- Is ‘Critical (Race) Theory’ echte wetenschap? - 14 december 2021
- Het internet als mindblower en de mensenrechten als bron van onrust - 17 april 2021
- De ernstige fout in de UVRM: Universalisme - 11 februari 2021
Wie weet wordt de boerka toch nog een nuttig kledingstuk, als ook wij een woestijnklimaat hebben gekregen. (Foto betreft Saoedi-Arabië.)
Vandaag moeten we het toch eens hebben over de toekomst. Wie mij een beetje heeft gevolgd, weet dat ik als eerste prioriteit de islamgerelateerde problemen zie. Islamgerelateerd… Best goed woord trouwens, want er is niet direct mee gezegd dat de Islam zelf de oorzaak van problemen is. Sterker, de Islam zou helemaal geen probleem zijn als we zouden leven in een maatschappij die goed bestand is tegen de Islam. Zie de Islam als een virus. Ons lichaam kan aan het virus doodgaan of er doodziek of enigszins ziek van worden, maar ons immuunsysteem kan ons er ook prima van vrijwaren door het telkens wanneer het opduikt meteen op te ruimen. Of zie het desnoods als bacterie; daarvan zijn er zelfs die vooral goed zijn voor ons lichaam. Ons lichaam is dan de metafoor voor onze (westerse) maatschappij en het immuunsysteem staat dan voor ons normen- en waardenstelsel en de vertaling daarvan naar onze wetten en de manier waarop we die wetten handhaven. Ik vind dat onze maatschappij gewoon slecht reageert op de Islam; het immuunsysteem faalt vooralsnog. En net zoals we op zeker moment echt het lijf met alle mogelijke middelen moeten helpen om niet onderdoor te gaan aan het virus, zo moeten we nu als eerste prioriteit onze maatschappij versterken om te voorkomen dat het westen straks niet meer het westen is, maar slechts een buitengebied van de Islam.
Maar in alle commotie zou ik haast vergeten dat er nog een andere heel grote zorg over de toekomst is: de klimaatverandering. Okay, al is er sprake van een erg brede consensus onder klimaatwetenschappers dat we ons er echt zorgen over moeten maken, het is nog steeds niet zo dat echt iedereen daarvan overtuigd is. De klimaatsceptici (dus degenen die ontkennen dat de klimaatverandering een heel grote zorg is) zijn ook na de uitbreiding én herziening van het IPCC-rapport in 2014 nog steeds niet van de aardbodem verdwenen, als sneeuw voor de zon, zal ik maar zeggen (woordgrapje). Het rapport uit 2007 bood de nodige aanleiding om sterk te twijfelen over het wetenschappelijk gehalte (te laag) en het politiek activistisch gehalte (te hoog) van de samenstellers. De sceptici hadden de wind mee (ha, alweer een woordgrapje). Hoeveel van die sceptici bij het lezen van het 2014 rapport de handdoek in de ring gooiden, weet ik niet. Hun groep zou zelfs kunnen zijn toegenomen. In elk geval bestaat de groep nog immer en dus is de debatstorm tussen de alarmisten en de sceptici nog niet uitgewoed (ja, weer een woordgrapje, nu houd ik erover op). Vorig jaar was er een ‘Studium Generale’ van de TU Delft over het klimaat. Directeur Coen Vermeeren is waarschijnlijk toen pas toegetreden tot de groep van sceptici. Hij zei na afloop het volgende:
“
Veel hebben we voorbij zien komen, en voor velen is het nu echt ‘vijf voor twaalf’ geweest, Maar wat mij persoonlijk is bijgebleven is de toenemend drammerige hoeveelheid negativiteit die wordt gegenereerd door de klimaatalarmisten.”
Nu is alarmisme voor mij niet bij voorbaat een negatieve kwalificatie. Sterker, ik geef toe zelf een alarmist te zijn waar het de Islam betreft. Wanneer het drammerig wordt genoemd, zegt dat waarschijnlijk wel iets over de manier waarop alarm wordt geslagen, maar zegt dat toch ook wel het nodige over de scepticus, zo vind ik.
Afijn, waar ik sta in die debatstorm? Ik wil gewoon niet het risico lopen over 10-20 jaar – al of niet reeds onder de zoden – het verwijt van mijn kleinkinderen te krijgen dat ik de ogen had gesloten en de oren had dichtgestopt bij iedere poging van ‘drammerige klimaatalarmisten’ om mij te bewegen vòòr alle benodigde milieumaatregelen te stemmen. Daarom zet ik het klimaat vooralsnog wèl op Twee. Niet op drie, maar dus ook niet op één. Een dilemma is dat overigens wel. Immers, wat heb je aan een wereld waarin de Islam gelukkig is bedwongen, maar het milieu onleefbaar is geworden. En andersom, wat heb je aan een wereld waarvan het milieu nog net gered werd, maar iedereen onder het juk van de Islam leven moet. Antwoorden: niks en niks. Dus zit er niet veel anders op dan aan beide thema’s aandacht te besteden.
Jammer genoeg hebben de politieke partijen die het sterkste antidotum tegen de Islam in huis hebben geen oog voor de klimaatproblematiek. Dat is een ernstig gemis. Ergens snap ik hun gebrek aan focus – zeg maar: wegkijken – voor het klimaatprobleem wel. Door je niet uit te spreken over de klimaatverandering, blijf je interessant voor méér kiezers dan wanneer je je wèl erover uitspreekt, denken ze waarschijnlijk. En ik denk dat ze dat dan ten onrechte denken. Vooral hoogopgeleide jongeren maken zich nog steeds méér druk over het klimaat dan over de Islam en elke partij die er niets over wil zeggen valt voor hen al evenzeer af als de openlijk klimaatsceptische partijen. Deze jongeren hebben misschien wel zorgen over de Islam, maar hun éérste prioriteit is veelal het klimaat, niet de Islam.
Nu lijkt er een soort van positieve correlatie te zijn tussen islamkritiek en klimaatscepsis. Die kritiek en scepsis gingen en gaan vaak hand in hand. Het is best interessant om uit te zoeken hoe dat kwam, zoals hier gepoogd werd. In elk geval is het niet zo dat klimaatsceptici domme wezens zijn. Sterker, de mensen die zich wat klimaatkennis dom houden, lijken bij meerderheid op de hand van de alarmisten. Een ongelooflijk groot percentage van de klimaatwetenschappers slaat alarm en dat gegeven is voor de meesten voldoende om dan maar aan te nemen dat het alarm vast wel terecht is. Veel van de sceptici daarentegen vinden dat die alarmisten goeddeels uit linkse hoek komen en dat het gaat om mensen die willen dat overheden het heft in handen nemen en mensen gaan dwingen om alle maatregelen te nemen en te betalen. En zij menen te zien dat ditzelfde slag mensen aan het roer staat van onze huidige regeringen; de regeringen die zich te slap opstellen inzake het islamprobleem. Helemaal ongelijk hebben ze niet, althans volgens mij. Maar daarmee is nog niet gezegd dat de sceptici gelijk hebben over het onderwerp zelf. Inzake uitgerekend dit onderwerp zouden de klimaatalarmisten wèl gelijk kùnnen hebben, net zoals de islamalarmisten gelijk zouden kùnnen hebben over de Islam. Alleen echte verdieping kan duidelijk maken of het alarmslaan terecht is.
Overigens is het niet zo dat ‘klimaatverandering’ àlle milieuproblemen omvat. Dit is een belangrijke notie, want het betekent dat klimaatsceptici niet alle milieuproblematiek ontkennen. Nee, het gaat bij klimaatverandering alleen om de effecten van de globale opwarming, en op sommige plekken juist afkoeling, van de aarde. Er wordt dus niet door de scepticus ontkend dat er bijvoorbeeld luchtvervuiling bestaat. Er wordt ook niet mee gezegd dat we aan zulke luchtvervuiling niets moeten doen. En dan heb je nog de sceptici die wel erkennen dat de aarde vijf graden zal opwarmen en daardoor de zeespiegel zal stijgen, maar ontkennen dat dit erg is. Zij zeggen dat de mens prima in staat is om zich aan te passen aan zo’n klimaatverandering en zeespiegelstijging. Mensen die dicht bij zee wonen in een deltagebied, denk aan Bangla Desh, zullen gewoon meer het land in moeten trekken en anderen zullen naar koelere of warmere oorden moeten trekken. Ook wijzen zij erop dat demografische ontwikkelingen misschien wel belangrijker zijn. Tsja, en dan betreden we eigenlijk het onderwerp dat bij mij op drie staat: de toenemende overbevolking in gebieden die nu al niet eens de aanwezige bevolking aan kunnen, de toename van de welvaart in tot nu toe ‘onderontwikkelde’ gebieden, met alle gevolgen voor het milieu, en de toename van de gemiddelde leeftijd door de betere gezondheidszorg en toegenomen kennis over ziekten. Misschien moet dit onderwerp maar op Twee. Dan schuift klimaatverandering naar Drie. Zucht.
