jij weer mogelijk kan helpen te zien wat zij zelfstandig niet kunnen zien.
Even terug naar de eigenlijke reden van zijn bezoek aan de studio in Hilversum. Diederik kreeg een baan aangeboden aan een hogeschool als een soort te raadplegen consultant. Hij was vorige week al begonnen, maar via de ondernemingsraad werd de directie duidelijk gemaakt dat de medewerkers “onvoldoende vertrouwen” in hem hadden en dus moest hij vandaag alsnog het veld ruimen. Mag ik even een teiltje…
Wat is hier werkelijk aan de hand? Simpel: Er zijn daar mensen die alleen al het geassocieerd worden met D. Stapel als een zwaarwegend minpunt op hun eigen CV ervaren. “Oh, dus jij bent tijdens je opleiding terzijde gestaan door die Stapel… Mmm, nou, we zullen je sollicitatie goed overwegen; je hoort binnenkort van ons.” Dat soort reactie willen ze niet en dus willen ze met hem op geen enkele manier gelinkt worden. Dat is natuurlijk puur egoïsme; het getuigt van een totaal gebrek aan mededogen en ook nog eens aan een flinke zelfoverschatting, want “mij zou zoiets nooit overkomen” en “hij heeft het geheel aan zichzelf te danken”. Tuurlijk, Diederik kwam door eigen toedoen in de problemen. Maar dat mag niet betekenen dat hem geen tweede kans wordt geboden. Die kans wordt hem nu – vijf jaar na de affaire Stapel – toch ontzegd, door een stelletje egoïsten, wel te verstaan. Ze moeten zich daar aan die Hogeschool NHTV de ogen uit de kop schamen!
