- Is ‘Critical (Race) Theory’ echte wetenschap? - 14 december 2021
- Het internet als mindblower en de mensenrechten als bron van onrust - 17 april 2021
- De ernstige fout in de UVRM: Universalisme - 11 februari 2021
Ja mensen, het jaarboek van Amnesty International (hier verder kortweg Amnesty) is uit en hun centrale leuze is dit keer: ‘Wij tegen zij’-retoriek bedreigt mensenrechten
Hun persbericht begint met (mijn vet):
Amnesty International waarschuwt vandaag in haar Jaarboek 2016-2017 voor de toenemende ‘wij tegen zij’-retoriek die zorgt voor verdeelde samenlevingen. In The State of the World’s Human Rights signaleert Amnesty een trend waarbij politici in Europa, de Verenigde Staten en elders in de wereld bewust een verdeelde samenleving creëren. Een dergelijke samenleving vormt een voedingsbodem waarin woorden tot daden kunnen leiden en waarin mensenrechtenschendingen acceptabel worden.
Misschien behoort u tot de kritiekloze adepten van Amnesty en ziet u het dùs niet; ik daarentegen behoor alweer een tijdje niet meer tot die groep en zie het tegenwoordig helderder en helderder: Deze organisatie kiest al heel lang partij tegen wat zij populisten noemen en dus ook tegen de aanhang van die lui. Daarmee hebben zij zich aan één zijde geschaard en moeten we constateren dat uitgerekend Amnesty denkt in termen van wij tegen zij! Bij Amnesty lopen uiteraard de goede mensen rond en die populisten zijn uiteraard de levensgevaarlijke slechteriken waarvoor ze moeten waarschuwen.
Dat doen ze vervolgens met retoriek (ja, retoriek) over vrij debat en de democratische rechtsstaat. Dat zijn dan ‘essentiële pijlers’, maar de vrijheid van meningsuiting is natuurlijk niet bedoeld voor populisten; dat snapt u toch wel?
Het vrije debat is een essentiële pijler van de democratische rechtsstaat. Maar er dreigt gevaar als het vrije woord wordt gebruikt om bepaalde groepen in de samenleving als zondebok aan te wijzen voor maatschappelijke problemen.
Ofwel, in een democratische rechtsstaat en in vrij debat zou Amnesty maar wat graag mensen die bepaalde groepen in de samenleving aanwijzen als veroorzakers van een hoop ellende het spreken daarover willen verbieden. En als dat er niet in zit, dan willen ze maar wat graag meewerken aan demonstraties en afzettingspogingen.
Wie die populisten zijn? Ze scheren daarbij flink over één kam:
Trump (VS), Orban (Hongarije), Erdoğan (Turkije), Duterte (Filipijnen) en andere politici die zichzelf anti-establishment noemen, staan een beleid voor dat hun samenlevingen verdeelt.
Hoe die populisten dat doen? Van Duterte en Erdogan weten we hun methodes en ja, die keuren politici als Trump, Wilders, Marine Le Pen, Orban en al die andere over één kam geschoren populisten al evenzeer af. Maar hoe doet bijvoorbeeld hier onze Wilders dat?
Ook in Nederland gebruiken politici steeds vaker angst om verdeeldheid in de samenleving te zaaien.
Mensen als Wilders maken zich grote zorgen en willen waarschuwen, maar bij Amnesty is het nog steeds de bekende oude riedel: angst wordt er gezaaid. Dan volgt een interessante uitspraak waarover de lui bij Amnesty echt eens onderling een boom moeten gaan opzetten, op een heidag ofzo:
Mensenrechten worden vaak selectief gebruikt: de rechten van de meerderheid worden dan belangrijker gevonden dan de rechten van minderheden.
In een democratie wordt de wens van de meerderheid nageleefd en de meerderheid hoeft alleen maar de nukken van een minderheid te respecteren als het daarvoor vrijwillig kiest. Ergo, de meerderheid mag ook ervoor kiezen een minderheid niet zijn zin te geven. Maar hoe ziet Amnesty dat?
Maar mensenrechten gelden altijd, overal en voor iedereen.
Dit is dus retoriek. Waarom? Omdat in een gezonde democratie er vrijwel altijd een legitieme en verdedigbare reden is als een minderheid zijn zin niet krijgt. Het is ook retoriek omdat het een volstrekt kritiekloze navolging van de UVRM inhoudt. Terwijl we onderhand, anno 2017, toch wel allen zouden moeten weten dat die UVRM een paar zeer problematische artikelen bevat. Artikelen die we allen echt opnieuw tegen het licht moeten gaan houden.
Bijvoorbeeld, wat te denken van artikel 2 waarin de vrijheid van godsdienst wordt gegarandeerd, terwijl zo langzamerhand iedereen duidelijk moet zijn dat dit artikel als dekmantel wordt aangewend voor een kwaadaardige ideologie die wereldheerschappij nastreeft en zeker de democratie niet omarmt. Nee, ik heb het nu niet over het christendom, jodendom, hindoeïsme, boeddhisme en nog zo wat religies. Ja, ik heb het nu over de islam.
Ander voorbeeld: Artikel 13 stelt dat een ieder het recht heeft ‘zich vrijelijk te verplaatsen en te vertoeven binnen de grenzen van elke Staat’. Hoezo? Grensbewaking is misschien wel dè reden waarom het concept van de staat zo succesvol is gebleken. Tot voor kort dan, want met die grensbewaking is het tegenwoordig droevig gesteld. In Spanje hebben ze niet eens meer het lef om iedereen die met geweld het hek bij Marokko probeert over te steken simpelweg neer te schieten of in de gevangenis te gooien. Iets wat in alle eeuwen, inclusief de vorige, doodnormaal en gewoon legitiem was, durven onze regeringsleiders nu niet meer. Voor wie nu meent zeker te weten dat ik een havik en hardvochtig mens ben, het tegendeel is waar. Maar ik ben wel tot het inzicht gekomen dat ook geweld een plaats heeft in het scala aan oplossingen. En ga nu niet net doen of u dat onzin vindt, want u steunt wel de strijd tegen IS en was ook maar wat blij met de bevrijding in 1945. De tijd dat ik het gebroken geweertje droeg en de cursus ‘geweldloos verzet’ volgde ligt al 47 jaar achter me en ik heb echt berouw van mijn naïviteit uit die jaren.
Bij deze hoop ik ook de naïeve houding jegens Amnesty definitief te hebben afgezworen. Mijn vertrouwen in Amnesty komt pas weer terug als ze bij zinnen zijn gekomen, afstand hebben genomen van Soros, ophouden oprecht bezorgde politici als populist te brandmerken en begrip gaan opbrengen voor de oprechte zorgen die de stemmers op Wilders et. al. hebben.
