- Is ‘Critical (Race) Theory’ echte wetenschap? - 14 december 2021
- Het internet als mindblower en de mensenrechten als bron van onrust - 17 april 2021
- De ernstige fout in de UVRM: Universalisme - 11 februari 2021
Er kan weer een feit worden bijgeschreven in het zwartboek over het cultuurmarxisme. Dit keer zijn het kunstenaars die af willen van de naam van hun kunstcentrum: Witte de With. Voor sommigen een zeeheld uit de 17e eeuw, voor anderen een roekeloze plunderaar. En onder de kunstenaars die aan het instituut verbonden zijn is een aantal dat het een roekeloze plunderaar vindt. Dus moet de naam weg, het best haalbare nu de man zelve niet meer echt gekielhaald kan worden. Het lijkt me dat ze dan ook maar uit de wijk moeten vertrekken, want al noem je het instituut naar Mandela, het blijft toch besmet, want het is gehuisvest in de Witte de Withstraat. Of zou de strijd pas begonnen zijn en moeten we ook alle straatnamen gaan opschonen?
Uit de krant begrijp ik dat het gaat om een ‘maatschappijkritisch kunstinstituut’. Het is maar dat u het weet. U heeft meebetaald aan de opleiding van kunstenaars die maatschappijkritiek als centraal thema van hun werk hebben gemaakt. Nu zijn er niet veel mensen die bezwaar zullen maken tegen werk dat maatschappelijk relevant is. Maar bij een ‘maatschappijkritische kunstenaar’ moet ik toch onwillekeurig denken aan een kunstenmaker die vooral tegen onze maatschappij aan wil schoppen. Ik kan me maar geen beeld voor ogen scheppen van een maatschappijkritisch kunstenaar die het vooral opneemt voor de ‘maatschappij’. Het zijn misschien wel cultuurmarxisten bij uitstek, degenen die erop uit zijn om onze cultuur in zijn geheel overhoop te halen. Voeg daarbij dat het geen rationele denkers zijn, maar juist mensen die het moeten hebben van hun gevoel. Het is maar een geluk dat zij in de politiek nooit echt ver komen. Althans, ik hoor zelden of nooit van een politicus die de kunstacademie heeft gedaan.
Kunstenaars zouden zich moeten beperken tot het maken van kunst vanuit het idee dat de wereld daarvan misschien wel veel mooier en opener wordt. Ook prima dat een kunstenaar dingen maakt die mensen een beetje aan het twijfelen en denken zetten, die de mensen kortom wat prikkelen. Maar als een kunstenaar vooral heftig kritisch werk dat de wereld totaal moet veranderen wil maken, dan leidt dat bij veel burgers vooral tot irritatie, weerzin en uitsluiten. Het lijkt me ook vrij slecht voor de portemonnee.
De aan het kunstcentrum Witte de With verbonden kunstenaars moeten echt nog eens heel goed (dus zo rationeel mogelijk) nadenken over hun verre van ludieke actie. Ze wekken de toorn op van minstens tientallen procenten van de bevolking, ook al omdat het eigenzinnig schrappen van de naam iets ondemocratisch heeft. Ze schoppen degenen die hem een zeeheld vonden en vinden tegen de schenen. Vonden: dat refereert aan degenen die ergens in het verleden deze zeevaarder wilden eren met een straat in zowat iedere stad. Deze kunstenaars hebben blijkbaar complete lak aan die voorouders.
Da’s trouwens een echt kenmerk van cultuurmarxisten: Zij hebben niet zoveel met traditie. Ze hebben er gewoon lak aan of zijn er op zijn best overgevoelig voor. Ze spreken dan over ouderwetse, starre, reactionaire, intolerante, bekrompen, archaïsche, gedateerde, achterhaalde, oubollige, belegen, orthodoxe, burgerlijke en conservatieve tradities. Het is een kijk op het leven die het voor hen een stuk simpeler maakt om de cultuur compleet op de schop te willen gooien. Misschien is het net niet haat, maar dan toch wel een autistische ongevoeligheid of een emotionele afkeer. Ze voelen niks of juist afkeer van de cultuur waarin ze zelf zijn grootgebracht, de westelijke cultuur. In milde gevallen zal het gaan om afwijzing van een beperkt aantal aspecten. Dan voelen ze zich vaak al geholpen als ze het eigen leventje alternatief kunnen inrichten, bijvoorbeeld door in een commune te gaan wonen. Maar sommigen nemen daarmee geen genoegen en die willen dat we allemààl gaan veranderen! Dàt zijn de échte cultuurmarxisten. Streng tot op het bot; dat is wat ik me herinner van hen die zich in mijn jeugd communist en/of marxist noemden.
Hoe sta jij erin, zelf zijnde kunstenaar? 🙂
en kwam terug met een venerische ziekte. Het loon van een politieke keuze. Een andere artiest ging in China regelmatig les geven aan een communistische academie maar woonde wel op één van de Amsterdamse grachten. Een kunstenaar maakt kunst en het profeet uithangen,nu naar de laatste mode als maatschappelijke bewogen multiculti verkondiger, laat dat over aan dominees, pastoors, politici en schoolmeesters. Niets voor mij!