- Is ‘Critical (Race) Theory’ echte wetenschap? - 14 december 2021
- Het internet als mindblower en de mensenrechten als bron van onrust - 17 april 2021
- De ernstige fout in de UVRM: Universalisme - 11 februari 2021
In De Telegraaf stond vandaag een nieuwsitem over een blinde vrouw die zich in de kou gezet voelde door personeel van Kruidvat. Ze wilde onder begeleiding – ofwel aan de arm – van een personeelslid langs de schappen kunnen gaan om dan ter plekke een product te kunnen betasten en er vragen over te kunnen stellen. Het personeel was wel bereid haar bij het boodschappen doen te helpen, maar niet op deze manier. Als de klant aangaf waar ze naar op zoek was, dan zouden die producten naar de balie worden gebracht alwaar ze dan de producten kon bevoelen en er vragen over kon stellen. De blinde vrouw deed hierover haar beklag bij het hoofdkantoor van Kruidvat. Die nam het op voor het personeel, dus stapte ze naar ‘het College voor de Rechten van de Mens’. En ja hoor, die oordeelde vandaag dat er sprake is van discriminatie.
Cultuurmarxisme leidt niet tot een rechtvaardige maatschappij …
Uitspraken van dat college zijn echter niet bindend en de directie van Kruidvat besloot de richtlijnen niet aan te passen. De klant denkt er nu over om een rechtszaak aan te spannen, want, zo zegt ze: “Ik word zo’n drie tot vier keer per week aan mijn lot overgelaten in een winkel. En ik ben niet de enige met dit probleem.”
Ziehier het scenario voor de oprichting van wéér een slachtoffergroep. En er zal vast wel weer een flinke groep bij links zijn die haar niet alleen van harte gaat steunen in haar juridische strijd voor haar mensenrecht, maar die ook zware schande gaat spreken over iedereen die zo’n gang naar de rechter te ver vindt gaan. Ik ben geneigd om zo’n gang naar de rechter te beschouwen als een typisch voorbeeld van cultuurmarxisme. In feite was de gang naar het ‘College voor de Rechten van de Mens’ al een gevolg ervan.
… maar tot een formele en akelige maatschappij
In onze cultuur zijn dit soort situaties alle afgelopen decennia onderling wel of niet opgelost, dus zonder tussenkomst van een college of rechter. Als de ene winkel dat type hulpvaardigheid niet bood en de andere wel, dan ging je naar die andere. Simpel. En als geen enkele winkel zover wilde gaan als deze mevrouw wil, dan zocht je wel een andere oplossing. Bijvoorbeeld, dan vroeg je de 15-jarige dochter van je zuster mee om je te assisteren en dan gaf je haar na afloop een extra zakcentje. (Tip: Klik eens op het plaatje.) Door nu naar de rechter te stappen dreigt een streep te worden gezet door dit cultureel bepaalde gedrag. Want stel dat de rechter al het winkelpersoneel gaat dwingen om altijd te helpen zoals deze vrouw wenste, dan zal de intrinsieke, spontane en cultureel bepaalde hulpvaardigheid van hen die wèl helpen kapotraken en worden vervangen door een van buiten opgelegde, niet langer spontane hulp die je eigenlijk niet meer mag typeren als informele hulpvaardigheid. De formalisering van hulp, door ‘hulp krijgen’ een recht te noemen en niet langer als gunst te beschouwen, is een typisch voorbeeld van de invloed van het cultuurmarxisme. Het leidt uiteindelijk tot een akelige maatschappij. Tot een maatschappij die alleen maar aan de oppervlakte rechtvaardig lijkt.
De winkelbediende is ook maar een mens
Even terug naar het actuele voorbeeld: Ik begrijp dat personeel van Kruidvat wel. Er werden door dat personeel diverse argumenten aangereikt, waaronder die van de hygiëne. Fysiek contact met klanten vindt menige winkelbediende te ver gaan. Ik wil er nog wel twee toevoegen. Stel het is geen blinde vrouw, maar een blinde man en het personeel bestaat uit louter meisjes, dan zou het zomaar kunnen zijn dat die man zulke begeleiding vraagt vanwege een oneigenlijke en verholen reden. In een dorp of dorpachtige buurt van een kleine stad kan dit anders liggen. Daar zijn het personeel en de klanten veelal zeer vertrouwd met elkaar. In een stad is het allemaal een stuk anoniemer en is een zekere argwaan niet helemaal onterecht. Een goede directie zoekt weliswaar mensen die – zoals de advertentie aangaf – tegen stress kunnen, maar weet natuurlijk wel beter en waakt erover dat het personeel behoed wordt voor teveel stress. Als sommig winkelpersoneel van Kruidvat aangeeft zich onprettig te voelen bij lichamelijk contact met klanten, dan is dat een belangrijk signaal. In andere winkels en beroepen kan het een terechte functie-eis zijn, maar niet in de Kruidvat.
Één reactie op Blinde vrouw wordt niet begeleid langs de schappen – Schande, dùs naar de rechter