- Is ‘Critical (Race) Theory’ echte wetenschap? - 14 december 2021
- Het internet als mindblower en de mensenrechten als bron van onrust - 17 april 2021
- De ernstige fout in de UVRM: Universalisme - 11 februari 2021
Het vervelende van de Volkskrant is dat de redactie grosso modo niet aan mijn kant staat, maar dat er toch wel elke week ruimte wordt gecreëerd voor interessant debat. Zodoende ontkom ik toch niet aan een abonnement. Gisteren werd ruimte gegund aan Leon van de Weijgaert (17 nov. 16, pag. 25) bij Opinie & Debat. Die schreef een stuk dat me uit het hart was gegrepen. Zo schreef hij…
De brutale vanzelfsprekendheid waarmee links zich de publieke ruimte heeft toegeëigend als politiek platform, beperkt zich niet tot het onderwijs. Programma’s bij de NPO die moeten bijdragen aan de publieke meningsvorming zijn vrijwel allemaal in linkse handen. Voor de vorm worden bij talkshows een of enkele gasten uitgenodigd die niet in de pas lopen, maar deze staan vrijwel altijd tegenover een grote overmacht.
De politieke verhoudingen zijn niet zelden precies tegengesteld aan wat in de samenleving leeft. Hoewel de overgrote meerderheid van de Nederlanders voorstander is van een echt zwarte Piet, was het dan ook niet verrassend dat Halbe Zijlstra onlangs bij Pauw op zijn nek werd gesprongen door een overmacht die juist niet het meerderheidsstandpunt vertegenwoordigde. Arme Halbe.
Maar ook…
Kortom, Leon van de Weijgaert neemt het op voor wat rechts wordt genoemd door dat links en dringt er bij onder andere de media op aan dat men zich gaat openstellen voor ‘de emancipatie van rechts’.
De volgende dag reageerde Christine Kuiper in de brievenrubriek. Zij liet blijken die ‘emancipatie’ te steunen, maar bekritiseerde Leon van de Wijgaert wel door erop te wijzen dat dit rechts het zelf zou moeten gaan afdwingen en niet moeten overlaten aan de linkse media; die linkse media gaan zich namelijk helemaal niet vrijwillig ervoor openstellen. Ze wijst er verder op dat rechts op dat punt veel kan leren van links, dat immers een rijke geschiedenis heeft van emancipatiestrijd, door vanuit een minderheidspositie toch te blijven vechten voor bepaalde rechten.
Ik begrijp precies wat Christine Kuiper hiermee zegt en sluit me er in principe bij aan. Goed, laten we allen hier besluiten tot activisme. We hebben jarenlang geprobeerd bepaalde volgens ons totaal logische conclusies te laten doordringen tot de hersens van degenen die de politieke keuzes mogen maken, van degenen die het voorrecht hebben gekregen het nieuws van de wereld zodanig op te schrijven en te tonen dat, al of niet verholen, de eigen ideologie erdoorheen sijpelen mag, en van degenen die werden aangewezen (door wie?) om recht te spreken. Is allemaal niet voldoende gelukt en dus is het tijd voor een andere aanpak. Maar de vraag is dan wel: Hoe dan? Wat moet die andere aanpak dan gaan inhouden? Welk pad moeten we gaan bewandelen?
Persoonlijk ben ik niet blij met de hedendaagse splijting links-rechts. Ik heb veel kritiek op (hedendaags) links, maar ik ben evengoed niet (klassiek) rechts. Ik laat me dat ook niet aanpraten. Anderzijds, ik kan mezelf ook niet meer links noemen als dat zou worden begrepen als dat ik achter partijen als de PvdA, SP en/of Groenlinks zou staan. Daarom besloot ik tot een positionering ertussenin, maar dan wel op een andere wijze dan de ons bekende ‘gematigde’ middenpartijen. Zou ik een partij oprichten, dan zou dat door mij een balanspartij worden genoemd, een partij die de argumenten van zowel ‘rechts’ als ‘links’ begrijpt (begrijpen wil) en laat meewegen in de keuzes.
Maar goed, mijn balanspartij zou veel kunnen overnemen van wat linkse mensen al vijf decennia heel goed doen. Dan denk ik eerstens aan de ludieke acties. Alleen, probleem is dat het niet meevalt om een ludieke actie te bedenken die duidelijk maakt dat je tégen het welkom heten van ‘vluchtelingen’ bent. Die boodschap is immers niet een blije of vrolijke, of eentje die een ver in de toekomst liggend utopia laat gloren. Ook heb ik gemerkt dat velen van ‘ons’ net even te serieus zijn om ons bezig te willen houden met ludieke activiteiten. Ludieke acties zijn ook meer iets voor jonge, nog heerlijk naïeve mensen, een stadium dat voor menigeen van ‘ons’ was en niet meer is. Zo zien we onszelf niet snel in stoet lopen als verklede Zwarte Pieten of gezeten op een in de demonstratie voortgeduwde handkar, daarop een oh zo zielige gelukszoeker uitbeeldend. Maar goed, als we ons uiterste best doen, dan zit er toch meer in dat mandje dan we weleens denken.
Dan hebben we nog de talloze stichtingen en comité’s (committees, komitees, zeg het maar), veelal opgericht door maar liefst twee personen. Hun activisme haalt geregeld de media, bijv. als een net opgerichte stichting het voor elkaar krijgt op de Middellandse Zee bootvluchtelingen op te pikken en aan land in Italië te zetten. Bij mij rijst dan het vermoeden dat wij eenzelfde media-aandacht kunnen krijgen als we datzelfde doen, maar dan aan land zetten in Libië. Waarom kennen wij amper dat soort activisme?
Links is goed in ludieke acties voeren en stichtingen en comité’s oprichten, maar het is er ook volledig in geslaagd ‘de mars door de instituties’ te volbrengen. Daardoor hebben ze vaste voet aan de grond gekregen in allerhande bestuurlijke organen, maar vooral ook in de media. Ik vrees dat we er niet onderuit komen ook die mars door de instituties te moeten maken. We zullen ons moeten invechten. Omroepen Powned en WNL zijn zulke pogingen om zich in te vechten op de TV en radio. Wat mij betreft moeten deze omroepen geen minuut zendtijd besteden aan leuk, maar nutteloos vertier (tenzij ze kunnen aantonen dat dit voor de verdere acceptatie van wezenlijk belang is). Ze moeten wèl onverdroten en activistisch werken aan hun politieke zending alsof de wereld ervan afhangt. En ze hoeven van mij ook niet een tot in de puntjes ‘genuanceerd’ beeld na te streven, zeker niet zolang de reguliere media overwegend links blijft handelen. Verder moeten omroepen als de VARA onder druk worden gezet. Prima dat een programma als Pauw links is, maar het moet dan wel gaan ophouden met de pretentie (wekken) dat het ook de ‘rechtse’ stem uitnodigt. Of als de VARA oprecht meent dat ook ‘de onderbuik’ bij hen een stem moet hebben, dan moet de redactie zich ècht gaan openstellen voor redacteuren die daadwerkelijke tegenkracht kunnen aanbrengen. Linkse redacteuren die af en toe ook ‘gewone burgers’ of voor die ‘gewone burger’ pleitende opiniemakers uitnodigen? Ik geloof er niet meer in. Nee, zo’n redactie zal dan echt mensen uit beide kampen moeten omvatten en dan hoort daar niet door een meerderheid of een machtsverhouding alsnog een in essentie linkse signatuur te ontstaan. Ik besef dat dit net teveel gevraagd is van de VARA.
Tenslotte nog een woordje over minderheden, meerderheden en democratie. Ik hecht zeer sterk aan het standpunt van de meerderheid, omdat ik van mening ben dat eendracht in het land niet kan als de meerderheid tegen de haren in wordt gestreken. Links blijkt in wezen volstrekt niet geïnteresseerd in de opinie van de meerderheid. Links zal alleen een meerderheid nastreven in het parlement of de gemeenteraad. Verder gaat het niet. Zoals ook Christine Kuiper schreef zijn de linkse emancipatiebewegingen aanvankelijk steeds minderheden geweest. Het is niet fout dat een minderheid een pleidooi houdt voor een standpunt, maar het heeft er alle schijn van dat juist in deze jaren minderheden geen genoegen meer nemen met de keuze van de meerderheid. Een overduidelijk voorbeeld is het Zwarte Pieten debat, of eigenlijk de dwingelandij waarmee de Anti-Zwarte-Piet minderheid het voor elkaar kreeg dat politici, media en organisaties toch maar voor aanpassing kozen. Links stond te juichen en lijkt zich er volstrekt niet van bewust dat het daarmee zonneklaar maakte een broertje dood te hebben aan echte democratie. Zo dwingelanderig – zeg maar militant – zou ‘rechts’ zich eens moeten gedragen… Het land zou te klein zijn. Terecht overigens, maar toch.
