Nu ook ik meer thuis zit en minder werkuren maak, neem ik weer vaker de moeite een kritiek op te sturen naar de krant, in mijn geval De Volkskrant. De beslissing om de ingezonden tekst te plaatsen is geheel aan de brievenredactie; meestal is dat een negatieve. Het kan natuurlijk zo zijn dat mijn kritiek echt inconsistent of te zeer waanzinnig of haatopwekkend is. Maar ik betwijfel dat, want dat zijn zaken waarop ik goed let. Goed, het verweer van de brievenredactie is standaard dat er gewoon teveel reacties binnenkomen. Waar ik dan denk: creëer er dan ook meer ruimte voor en offer desnoods maar wat ruimte van columnisten.
Columnisten zijn bij deze krant ruim voorhanden. Voordeel voor de krant is natuurlijk dat je die als hoofdredactie veel beter in de hand hebt. Schrijven ze voor de derde keer een naar stuk, dan neem je gewoon afscheid. Net zoals ik hebben die columnisten graag invloed en dus houden ze zich vast wel in en schrijven ze voldoende naar de mond van de redactie om niet weggestuurd te worden. Maar toch ook zijn die columnisten dan weer niet zo makkelijk te corrigeren door schrijvende lezers. Waarom zouden ze ook, die lezers betalen weliswaar hun krant via een abonnement (vergelijk: “wij belastingbetalers…”), maar ze hebben niet de macht die de hoofdredactie wèl heeft. Dus je als columnist echt wat van die brievenschrijvers aantrekken? Neuh, da’s niet de bedoeling. “Niet voor niks ben IK de columnist”, zal de columnist denken. “Men stelt MIJN mening op prijs en DUS hoef ik niet te wijken voor de mening van een willekeurige lezer.”
Tegenwoordig hebben meer en meer columnisten hun volkskrant-mailadres erbij staan. Je kan je kritiek dan rechtstreeks sturen of hen bij CC vermelden. En het gebeurt ook wel dat de brievenredactie zelf de mail doorstuurt aan de columnist. Die dan, schijnbaar heel open-minded, terugreageert en er een piepkleine mailwisseling komt. Die dan al snel door de columnist wordt beëindigd met iets van “We verschillen blijvend in opvatting. Hartelijke groet“.
Het afsluiten met een variant op “let’s agree to disagree” is natuurlijk een prima manier om een debat dat oeverloos dreigt te worden te beëindigen. De opponent wordt zo keurig in zijn waarde gelaten en de kans is groot dat die opponent met het voorstel akkoord gaat; zo blijven beiden in hun waarde en kunnen ze daarna nog rustig een biertje drinken, bij wijze van. Maar als het al in een heel vroeg stadium wordt gezegd, dan is het alleen maar een manier om het debat al in de kiem te smoren, dus nog voordat het echt confronterend, en dus vermoeiend, wordt.
Mogelijk krijgt een columnist na elk stukje wel tientallen van zulke reacties en kan hij of zij het zich niet permitteren om elke geworpen handschoen tot discussie op te pakken. Maar wat hier ook zal spelen is het argumentum ad verecundiam, het argument dat een autoriteit meer respect zou verdienen en daarom eerder geloofd moet worden. Dat kàn terecht zijn, maar ook onterecht. In dat laatste geval is het een drogreden. Men kan verwijzen naar een ander als autoriteit, maar men kan ook zichzelf als autoriteit zien. Met name dat laatste zal menig columnist van zichzelf vinden ten opzichte van een onbekende en dus wellicht onbetekenende briefschrijver.
De vraag die ik me dan stel is of de columnist ook zo zou hebben afgesloten als de briefschrijver een nog grotere autoriteit ware geweest.
Je kan je ook afvragen waarom De Volkskrant bij menig columnist het mailadres vermeldt. Zou dat zijn omdat er eigenlijk voornamelijk complimentjes en bevestigende aanvullingen worden verwacht?
- Is ‘Critical (Race) Theory’ echte wetenschap? - 14 december 2021
- Gotham en de Comics Code - 9 juli 2021
- Hongarije’s rechtvaardiging van zijn ‘anti-homowet’ - 25 juni 2021
Hoe bedoel je?