- Is ‘Critical (Race) Theory’ echte wetenschap? - 14 december 2021
- Het internet als mindblower en de mensenrechten als bron van onrust - 17 april 2021
- De ernstige fout in de UVRM: Universalisme - 11 februari 2021
Betekent vòòr een streng immigratiebeleid zijn dat je deze Noord-Afrikanen dus rustig zal laten verdrinken?
In het vorige artikel ging ik in op de vraag wat er nodig is om iemand te laten overstappen naar een andere bubbel. Daar kwam al aan bod dat ik denk dat het, na zo’n overstap, schier onmogelijk is om nog terug te stappen naar de vorige bubbel. Concreet schreef ik:
De overstap terug acht ik trouwens schier onmogelijk, tenzij het echt om een overstap ging die slechts door échte indoctrinatie of hersenspoeling tot stand kwam (en zelfs dan wordt het heel moeilijk). Wat wel mogelijk is: dat er wederom overgestapt wordt, dus naar een volgende bubbel. En zelfs sluit ik niet uit dat na een hele serie bubbels eentje wordt binnengetreden die op essentiële punten verdomd veel lijkt op de bubbel die je ooit als eerste verliet. Toch lijkt me dat een bijzonder geval. Het kan haast niet anders of je hebt van alle verlaten bubbels toch concepten meegenomen. In elk geval moet je, zeker aanvankelijk, kunnen beweren in staat te zijn je in te leven in andere bubbels.
De notie zette me verder aan het denken. Ik spreek nu het vermoeden uit dat er een consequentie aan verbonden is voor de vorm van ‘deprogrammeren’ van mensen. Bij deprogrammeren denken we vooral aan mensen die het slachtoffer waren van indoctrinatie of hersenspoelen. Maar je kan het concept ook toepassen op mensen die in alle (vermeende) vrijwilligheid overstapten naar een zekere bubbel. Wel zal deprogrammeren slechts ethisch verantwoord worden bevonden als we vinden dat iemand in een meer dan kwalijke bubbel is terechtgekomen.
De consequentie waarover ik het heb: Pogingen iemand in één keer te laten terugkeren naar de eerdere bubbel zullen mislukken. Immers, de constructie van de huidige, kwalijke, bubbel bevat juist een sterk afweersysteem tegen de argumenten uit die eerdere bubbel. Nee, de therapie zal erop gericht moeten zijn de persoon te laten opschuiven naar een iets andere bubbel waar een argument speelt waartegen de huidige, kwalijke, bubbel nog geen afweer tegen had ontwikkeld. En daarna naar weer een iets andere bubbel, enzovoort. Dit net zo lang totdat er een bubbel is bereikt die de schadelijke effecten niet langer bevat.
Het is goed denkbaar dat tussenliggende bubbels evengoed nog kwalijke elementen bevatten. De therapeut zal dat moeten beseffen. Sterker, die zal de tussenliggende bubbels goed moeten construeren. Het is zelfs mogelijk dat een volgende bubbel nòg kwalijker is. Waar het om gaat is dat er een langetermijnstrategie achter zit. In elke volgende bubbel zal een stukje van het kwalijke afweersysteem weggehaald moeten zijn en het echte doel is pas na een zekere hoeveelheid bubbels bereikt.
Stel iemand zit nu in een bubbel die hem rechtvaardigt om mensen voor zijn ogen in de Middellandse Zee te laten verdrinken omdat hij ze beschouwt als gelukszoekers die dat lot geheel aan zichzelf te danken hebben. Stel de eerdere bubbel was er eentje van veel mededogen voor welke vluchteling dan ook. Ik voorspel dat het je niet meer gaat lukken die persoon terug in die oude bubbel te krijgen. Maar misschien is het wel mogelijk de scherpste kantjes van het huidige standpunt te verwijderen door te laten opschuiven naar het standpunt dat de Europeanen allerhande maatregelen moeten nemen die moeten voorkomen dat ‘gelukszoekers’ gaan denken dat ze toch wel uit zee opgevist zullen worden en vervolgens zelfs uit piëteit zullen worden toegelaten in Europa. Dat opschuiven kan door eerst dat standpunt uit te leggen. Wanneer die persoon akkoord gaat met dat standpunt zegt dat nog niets over zijn houding daar in zijn boot op de Middellandse Zee. Maar nu hij overgestapt is naar die volgende bubbel kan wel verder worden toegewerkt naar een standpunt waar hij het niet meer nodig acht om die koelbloedige houding aan te nemen. En in weer een volgende bubbel kan er weer ruimte worden geschapen voor emotionele betrokkenheid bij ook anderen dan uit de eigen kring.
Voor veel mensen is er niks kwalijks aan een bubbel waarvan een warme betrokkenheid bij het lot van slachtoffers een van de stevigste pijlers is en daarom vluchtelingen vanzelfsprekend welkom worden geheten. Echter, voor andere mensen – mensen die inderdaad in een heel andere bubbel zitten – is dat standpunt wel degelijk een heel kwalijke. Zij wijzen over het algemeen op negatieve effecten van dat standpunt op de kortere -en de langere termijn. Ook dan kan ‘helpen met overstappen’ een strategie zijn. In onze gepolariseerde samenleving zien we dat dit ‘helpen’ nogal onbeholpen geschiedt. Men gaat het debat aan en denkt daarin de ander met goede argumenten te kunnen overtuigen. In de praktijk ontstaan er min of meer twee groepen die elkaar verre van overtuigen en juist zeer fel tegenover elkaar komen te staan. Waar ik voor pleit is dat er toch meer over ’tussenbubbels’ wordt nagedacht. In dit geval moet de eerste vraag zijn: hoe krijg ik die vluchtelingen-welkom persoon zover dat er wordt nagedacht over termijneffecten. In het begin zal die persoon effecten bedenken die positief klinken, maar het begin is dan in elk geval gemaakt. Zoals gezegd, het overstappen naar een betere – dat heet: minder kwalijke – bubbel zal slechts stap voor stap, via tussenbubbels, kunnen lukken, althans bij zwaar beladen onderwerpen.
Wat mij betreft is ‘helpen met overstappen’ ook meer dan gewenst bij veel moslims. Ja, ik weet dat ik hiermee tegen het zere been aantrap van alle moslims, zeker bij hen die oprecht menen een heel vredelievende godsdienst aan te hangen. Toch meen ik dat ook die moslims allerhande gevolgen van bepaalde concepten uit hun godsdienst niet goed in de peiling hebben. Tegen hen zeggen dat ze vooral dat geloof moeten afzweren, gaat niet werken. Nee, ook bij hen zal het een heel geleidelijk proces moeten zijn. Probleem is natuurlijk wel dat de echte probleemgevallen onder de moslims (denk aan terugkerende jihadisten) beter niet vrijelijk in onze westelijke samenleving kunnen rondlopen zolang dat proces nog niet is afgerond.
I can do better. To begin with, we should bring back race norming. It was used with brilliant effect on a standardized test called the General Aptitude Test Battery (GATB). This was a reliable test that had been used since 1947 to evaluate candidates for a broad variety of jobs. Like all valid tests, whites got better scores than blacks, which was embarrassing. So in 1981, the US Department of Labor solved the problem.
If a black, a Hispanic, a white, and an Asian each got the same GATB raw score of 300, their reported scores went through a process called “ethnic adjustment.” The black would be ranked in the 87th percentile, the Hispanic in the 74th, and the white and Asian together at the bottom in the 47th percentile. The test could then be used to give the job to the black. He was, after all, in the 87th percentile for blacks, and was therefore a much better candidate—after race norming—than the white who got the same score but was only in the 47th percentile for whites.For a white to be considered the better candidate, he would have to be in at least the 87th percentile for whites and get a much higher raw score than the black.
By 1986, about 40 state governments and hundreds of private companies were race norming the GATB, but they kept it a secret from the estimated 16 million people who took the test. Companies that hired through state employment agencies often got race-normed candidate profiles without knowing it.
Congress got wind of what was going on and banned race norming in 1991, but it is an obvious solution to black disability. All tests, whether for drivers licenses, the bar, AP classes, hair dressers’ licenses, or the SAT should be race normed. After all, race differences in scores are the result of white supremacist oppression and do not reflect actual differences in ability; nor are they the result of malicious intent by people giving the test. Race norming would be a dramatic but obvious remedy to the persistent, unintended structural inequality Prof. Paul-Emile wants to correct.
There are other quantitative remedies. It is well known that blacks have an average IQ of 85 compared to a white average of 100, but this difference is a measure of structural inequality, not ability. This false indicator of intelligence ranks the average black at the 16th percentile of white ability. For virtually every job in every profession, black workers—especially those hired according to race-normed criteria—should get full marks for performing at the 16th percentile of job performance for whites. This would be “reasonable accommodation” to the disability from which blacks suffer.