- Is ‘Critical (Race) Theory’ echte wetenschap? - 14 december 2021
- Het internet als mindblower en de mensenrechten als bron van onrust - 17 april 2021
- De ernstige fout in de UVRM: Universalisme - 11 februari 2021
Getipt door een vriend, na het aanhoren van wat ik vind over De Volkskrant, werd er door vrouwlief een Trouw gekocht. Zijn woorden voor die krant waren lovend, zo niet lyrisch. Afijn, hoewel het voor mij er eentje uit de serie MSM is nam ik gisteravond als eerste de bijlage Letter & Geest ter hand. Het eerstgelezene, Leonie Breebaart over Piketty’s Kapitaal, was zondermeer leesbaar en redelijk. Op naar het volgende artikel, over Oneliners. Hoewel gesneden koek, was het ook zondermeer verteerbaar. Het volgende dat ik las was Gastvrijheid is het nieuwe elitegeloof. Met als ondertitel Waarom vragen ‘Gutmenschen’ zich niet af welke en hoeveel migratie we aan kunnen? Omdat mensenrechten hun geloof zijn geworden. Dat klonk me bekend in de oren en ik verwachtte dan ook een hard artikel over die Gutmenschen. Wat me echter opviel was dat de schrijver wel erg veel dure hersenbewegingen (een soort hersenkronkels, maar dan net even beter) nodig had om iets heel simpels te vertellen. Mijn gevoel zei me dat het wellicht beleid van Trouw is om zekere harde waarheden toch maar liever met heel veel tact bij haar lezers door de strot te duwen. En dat een bepaald soort intellectualistisch taalgebruik die tact moet dienen. Afijn, als die trouwe lezer de conclusie van de ondertitel maar snapt, dan is er al heel wat gewonnen.
Het volgende artikel betrof er eentje uit een reeks over framing, allen van de hand van Hans de Bruijn, die trouwens ook al getekend had voor dat artikel over oneliners. Het is een serie waarin hij telkens een bepaald frame bespreekt. Ook pogingen om te reframen worden behandeld. Zich elke keer beperkend tot eentje. Dit keer laat hij zien hoe de Republikeinen het woord ‘gezinshereniging’ maar niks vinden en er een ander frame voor in de plaats hebben gesteld: keten- of kettingimmigratie. Dan laat hij zien hoe dat frame een einde probeert te maken aan drie zaken. Ik citeer (want het zit allemaal achter een betaalmuurtje en dan nog vertraagd ook):
Een. ‘Gezin’ klinkt warm, gaat over mensen. ‘Keten’ klinkt koud, is een technische term. Met dat ketenimmigratie ontloop je de menselijke kant van dit vraagstuk – je dehumaniseert het. En daardoor creëer je ruimte voor hardvochtige maatregelen.
Twee. De term voedt het beeld dat Republikeinen graag schetsen: er is massa-immigratie en de overheid is de controle daarop volledig kwijt. …
Drie. Je maakt het de pers lastig. Moet die spreken over ‘gezinshereniging’ of ‘ketenmigratie’?
Het begrip ‘chain migration’ duikt steeds vaker op. En als de pers het over ‘gezinshereniging’ heeft, kun je als Republikein opmerken dat dit een partijdig begrip is, een veel te rooskleurig beeld geeft van de werkelijkheid. Dat die partijdige pers verhult dat het om ketenmigratie gaat.
En daar stopte de uitleg van De Bruijn. Tsja, denk ik dan, daarmee wekt hij de indruk dat dit reframen een valse zet is en dat de term gezinshereniging gewoon de juiste term is. En dat ben ik dan echt volledig met hem oneens. De term ‘gezinshereniging’ was natuurlijk al vanaf dag één een frame, bedoeld om bij de burgers een warm gevoel en medeleven op te wekken. Zeer terecht, denk ik dan, dat er aan reframing werd gedaan.
Vier artikelen gelezen en nu al komt bij mij het beeld naar voren van een krant die wel degelijk beide zijden voor het voetlicht wil brengen, maar ondertussen toch òòk positie kiest. Op zich is dat logisch, en ook onvermijdbaar. Maar waar precies kiest het dan positie? Precies in het midden? Nee, zo lijkt me. De redactie van Trouw wil wel degelijk blijven aansluiten bij de posities die we ook in de overige Nederlandse MSM aantreffen; het ontstijgt de anderen niet. Het zal proberen uit te leggen wat mensen als Trump, Wilders en Baudet beweegt, maar het zal er ook altijd voor waken op letten hun zijde niet te kiezen. En dat doen ze door de tegen deze lieden ingebrachte argumenten te voorzien van een positiever stempel. Dàt, dames en heren, is dus framing op een niveau dat hun Hans de Bruijn eens zou moeten bespreken. Maar in alle eerlijkheid, ik denk dat hij niet in staat zal blijken te zijn tot zoveel zicht op de eigen bubbel.
