- Is ‘Critical (Race) Theory’ echte wetenschap? - 14 december 2021
- Het internet als mindblower en de mensenrechten als bron van onrust - 17 april 2021
- De ernstige fout in de UVRM: Universalisme - 11 februari 2021
De Volkskrant lees ik nog maar amper en wanneer dat wèl het geval is komt het heel anders binnen dan voorheen, merk ik. Het activisme en de subjectiviteit van de journalisten – de eigenlijke bedoeling en de partijdigheid dus – druipen ervan af, althans voor wie het doorheeft. Op zich geen probleem, wat mij betreft, als er maar open kaart over wordt gespeeld. Het tegendeel is echter het geval; de krant pretendeert aan niet-activistische en objectieve journalistiek te doen. Net als alle andere kranten van tegenwoordig. Dat was vroeger wel anders en ik verlang eigenlijk terug naar de mentaliteit van toen. Toen, dat is alweer een twintig-dertig jaar en langer geleden. Dat zijn de tijden dat we zuilen hadden met voor iedere zuil aparte kranten. De berichtgeving was weliswaar gekleurd, maar je wist tenminste wèlke kleur. Zo was de Volkskrant rood. De kritiek ontstond dat het leidde tot groepen in de samenleving die met geen andere berichtgeving in aanraking kwamen dan van een specifieke kleur, waardoor al die groeperingen tezeer tegenover elkaar bleven staan en onvoldoende begrip konden opbrengen voor elkaar. Hèt antwoord zou zijn dat er ontzuild moest gaan worden en kranten dus ontkleurd, zo vond een elite. Het volk protesteerde niet; de argumenten ertegen waren hen niet bekend, vandaar.
Anno 2018 zijn de tegenargumenten duidelijker dan destijds te verwoorden, zeker nu we discussies voeren over informatiebubbels en nepnieuws. Zo is gebleken dat het ontkleuren en ‘objectiveren’ vooral een kwestie van een wat andere make-up is gebleken; de innerlijke motieven van journalisten bleken hardnekkiger. Die innerlijke motieven blijken tegenwoordig voor het volk niet meer zo simpel als destijds te herkennen; de journalisten hebben aan de opleidingen goed geleerd hoe ze objectiviteit moeten uitstralen, en personeelszaken is er kien op juist de beste verhullers aan te nemen. Maar ware het nou zo dat bijvoorbeeld De Volkskrant echt rood links was gebleven, dan was het tot daaraan toe, zo vind ik. Het is echter een allegaartje geworden. Geregeld wordt een zogenaamd neutraal artikel geschreven waar een sterke – rode – stellingname beter was geweest.
Een voorbeeld van zo’n artikel kwam ik vandaag tegen in Sir Edmund, een bijvoegsel van de krant. (Een samenvatting ervan tref je hieronder aan.) Het artikel gaat over bitcoin-mining, met name het minen dat de Nederlander Marc van der Chijs doet. De man is al stinkend rijk geworden met ICT-activiteiten en is nòg niet tevreden met zijn verdiende geld. Zeker, de man is te jong voor een lui leventje. Maar hij had de rest van zijn leven zijn overdaad aan energie ook kunnen steken in een goed doel. Misschien ziet hij zelf bitcoin mining als een goed doel, maar dat is het natuurlijk niet. Sterker, de manier waarop hij dat doet duidt op puur, nee: rauw, kapitalisme. In theorie is kapitalisme geen onethisch systeem, maar in de praktijk wordt het dat wel als het voornamelijk egoïstisch wordt toegepast. In het artikel behandelt de journalist diverse aspecten van zijn ‘bedrijfsactiviteit’, maar nergens laat de journalist zich uit over de kritiek die dit soort ondernemers krijgen vanuit de hoek van ethici.
Het deed me denken aan hoe De Volkskrant een jaar of wat geleden berichtte over Google Glass. (Ik schreef daarover een artikel.) Ook toen was het een zogenaamd objectief verslag, waar de kritiek op Google Glass amper aan bod kwam. Zo hielp De Volkskrant mee aan een niet-discussiëren over de voor- én nadelen van die bril. Men maakte de bevolking vooral NIET wakker; men sloeg géén alarm. Ook in het hier besproken artikel over bitcoin mining zien we dat de journalist géén alarm slaat. Nee, er wordt een beeld geschapen van een slimme en moderne ondernemer. Terwijl het hier eigenlijk gaat om een persoon die het verdient te worden ontmaskerd als een demon. Het is namelijk een dief pur sang die bovendien niets geeft om het milieu. Tuurlijk, ik weet verder niets over zijn privéleven. Maar betekent dit dat ik dùs zo’n negatief oordeel niet mag uitspreken? Ik vind dat ik dat wèl mag, sterker, dat ik dat moet uitspreken. We horen voorzichtig te zijn met begrip opbrengen voor bitcoin mining. En wanneer dat wordt gedaan op de schaal die Marc van der Chijs toepast is begrip niet op zijn plaats. Het zijn lui die niets bijdragen aan het welzijn van de mensheid. Ze hebben slechts oog voor hun eigen portemonnee. Of nee, een portemonnee is ouderwets. Dus voor hun eigen bank- en bitcoin-rekening. Het is de ultiem slechte kapitalist. En dàt had de journalist moeten durven schrijven, in de hoop dat we daarover met elkaar de hoognodige discussie aangaan.
Omdat het artikel achter een abonneemuur zit en het toch belangrijk is om de kern ervan te weten voor het beoordelen van wat ik hierboven schrijf, volgen hieronder een aantal van de paragrafen.
Bitcoins delven in het koude noorden van Canada
Nederlandse ondernemer Marc van der Chijs ziet voordelen – en dollartekens
Een Nederlandse ondernemer laat speciale computers bitcoins opdelven in het koude noorden van Canada. Daar blijven zijn machines lekker koel en wordt hij snel rijk.
Het lijkt een voorbeeld van ongelukkige timing, maar kom daar niet mee aan bij de Nederlandse ondernemer Marc van der Chijs. …
Zijn nieuwste speeltje is zijn nieuwe onderneming Hut8 …
Samen met zijn vaste zakenpartner Sean Clark haalde Van der Chijs bij investeerders 150 miljoen euro aan startkapitaal op, waarna in december de eerste bitcoin-computers in Canada werden geïnstalleerd.
Geen lekker moment om nou eens even een park met bitcoincomputers neer te zetten, zou je zeggen. Mis. Van der Chijs krabt zich geen moment achter de oren. Natuurlijk moet er regelgeving komen, vindt ook hij, maar de geest is uit de fles en de bitcoin is niet te stoppen.
Hut8 draait op [..] dure computers van Bitfury. Hierdoor is Van der Chijs voor het delven van één bitcoin een kleine 1.300 dollar kwijt aan energie en afschrijving – veel minder dan bij het legertje delvende amateurs dat zich hier ook mee bezighoudt. ‘Ook bij een koers van 10 duizend dollar maken we gewoon nog tientallen procenten pure winst.’
Hut8 heeft [in Canada] sinds eind vorig jaar op een aantal locaties zijn computers staan. De energie is er goedkoop, de politiek stabiel en het klimaat werkt mee. Koeling is namelijk nogal een ding bij het mijnwerk. De computers worden bij hun aanhoudende zware inspanningen loeiheet. Om alles koel te houden, helpt ieder beetje extra kou. Bij een dagtemperatuur van -30 graden zet Hut8 gewoon de zijkanten van de containers open, zodat de koude lucht binnenstroomt. ….
In de eerste elf dagen dat de eerste zeven containers operationeel waren, verdiende het bedrijf zo al 2,5 miljoen dollar. Eind dit jaar hoopt Van der Chijs op tweehonderd containers te zitten, waarmee zijn bedrijf tot de grootste miners ter wereld hoort.
Het totale verbruik van al die containers is vergelijkbaar met het vermogen van een forse elektriciteitscentrale. Oftewel: Hut8 verstookt tegen die tijd evenveel als de stad Utrecht.
Misschien nog wel meer dan via de waarschuwingen van banken en overheden is de bitcoin negatief in het nieuws vanwege die enorme energiehonger. Van der Chijs voelt zich hier niet ongemakkelijk bij. ‘Natuurlijk verbruikt de bitcoin enorm veel. Maar je moet het wel in perspectief zien: het huidige financiële systeem verbruikt ook veel.’
Verder benadrukt Van der Chijs dat de makers van mining-hardware juist veel moeite steken in het zo efficiënt mogelijk maken van de rekenprocessen. ‘Die innovaties gaan we ook terugzien in andere hardware, buiten de cryptomunten.’ En misschien wel het belangrijkste: ‘We gebruiken in Canada elektriciteit uit de overcapaciteit van waterkrachtcentrales.’
En wat als Canada ooit besluit het minen ook aan banden te leggen? Van der Chijs haalt zijn schouders erover op: ‘We kunnen onze containers zo oppakken en ergens anders neerzetten. In twee dagen hebben we alles weer aangesloten.’ Het cryptocircus gaat voor hem altijd door.
Wie is Marc van der Chijs?
Van der Chijs vertrekt in 1999 naar China en zet een paar jaar later Tudou op. Dit succesvolle videoplatform (de Chinese YouTube) wordt in 2016 voor maar liefst 4,3 miljard dollar door internetreus Alibaba ingelijfd. Mede-oprichter Van der Chijs heeft dan al de meeste van zijn aandelen verzilverd, maar verdient toch een mooi fortuin met zijn avontuur. Met de vele miljoenen op zak zou de Overijsselaar zich de rest van zijn leven kunnen wijden aan zijn gezin – Van der Chijs en zijn Chinese vrouw hebben twee kinderen – en zijn grote passie: zeilen. Maar vanuit zijn nieuwe thuisland Canada richt hij zich tegenwoordig op cryptovaluta. In januari verkoopt hij zijn slechts vier maanden oude investeringsbank voor nieuwe cryptomunten – First Coin Capital. Zijn nieuwe bedrijf Hut8 brengt hij deze maand naar de Canadese beurs.
Zou het? Mij bekruipt het gevoel dat we tegenwoordig door de nieuwe media toch breder geïnformeerd worden en daardoor de oude media toch met andere ogen zijn gaan lezen en bekijken. Vroeger tuinde ik erin; zo denk ik nu. Ik zag de verborgen agenda gewoon niet. Ja, in de redactionele commentaren en columns waren de agenda’s duidelijk zichtbaar. Maar ik denk dat ze in de nieuwsartikelen ook wel degelijk doordrongen. We zouden eigenlijk dat oude nieuws opnieuw tot ons moeten gaan nemen, om te kijken of het echt zuiverder was.
Wat ook zou kunnen: Stel een krant is duidelijk en transparant van een bepaalde signatuur, zoals in de zuilentijd. Dan voelen de journalisten zich misschien ook niet onderbewust geroepen om hun mening verhuld te larderen in het nieuwsartikel. Mooi onderzoek voor een psychologiestudent.
Een verschil met vroeger is dat de tegenstellingen in de samenleving tussen pro-immigratie en contra-immigratie groter zijn dan de tegenstellingen vroeger en dat de debatten daarover extremer gevoerd worden. Alleen daardoor al staan de linkse mensen van de media verder van de rechtse mensen af dan vroeger; en staan dus ook verder van het midden af.
In 1974 trad president Nixon af, hij werd daartoe in feite gedwongen door de media. Dat kon omdat men de media-berichtgeving voor waarheid aannam. Het is nu ondenkbaar dat de Amerikaanse president af zal treden door toedoen van de media; waarschijnlijk gelooft de helft van de bevolking niet dat de media de waarheid presenteren.