Vroeguh was ik hartstikke links en gaf ik op rechts af. Maar ja, de tijden veranderen en ik ben tot nieuwe inzichten gekomen. Welke? Lees mijn artikelen.
Laatste berichten van Peter van Lenth (alles zien)
- Is ‘Critical (Race) Theory’ echte wetenschap? - 14 december 2021
- Het internet als mindblower en de mensenrechten als bron van onrust - 17 april 2021
- De ernstige fout in de UVRM: Universalisme - 11 februari 2021
Iets minder dan een jaar heb ik mijn stukken geplaatst op Harde Woorden. Nu ben ik weer hier terug. Met de redactie van Harde Woorden is afgesproken dat het mijn artikelen doorplaatst wanneer het voldoet aan de profielschets van die site. Dat zal voor de meeste van mijn artikelen gelden, maar niet voor alle. Omdat ik me niet in staat acht precies te voorspellen welk artikel wel of niet aan die profielschets voldoet en ik ook niet wil dat elk artikel eerst wordt beoordeeld, is gekozen voor deze aanpak.
Ik spreek de hoop uit dat de lezers die mijn stukken wel waarderen ook de gang naar hier weten te vinden.
Op de website HW lees ik: ““Incorrecte kritische beschouwingen”: beschouwingen die met andere dan gebruikelijke ideologische uitgangspunten de politiek, in de breedste zin van het woord —het pogen maatschappelijke ontwikkelingen te sturen— beschouwen.”
Wat maakt dat sommige van jouw artikelen daar niet in passen? Gingen de gewraakte artikelen niet over politiek? Of had je stiekem toch “gebruikelijke ideologische uitgangspunten” gebruikt?
Is dat trouwens jouw echte foto?
Eerst je tweede vraag: Ja, het is echt een, zelfs recente, foto van mij.
Over het weer teruggaan: Het is geen breuk. Er waren eerder al eens blogs die Victor Onrust niet echt in het profiel vond passen, maar deze keer maakte hij er meer een punt van dan andere keren. Het betrof het blog ‘Tip voor Wilders: Ga gedogen’ Hij heeft me natuurlijk wel trachten uit te leggen waarom dat blog dan niet zou passen, maar ik voel het gewoon niet aan. Om gedoe in de toekomst te voorkomen lijkt het mij beter dan maar gewoon terug te keren op mijn eigen nest. Dat doe ik liever dan op HW een concept klaarzetten waar dan eerst een ander goedkeuring aan moet verlenen. Dat is natuurlijk ook mijn eer te na..Maar echt, het is vooral omdat ik mij niet in staat acht precies te voorspellen wat VO wel en niet goed voor HW acht.
Dat gezegd hebbende, is er dan niet eigenlijk sprake van druk vanuit de hoofdredactionele burelen? Misschien, maar zover ga ik vooralsnog niet. VO meent ruime grenzen te hanteren. Ik denk dat het ruimer kan, maar ken mezelf goed genoeg om te beseffen dat ik zelf ook zo mijn grenzen ken en in staat ben een ander te vragen ergens mee te stoppen. Ja, VO en ik hanteren ietsje andere grenzen, maar dat wil niet zeggen dat hij streng is en ik ruim. Het zijn gewoon op punten andere grenzen.
Zegt het iets over het Sociaal Humanistisch gedachtengoed? Ik denk het niet. Ik ga een heel eind daarin mee, maar weet dat ik op punten wel degelijk zo mijn eigen gedachten heb.
Zegt het iets over mijn (gebrek aan) solidariteit met het SH? Ik vind van niet. Ik ben solidair, maar loop achter niemand aan uit conformisme.
Je hebt een pseudoniem om anoniem te blijven, maar je gebruikt wel je foto. Dan doe je minder geheimzinnig dan ik, met mijn masker.
Als ik nou in werkelijkheid Jan Bakker heette, dan zou ik niet-anoniem bloggen minder een probleem vinden. Ik heb de foto dusdanig pixelized dat ik meen niet simpel herkenbaar te zijn. Er zijn duizenden mannen die erop lijken, hoop ik. Wie ik vertrouw en toestemt mijn naam niet in het rond te strooien weet mijn echte naam ook wel.
Of er al ‘sociaal humanisten’ bestaan is nog maar de vraag. Het boek is de aanzet daartoe, maar het valt niet mee om zulk gedachtengoed snel bekend te krijgen als de schrijver zelf niet al bekend is. Kijk naar de enorme hoeveelheid politieke partijtjes die mee wilden doen aan de verkiezingen. Geen van alle haalden ze een noemenswaardig aantal stemmen, laat staan zetels. Dat gold niet voor Thierry Baudet en Sylvana Simons. Die waren immers al vooraf behoorlijk bekend. (Dat Sylvana het niet haalde, lag natuurlijk aan haar inhoudelijke slechte verhaal.)
Het SH is niet mijn gedachtengoed; het is overduidelijk Victor Onrust. Hij heeft er meer dan 10 jaar aan gewerkt. Mensen als ik hebben hem wel van feedback voorzien en aan peer-reviews gedaan. Dus ja, er is invloed van anderen zoals ik geweest, maar nee, die invloed is niet hevig geweest. Er zijn ook ideeën in het boek waar ik anders over denk, dus als ik me al sociaal humanist zou noemen, dan is dat ’tot op zekere hoogte’. Toch, ik sta beduidend dichter bij dit type humanisme dan bij het reguliere type. Het was wel degelijk Victor die mij bewust maakte van een aantal kenmerken van het reguliere humanisme en wat de (negatieve) consequenties van die kenmerken zijn voor de manier waarop het land bestuurd wordt. Het komt mij dus goed van pas in mijn eigen analyses van het lokale, regionale, landelijke en wereldgebeuren. Dus het zal vast wel doorklinken in mijn blogs.
Wat is het publiek waarop ik hoop? Ik meen dat een bepaalde politieke aanpak van de drie i’s (islam, immigratie en integratie) vereist dat er voldoende eendracht in het land is. Die eendracht is er niet; er is juist een fundamentele kloof. Het frustreert me dat met name mijn linkse vrienden het belang van een bepaalde aanpak nog steeds niet inzien. Eigenlijk ben ik al jaren bezig hen wakker te krijgen. De ellende is dat ze eerder kwaad op me worden dan ophouden met hun luie denken en beginnen met echt denken over de vele problemen.
De titel Harde Woorden was voor mij geen probleem, maar die linkse vrienden maakten meer dan eens kenbaar dan al meteen niet meer te willen lezen. Zo diep is de kloof blijkbaar.
Op mijn eigen blog ben ik in de loop van de tijd wel harder in mijn taalgebruik geworden. Dat was met name nadat ik merkte dat de softere manier niet hielp. Helaas blijkt de hardere manier dus ook al niet te helpen. Uiteindelijk bleek ik te schrijven voor de eigen parochie, vrees ik. Wel in de hoop dat mensen toch door mij op ideeën gebracht worden, net zoals anderen mij op ideeën brengen. Kortom, dat je elkaar tipt met argumenten en feiten en je je ook wat minder eenzaam voelt, wetende dat er anderen zijn die er ongeveer net zo over denken.
Mijn stukken schrijf ik snel. Dan lees ik het nog een keertje na en vervolgens, hup publiceren. Anderen doen er dagen over, gaan wikken en wegen, herschrijven het, doen diepgaand onderzoek, noem maar op. Niets van dat bij mij. Het is de aanpak die mij wel ligt, een ander juist niet. Misschien is dit een aspect waarmee VO moeite heeft. Het bergt inderdaad het risico in zich dat ik woorden gebruik die ‘mijn linkse vrienden’ kwetsen of die ze ‘walgelijk’ vinden. Echter, het stadium dat ik mensen heel tactvol moet ontzien heb ik echt achter me gelaten; die stijl bleek gewoon geen resultaten op te leveren.
Die vraag is groot. Vraag je het voorzichtig, word je niet gehoord, vraag je het hard, wordt het opgevat als een aanval op hun zijn, hetgeen ook een beetje waar is. En je loopt kans om uitgekotste te worden Dus het ligt minder aan de door jouw gekozen woorden, maar meer aan de omvang van de vraag.
Toch blijf ik daarom zoeken naar de meer effectieve en meer juiste toon. Ik hou daarbij in het achterhoofd dat het verlaten van het neoliberale mensbeeld niet alleen voordelen biedt voor mij, maar ook voor mijn vrienden. Daarom hou ik bij het ´´gevecht´´ ook de vorm van de verleiding in ere
Pingback: Ik ben weer helemaal terug! – P. van Lenth