- Is ‘Critical (Race) Theory’ echte wetenschap? - 14 december 2021
- Het internet als mindblower en de mensenrechten als bron van onrust - 17 april 2021
- De ernstige fout in de UVRM: Universalisme - 11 februari 2021
Arjen Lubach heeft me afgelopen zondagavond zeer geërgerd, zodanig zelfs dat ik de televisie uitzette. Lubach ging gewoon te ver, veel te ver. De satire was me tè onevenwichtig. Belangrijker, de satire was ronduit vals, dus ver voorbij het punt dat ook degenen die het onderwerp van de satire zijn er nog wel, weliswaar besmuikt, om kunnen lachen.
Aanleiding was het besluit van RTL om Zwarte Piet in de ban te doen. In de satire werd ook het fragment van Halbe Zijlstra bij Pauw herhaald en herhaald en herhaald en herhaald, na eerst Halbe te hebben vergeleken met een ontroostbaar klein kindje. Het was kwetsende tv voor allen die zich boos maken over alle aanvallen op Zwarte Piet. De enigen die zullen hebben gelachen – nee, geschaterd – waren vast zij die de maatregel van RTL heel mooi vinden en beschouwen als een overwinning.
Normaal gesproken ben ik wel fan van Arjen Lubach. Hij lijkt een pleitbezorger van democratie en mensenrechten, zoals diezelfde avond tot uiting kwam in zijn satire op Saoedi-Arabië. Ook kan ik het billijken dat een satiricus een minderheidspositie kiest. Maar in de zwarte-piet discussie vergaloppeert Arjen Lubach zich. Hij lijkt niet te beseffen dat hij zo de zijde koos van ondemocratische drammers. Ondemocratisch omdat ze, tegen de uitdrukkelijke wil van meer dan 80 procent van het Nederlandse volk in, geen enkele moeite ermee hebben om Zwarte Piet om zeep te helpen.
Het programma ‘Zondag met Lubach’ is niet van de eerste tot de laatste letter het werk van Arjen zelf; er zit een heel team achter. Een redactie die normaal gesproken vrij veel energie stopt in het op een rijtje zetten van de feiten en argumenten alvorens er grappen over te gaan bedenken. Hun zwarte-piet dossier blijkt echter zeer krakkemikkig van samenstelling te zijn. Of als de pro-zwarte-piet feiten en argumenten er wèl in vermeld staan, dan wordt binnen die redactie daarover blijkbaar zeer lacherig gedaan. Het beeld doemt op van een paar mensen met heel veel gevoel voor humor. Maar helaas zijn die mensen bovendien behoorlijk zelfingenomen en missen ze vooralsnog de nodige wijsheid. Zij besteden wel – zeer politiek correct – lippendienst aan de democratie, maar weten nog niet wat democratie feitelijk inhoudt: Uiteindelijk toch respect tonen voor de wil van de meerderheid. Juist in een democratie zal menig satiricus ook of vooral kritiek op meerderheidsstandpunten hebben, maar een satiricus die bovendien geeft om democratie zal toch ook laten blijken dat de wil van de meerderheid wèl van belang is en respect verdient. Daarom zal de democratisch satiricus in zijn humor nooit zover gaan dat die meerderheid zich uitgelachen voelt. Lacht de satiricus de meerderheid toch uit, dan is het eerder een nihilist of een latente, wannabe dictator dan een democraat.
Dus, Arjen, zeg het maar. Wat wil je zijn, waar sta jij? Ga je door met schijt hebben aan de meerderheid?
